حلیت

مقدمه

برخی از کارها از نظر اسلام جایز و مباح است و انجام آن اشکالی ندارد، به آنها حلال گفته می‌شود. امّا به کاری و چیزی که ممنوع است و از آن نهی شده است، حرام گفته می‌شود. اجتناب از حرام‌های الهی واجب است و انجام آن عقوبت دارد. مثلا دزدی، دروغ، رباخواری، قتل، خوردن شراب، قماربازی، خوردنِ مردار، افشای اسرار، غیبت و... جزء کارهای حرام است. در روایات است که حلال حضرت محمد (ص) تا قیامت حلال است، و حرامش تا قیامت، حرام. مؤمن باید حلال و حرام را بشناسد و از آنچه حرام و گناه شمرده شده است، پرهیز کند. امام صادق (ع) فرمود: "پارساترین مردم کسی است که از محرّمات الهی پرهیز کند". استفاده از نعمت‌های الهی حلال است. اشیاء و اعمال حلال را کسی حق ندارد از پیش خود حرام کند. حلال کردن حرام و حرام کردن حلال، نوعی بدعت‌گذاری در دین و از گناهان بزرگ است ^[۱].