رمیله بن زغل

رمیله بن زغل
رمیله بن زغل
	تصویر قدیمی از مسجد کوفه
نام کامل	رمیله بن زغل
جنسیت	مرد
از اصحاب	امام علی
	v; t; e;

مقدمه

رُمیله و به قول شیخ طوسی «زمیله» از موالیان و مخلصین شیعیان امام علی (ع) بود^[۱]. در اخلاص و ولای او همین بس که امیرالمؤمنین (ع) نسبت به او اظهار علاقه و همدردی نمود. در حدیثی رمیله نقل می‌کند: من در زمان امام علی (ع) به تب بسیار شدیدی مبتلا شدم، در روز جمعه کمی‌ احساس بهبودی کردم با خود گفتم برترین کار این است که آب به خودم بریزم و به نماز جمعه در محضر امیرالمؤمنین (ع) بروم و پشت سر آن حضرت نماز بخوانم، این کار را کردم و به مسجد رفتم، اما همین که امیرالمؤمنین (ع) بالای منبر تشریف بردند، باز تب من شدت گرفت، ولی صبر کردم و پس از نماز که حضرت به منزل تشریف بردند من هم با‌ایشان داخل شدم حضرت به من توجهی کرد - گویا از ناراحتی من محزون بود - به من فرمود: «ای رمیله، تو را چرا چنین می‌بینم که در هم شده‌ای؟» رمیله می‌گوید: قصه تب و بیماری و علاقه‌ام به نماز جمعه پشت سر آن امام (ع) را به عرض رساندم، حضرت فرمود: «ای رمیله هیچ مؤمنی مریض نمی‌شود مگر این که ما هم برای بیماری او مریض می‌شویم، و اندوهگین نمی‌شود مگر این که ما هم برای او اندوهگین می‌شویم، و دعایی نمی‌کند مگر این که برای او آمین می‌گوییم، و سکوت نمی‌کند مگر این که برای او دعا می‌کنیم»^[۲]

رمیله می‌گوید: عرض کردم: ای امیر مؤمنان، فدایت شوم این مطالب برای کسی که با شما در این شهر است درست است، آیا با آنان که در روی کره زمین و از شما دورند چه طور؟ فرمود:‌ «ای رمیله، هیچ مؤمنی از دیدگاه ما غایب نیست چه در مشرق زمین باشد یا در غرب آن»^[۳]؛ ^[۴]

منابع

ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی

پانویس

↑ رجال طوسی، ص۴۲، ش۱۱ و اعیان الشیعه، ج۷، ص۳۶.
↑ «يَا رُمَيْلَةُ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ وَ لاَ مُؤْمِنَةٍ يَمْرَضُ إِلاَّ مَرِضْنَا لِمَرَضِهِ وَ لاَ حَزِنَ إِلاَّ حَزِنَّا لِحَزَنِهِ وَ لاَ دَعَا إِلاَّ أَمَّنَّا لِدُعَائِهِ وَ لاَ سَكَتَ إِلاَّ دَعَوْنَا لَهُ وَ لاَ مُؤْمِنٌ وَ لاَ مُؤْمِنَةٌ فِي اَلْمَشَارِقِ وَ اَلْمَغَارِبِ إِلاَّ وَ نَحْنُ مَعَهُ »
↑ «يَا رُمَيْلَةُ لَيْسَ يَغِيبُ عَنَّا مُؤْمِنٌ فِي شَرْقِ اَلْأَرْضِ وَ لاَ فِي غَرْبِهَا»؛ رجال کشی، ش۱۶۲؛ اعیان الشیعه، ج۷، ص۳۶ و تنقیح المقال، ج۱، ص۴۳۴.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۵۴۷-۵۴۸.

[1] رجال طوسی، ص۴۲، ش۱۱ و اعیان الشیعه، ج۷، ص۳۶.

[2] «يَا رُمَيْلَةُ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ وَ لاَ مُؤْمِنَةٍ يَمْرَضُ إِلاَّ مَرِضْنَا لِمَرَضِهِ وَ لاَ حَزِنَ إِلاَّ حَزِنَّا لِحَزَنِهِ وَ لاَ دَعَا إِلاَّ أَمَّنَّا لِدُعَائِهِ وَ لاَ سَكَتَ إِلاَّ دَعَوْنَا لَهُ وَ لاَ مُؤْمِنٌ وَ لاَ مُؤْمِنَةٌ فِي اَلْمَشَارِقِ وَ اَلْمَغَارِبِ إِلاَّ وَ نَحْنُ مَعَهُ »

[3] «يَا رُمَيْلَةُ لَيْسَ يَغِيبُ عَنَّا مُؤْمِنٌ فِي شَرْقِ اَلْأَرْضِ وَ لاَ فِي غَرْبِهَا»؛ رجال کشی، ش۱۶۲؛ اعیان الشیعه، ج۷، ص۳۶ و تنقیح المقال، ج۱، ص۴۳۴.

[4] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۵۴۷-۵۴۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]