بحث:پیاده‌روی اربعین‌

مقدمه

در عراق، از سال‌ها پیش، چنین رسم است که هیئت‌ها و دسته‌ها و کاروان‌هایی، کوچک یا بزرگ، در ایام خاصی برای زیارت کربلا، حرکت می‌‌کنند. از بصره، بغداد و... به طور عمده از نجف. گاهی در نیمه شعبان، برای زیارت شعبانیه و گاهی اول رجب، و بیشتر در ایام محرم و عاشورا و به خصوص اربعین. زیارت حسین (ع) در اربعین، شلوغ‌تر، پرشکوه‌تر، فراگیرتر و حساس‌تر از ایام و مناسبت‌های دیگر است. این کاروان‌ها، که از نظر تعداد، متفاوت است، گاهی حتی به ۱۵۰ تا ۲۰۰ نفر هم در هر کاروان می‌رسد و طبقات مختلف و کاروان‌های فراوانی پیاده به راه می‌افتند تا پس از چند روز، به کربلا برسند. اگر هوا گرم باشد، شب‌ها راه می‌‌روند و روزها استراحت می‌‌کنند، وگرنه، روز، راه را می‌‌پیمایند.

برای رفتن از نجف به کربلا، دو راه وجود دارد، یکی راه آسفالت، که حدوداً ۱۳ فرسنگ است و دیگری راهِ کنار آب و در ساحل و امتداد شط فرات که ۱۸ فرسنگ است. رفتن از راه شط، عمده‌تر و معمول‌تر است. این مسافت را معمولًا در سه چهار روز، طی می‌کنند، با استراحت‌های میان راه و پذیرایی‌های عشایر و مجالس وعظ و نوحه در مسیر حرکت. گاهی هم دو روز و به ندرت، در یک روز هم صبح تا غروب، علی الدوام راه می‌پیمایند تا به کربلا برسند. اربعین، عرفه، نیمه شعبان، اول رجب، موسم‌های مخصوص زیارت پیاده است. علمای بزرگ گذشته نیز، در این کاروان‌ها شرکت کرده و پیاده به کربلا می‌رفتند. مرحوم میرزای نایینی و شیخ محمد حسین اصفهانی (معروف به کمپانی) و مرحوم شاهرودی، از آن جمله‌اند. مرحوم آیة الله شاهرودی بیش از ۴۰ سفر، پیاده به کربلا رفته و همراه این کاروان‌ها بوده است.