ابوسلمه بن سفیان

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
ابوسلمه بن سفیان
تصویر کهنی از مدینه
نام کاملابوسلمه بن سفیان
جنسیتمرد
از قبیلهقریش
از تیرهبنی‌مخزوم
پدرسفیان بن عبدالاسد بن هلال بن عمرو
مادرام جمیل بنت مغیرة بن ابی عاص بن امیه
خواهرام عمرو بنت سفیان
برادر
درگذشت۱۳ هجری
از اصحابپیامبر خاتم
حضور در جنگجنگ یرموک

مقدمه

وی فرزند سفیان بن عبدالاسد بن هلال بن عمرو، از تیره بنو مخزوم، از قبیله قریش[۱] است. نام او را عبدالله گفته‌اند[۲]، برخی، جد پدری ابوسلمه را عبدالاشهل ذکر کرده‌اند[۳] که این اشتباه یا تصحیف در عبدالاسد است. ابن حجر[۴] او را صحابی دانسته و می‌گوید: و پدرش از مشرکانی بود که پیش از جنگ بدر درگذشت. ابوسلمه، هم نام ابوسلمة بن عبدالاسد است. مزی، شهرت او را به کنیه‌اش (ابوسلمه) دانسته است[۵]. به همین دلیل بعضی از تراجم نویسان، مدخلی در اسم با عنوان عبدالله بن سفیان - بدون اشاره به کنیه -[۶] و بعضی در کنیه با عنوان ابوسلمة بن سفیان - بدون اشاره به اسم. آورده‌اند. با توجه به نقل روایات[۷]، از آن دو - عبدالله یا ابوسلمه - آنان شخص واحدی هستند. اما شخص دیگری به نام عبدالله بن سفیان غیر منسوب یا ازدی[۸] هست که تراجم نویسان، روایات او را با فرد مورد نظر ما مخلوط کرده‌اند.

برادران او، اسود، عمر، هبار[۹]، عبیدالله[۱۰] و خواهر او ام عمرو[۱۱] هستند. ابن اثیر[۱۲] و ابن حجر[۱۳] او را برادرزاده ابوسلمة بن عبدالاسد دانسته است، ولی ابن اثیر[۱۴] می‌گوید: سخن درست آن است که عموی اوست.

مادرش ام جمیل، دختر مغیرة بن ابی عاص بن امیه[۱۵] یا دختر عبد بن ابی قیس بن عبدود[۱۶] نام داشت.

وی از پیشگامان در اسلام[۱۷] و از هجرت کنندگان به حبشه بود[۱۸]. از شرکت او در غزوات رسول خدا (ص) گزارشی به دست نیامده است.

ابن حجر[۱۹] به نقل از زبیر بن بکار می‌گوید: محمد بن عبدالرحمان معروف به اوقص، از نسل ابوسلمه[۲۰] و قاضی شهر مدینه در زمان خلافت هادی عباسی و قاضی شهر بغداد در زمان هارون الرشید بود[۲۱]؛ در حالی که ابن سعد[۲۲] می‌گوید: برای او نسلی نیست.

ابوسلمه از عمر[۲۳]، عبدالله بن سائب[۲۴] مخزومی و ابی امیة بن أخنس ثقفی[۲۵] روایت نقل کرده است. محمد بن عباد، هم راوی اوست[۲۶].

وی در خلافت عمر در نبرد یرموک در سال سیزده کشته شد[۲۷][۲۸]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. مزی، ج۱۵، ص۴۴.
  2. بخاری، ج۵، ص۱۰۲؛ مزی، ج۱۵، ص۴۴ و ج۳۳، ص۳۷۰؛ ابن حجر، تهذیب، ج۲، ص۱۰۳.
  3. نوری، ج۴، ص۱۷۷؛ سیوطی، ج۲، ص۱۶۵.
  4. ابن حجر، ج۷، ص۱۵۸.
  5. مزی، ج۱۵، ص۴۴؛ ج۳۳، ص۳۷۰.
  6. ابن عبدالبر، ج۳، ص۵۳؛ ابن اثیر، ج۳، ص۲۴۶.
  7. احمد بن حنبل، ج۳، ص۴۱۱؛ مسلم، ج۲، ص۳۹؛ ابوداوود، ج۱، ص۱۵۴.
  8. ابن اثیر، ج۴، ص۹۹-۱۰۰.
  9. مزی، ج۳۷، ص۴۶۶.
  10. مزی، ج۳۷، ص۴۶۶.
  11. ابن سعد، ج۸، ص۲۶۳.
  12. ابن اثیر، ج۳، ص۲۴۶.
  13. الاصابه، ۴، ص۹۹ و ج۷، ص۱۵۸.
  14. ابن اثیر، ج۳، ص۲۴۶.
  15. ابن سعد، ج۶، ص۱۷؛ ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۱۵۸.
  16. ابن سعد، ج۴، ص۱۰۱؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۹۹.
  17. ابن سعد، ج۴، ص۱۰۱.
  18. موسی بن عقبه، ص۱۸۷؛ ابن اثیر، ج۳، ص۲۴۶؛ ابن حجر، الاصابه، ج۳، ص۳۳۹.
  19. ابن حجر، ج۷، ص۱۵۸.
  20. سمعانی، ج۵، ص۲۲۵.
  21. ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۱۵۸.
  22. ابن سعد، ج۴، ص۱۰۱.
  23. ابن سعد، ج۶، ص۱۷.
  24. احمد بن حنبل، ج۳، ص۴۱۱؛ مسلم، ج۲، ص۳۹.
  25. مزی، ج۱۵، ص۴۴.
  26. مزی، ج۱۵، ص۴۴؛ ابن ابی‌حاتم، ص۱۵۴.
  27. ابن سعد، ج۴، ص۱۰۱؛ ابن اثیر، ج۳، ص۲۴۶؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۹۹.
  28. مرادی‌نسب، حسین، مقاله «ابوسلمه بن سفیان»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۳۵۷-۳۵۸.