امیرالحاج در فقه اسلامی

مقدمه

سرپرستی حاجیان از دیدگاه امامیّه از شئون امامت است که در عصر معصومان(ع) خود آن بزرگواران یا منصوب از جانب ایشان، و در عصر غیبت، فقیه جامع الشّرایط یا منصوب از جانب وی عهده‌دار آن است. در روایات حج، از امیر الحاج به «امام» تعبیر شده است.^[۱] از آن در باب حج سخن گفته‌اند.

مستحب است امیر الحاج در روزهای هفتم، نهم (روز عرفه)، دهم (روز عید) و دوازدهم (کوچ اول از منی) ماه ذی الحجّه برای حاجیان سخنرانی و آنان را با اعمال و عباداتی که باید به جا آورند آشنا کند.^[۲]

همچنین به قول مشهور، مستحب است امیر الحاج روز ترویه پیش از ظهر در مکّه مُحرم شود و به منی رود و نماز ظهر و عصر را در آنجا بخواند.^[۳]

مستحب مؤکّد است امیرالحاج شب نهم تا طلوع خورشید در منی بماند و پس از آن به عرفات برود.^[۴] نیز مستحب است شب دهم تا طلوع خورشید در مشعرالحرام اقامت کند. برخی قدما آن را واجب دانسته‌اند ^[۵].^[۶]