تألیف در فقه سیاسی
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل تألیف (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- تألیف: اجتماع با محبت و همدلی[۱]، الفت و پیوند دادن[۲]، در اصل ضمیمه کردن چیزی به چیز دیگر است[۳].
- ﴿إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ﴾[۴].
- در فرهنگ سیاسی "تألیف قلوب" با معنای وفاق اجتماعی و همبستگی، تناسب زیادی دارد. همکاری و اشتراک مساعی افراد جامعه برای ارتقای سطح زندگی و سعادت و رفاه زندگی و مقاومت در برابر ستم، تعدی و تجاوز[۵]، از ضروریات حفظ جامعه و نظام است.
- از بُعد فرهنگی و معنوی، همدلی و همنوایی از ارکان وفاق اجتماعی است؛ البته همدلی و همنوایی به مفهوم "همدردی، همفکری، توافق، همبستگی با اشتراک در امیال و عواطف و اتحاد در افکار و تمایلات که فقط به مشارکت در غم و شادی نیست؛ بلکه مستلزم تلاش در جهت کمک به یکدیگر نیز می‌باشد"[۶].
- اوج تجلی این همبستگی و تألیف قلوب را در عصر تنزیل میان مهاجرین و انصار در مدینة الرسول مشاهده می‌کنیم؛ انصار اموال، منزل، کسب و کار خود را با مهاجرین تقسیم کردند؛ در حالی که قبل از اسلام عداوت و کینه میان آنان حکم‌فرما بود[۷].
منابع
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۱.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۱.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۳۳۶.
- ↑ «یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.
- ↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۴۰۲.
- ↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۴۱۹.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۵۶.