انحصارطلبی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث انحصارطلبی است. انحصارطلبی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: انحصارطلبی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
انحصارطلبی، تلاش برای تمرکز ثروت، قدرت و امکانات عمومی جامعه در شخص، گروه یا نهادی خاص. انحصار به معنای در تنگنا افتادن، درگنجیدن در چیزی و محدود بودن و مخصوص بودن کاری یا امری به کسی یا مؤسسه‌ای[۱] و محدود کردن ساخت، توزیع یا فروش چیزی به دولت، مؤسسه یا شرکتی[۲] است. انحصارطلبی چیزی را تنها برای خود خواستن معنا شده و انحصارطلب کسی است که می‌خواهد امتیاز و امکانات موجود را به تنهایی در اختیار داشته باشد[۳]. انحصارطلبی، اگرچه در اصل واژه‌ای اقتصادی و محصول نظام سرمایه‌داری است[۴]، در معنای گسترده‌اش به هرنوع سرپیچی از حدود اخلاقی و قانونی گفته می‌شود که حریم آزادی دیگران را مختل می‌سازد و امتیازاتی بیش از حد ضرور یا شایسته به فرد یا گروهی خاص می‌دهد. این مفهوم در زمینه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کاربرد دارد[۵].
استبداد و توتالیتاریسم با انحصارطلبی نزدیکی معنایی دارند. استبداد یک ساخت سیاسی است که حدود سنتی و قانونی برای حکومت ندارد و از دامنه قدرت خودسرانه گسترده‌ای برخوردار است[۶]. در نظام توتالیتر (فراگیر) نیز قدرت سیاسی در انحصار یک حزب حاکم است و دولت بر همه جوانب فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی نظارت دارد و نظارت آزادانه جامعه را بر خود نمی‌پذیرد[۷]. آنچه در اینجا می‌آید تنها در راستای بررسی اندیشه امام خمینی در زمینه انحصارطلبی و مبارزات ایشان با انحصارطلبی رژیم پهلوی و در سطح بین‌المللی و همچنین دفاع ایشان در برابر اتهام انحصارطلبی در نظام جمهوری اسلامی ایران است.[۸]
منابع
پانویس
- ↑ دهخدا، علی اکبر، لغتنامه دهخدا، ج۲، ص۲۹۸۹؛ معین، محمد، فرهنگ فارسی، ج۱، ص۳۷۰.
- ↑ معین، محمد، فرهنگ فارسی، ج۱، ص۳۷۰.
- ↑ انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن، ج۱، ص۵۹۹.
- ↑ مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲۰، ص۵۰۰.
- ↑ ساروخانی، باقر، درآمدی بر دائرة المعارف علوم اجتماعی، ج۱، ص۵۰۶.
- ↑ آشوری، داریوش، دانشنامه سیاسی، ص۲۵.
- ↑ آشوری، داریوش، دانشنامه سیاسی، ۲۴۰.
- ↑ رضوانی‌فر، اسماعیل، مقاله «انحصارطلبی»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۳۵۵.