نظام اطلاع‌رسانی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
در رأس هر اداره و تشکیلاتی به موازات مدیریت آن، مرکز جمع‌آوری گزارش‌های کار ایجاد می‌شود و کلیه مکاتبات اداری در آن بایگانی می‌شود و شایسته‌ترین کاتبان بر آن اشراف می‌ورزند تا هر زمان که لازم آید، اطلاعات موثق مورد نیاز، در اختیار مسئولان تصمیم گیرنده قرار گیرد[۱]. در واقع می‌توان گفت: «اطلاع‌رسانی» علمی است که پس از جنگ جهانی دوم پدیدار شد و در اندک مدتی رو به گسترش سریع نهاد. به تدریج سازمان‌هایی که برای بهبود کارهای خود در زمینه‌های فنی، علمی، پژوهشی، صنعتی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و... به اطلاعات نیاز داشتند از این پدیده استقبال کردند. علم اطلاع‌رسانی با پیوند میان بسیاری از رشته‌های دانش بشر مانند کتابداری، ارتباطات، گرافیک، فناوری کامپیوتر، زبان‌شناسی، ریاضی، منطق، روانشناسی، مدیدریت و برخی دیگر موجب انتقال اطلاعات و جابه‌جایی و اشاعه آن در سطوح مختلف ملی، منطقه‌ای و جهانی می‌شوند که به این کار خدمات اطلاع‌رسانی گویند.
خدمات اطلاع‌رسانی به شکل‌های مختلفی چون گردآوری تنظیم و تدوین مشخصه‌های آثار چاپی و غیرچاپی در زمینه یک یا چند موضوع که با نام‌های گوناگون نظیر کتابشناسی، کتابنامه، فهرستگان، نمایه‌نامه، چکیده‌نامه و... در قالب تک‌نگاری و یا نشریات ادواری انتشار، صورت می‌گیرد. خدمات اطلاع‌رسانی به کمک ابزار و تجهیز‌های مورد نیاز خود تحقق یافته و مخاطبان خود را منتفع می‌کند. انواع رسانه‌های خطوط ارتباطی سخت‌افزارها و نرم‌افزارها از جمله ابزار و وسایل آن به‌شمار می‌روند. خدمات اطلاع‌رسانی با این هدف که باید در کمترین مدت بیشترین اطلاعات را در اختیار پژوهشگران و سایر کاربران قرار دهد، در جامعه جهانی روابط انسان‌ها با یکدیگر شکل گرفته و بر اساس تنوع نیازها به‌طور دائم به اصلاح و تغییر و تحول درآمده است. روابط عمومی نیز بر چنین پایه‌ای استوار است؛ یعنی ارسال پیام صحیح از راه درست به مخاطب مشخص و کاربر متقاضی. روابط عمومی پدیده‌ای است که به ارتباط مردم با یکدیگر و یا با سازمان و گروه و نهادی شکل گرفته معنا و مفهوم حیات و پویایی می‌بخشد. اطلاع دادن و آگاه کردن مردم و هرگونه مخاطب مرتبط یکی از معیارهای اصلی تبلور روابط عمومی در جامعه بشری است. با تأکید بر این نکته که روابط عمومی می‌کوشد تا با مردم ارتباط دوسویه برقرار کند.
با تغییر و تحول‌هایی که به تدریج در حوزه تعریف روابط عمومی به لحاظ تعریف و نقش و مفهوم آن صورت گرفت و به ویژه از سال ۱۹۸۲ به بعد نظام فکری نظریه‌پردازها و کارشناسان روابط عمومی تحت تأثیر نوآوری‌های فناوری مبتنی بر نیازهای روزافزون کاربران این حوزه تخصصی خدماتی متحول شد و آنها یافتند که اطلاعات، عامل تعیین کننده و بقا و دوام روابط عمومی است و با شناخت بیشتر آن نظام نوین روابط عمومی در سطح جهان را تقویت و عرضه کردند. عمده‌ترین نکته در روابط عمومی نوین پیام‌رسانی آگاهانه، مستمر و برنامه‌ریزی شده، بر پایه شناخت و سنجش جامعه مورد نظر است. «روابط عمومی» علمی است که در قالب خدمات، راهبردها و تدبیرهای خاص با مخاطبان خود در سطوح داخلی، ملی، منطقه‌ای و جهانی تعامل می‌کند. عمده‌ترین نکته در تعریف روابط عمومی نوین این است که پیام‌رسانی و اطلاع‌رسانی و اطلاع‌یابی به عنوان دو رکن اصلی در کنار هم قرار می‌گیرد که این کار باید آگاهانه، مستمر و برنامه‌ریزی شده بر پایه شناخت و سنجش با جامعه مورد نظر انجام شود.
در جامعه اطلاعاتی امروز، بسیاری از کارگزاران در مؤسسه‌ها و سازمان‌های مختلف جویای نوعی روابط عمومی هستند که آنها را در طراحی روش‌های منطقی کار و فعالیت و تعیین خط‌مشی‌های آینده‌نگر یاری دهد. یعنی نوعی روابط عمومی پویا و پرتحرک که فعالیت آن متکی بر اطلاعات درست روزآمد و دقیق باشد. اصل اطلاع‌رسانی و نقش آن در روابط عمومی زمانی روشن می‌شود که باید در نظر داشته باشیم واحدهای روابط عمومی در یک سازمان به‌طور معمول مراکزی هستند که عموم برای کسب اطلاعات به آنها مراجعه می‌کنند. از این‌رو باید هرچه بیشتر در توانا کردن و بهسازی آنها در این مورد پرداخته شود[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۵۳.
- ↑ فقه سیاسی، ج۷، ص۴۷۲.
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۲، ص ۷۰۷.