اذان

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Msadeq (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۱۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اذان (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

اذان به معنای اعلام است. این عمل که شعار فراخوانی مسلمین به نماز است در اوایل هجرت نبوی تشریع شد.

اذان در واقعه کربلا

اذان در فرهنگ‌نامه دینی

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. و به گفته برخی منابع، به پسر خویش.
  2. بحار الانوار،ج ۴۴، ص ۳۷۶، عوالم(الامام الحسین)، بحرانی، ص ۱۶۳
  3. حیاة الامام زین العابدین، باقر شریف القرشی، ص ۱۷۷ به نقل از مقتل خوارزمی
  4. نفس المهموم ص ۴۳۴
  5. ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۴۳.
  6. گفتن «أَشْهَدُ أَنَّ عَلِيّاً وَلِيُّ اللَّهِ» در اذان واجب نیست و جزء اذان و اقامه نیست، ولی خوب است بعد از «أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ» به قصد قربت گفته شود (رساله‌های عملیّه).
  7. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص:۲۲.