بشارت
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بشارت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
بشارت خبر سرورانگیز، امیدبخش و مورد انتظار.
واژه‌شناسی لغوی
- بشارت، مصدر ثلاثی مجرد بر وزن فعالة است. برخی ریشه آن را "بُشر" به معنای سرور می‌دانند[۱] که به آن بُشری نیز می‌گویند[۲]. معادل آن در فارسی مژده و خبر خوش است[۳]. در تفاوت بشارت و خبر گفته شده: بشارت خبر سرورانگیزی است که برای اولین بار داده می‌شود[۴]. بر مبنای این اشتقاق برخی مفسران کاربرد بشارت در خبرهای ناگوار را کاربردی استعاری و برای ریشخند[۵] یا مجاز با رابطه تضاد بیان کرده‌اند[۶] که همراه قرینه به کار می‌رود: ﴿فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ﴾[۷]؛ ﴿فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ﴾[۸]؛ ﴿فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ﴾[۹][۱۰] برخی دیگر اشتقاق این واژه را از "بَشرة" به معنای ظاهر پوست گرفته[۱۱] و بر همین اساس بشارت را عبارت از هر‌خبر خوش یا غم‌انگیزی که اثر آن در چهره نمایان شود می‌دانند[۱۲]؛ اما با وجود این همگان، کاربرد آن را در خبرهای خوش پذیرفته‌اند[۱۳][۱۴].
بشارت یکی از فلسفه های بعثت
- هدف از خلقت انسان و جنّ این است که آن دو به اختیار، خدای خویش را عبادت کنند. و روشن است که بعثت پیامبران و رسولان هم برای ایجاد شرایط لازم و زمینه‌های این هدف مهمّ صورت گرفته است. و برای تکمیل این امر بهشت و جهنّم را آفریده و در کتب آسمانی که بر پیامبرانش نازل فرموده آن دو را به خوبی توصیف و بیان کرده است؛ بلکه در موارد لازم پیامبرانش را به نظاره آن دو فراخوانده است که در این میان دیدار پیامبر گرامی اسلام از بهشت و دوزخ در شب معراج معروف و مشهور است. و آن دو را جزای اعمال بندگانش قرار داده و ثواب و عقابش را بر آن دو مترتّب کرده است. و جهت ترغیب بندگانش به عبادت خویش، ثواب اعمال آن‌ها را چندین برابر کرده ولی عقاب را تنها به اندازه کردار آن‌ها تعیین فرموده است. و هیچ پیامبری را برای بشر مبعوث نکرده است جز اینکه بعد از دعوت به خدا و هدایت خلق و بیان دستورها و فرمان‌های الهی آن‌ها را به بهشت الهی بشارت داده و نعمتهای آن را برایشان بیان کرده و از جهنّم و عذابهای آن بر حذر داشته و انذار نموده‌اند. خدای تعالی می‌فرماید: ﴿وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلاَّ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ فَمَنْ آمَنَ وَأَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ ﴾[۱۵]و با وجود اینکه اخلاص در عبادت مطلوب اوست ولی عبادت برای رسیدن به بهشت و دوری از آتش جهنّم هم پذیرفته شده و عبادت به شمار آمده است. پس بشارتها و انذارهای پیامبران الهی موجب می‌شود که تعداد زیادی از بندگان الهی راه احتیاط را پیش گرفته و به خاطر رسیدن به بهشت و اجتناب از عذاب به عبادت خدای تعالی روی آورند و از دستورهای حق سر پیچی نکنند[۱۶].
سنت دینی تبشیر و انذار
بشارت‌های دنیوی و اخروی
پیامبر و بشارت در فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم
- ﴿الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوبًا عِنْدَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِيلِ يَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَاتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَائِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ فَالَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ أُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ﴾[۱۷]
- ﴿وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ﴾[۱۸]
- نکته: در این دو آیه بشارت‌های کتاب‌های آسمانی پیش، مانند تورات و انجیل و بشارت حضرت عیسی (ع) به نبوت و پیامبری محمد بعد از خودش مطرح شده است. و ویژگی‌های ذکر شده برای پیامبر در این بشارت این گونه است:
- امی «درس نخوانده»
- بشارت داده شده در عهدین
- فرمان دهنده به کارهای پسندیده.
- باز دارنده از کارهای ناپسند.
- حلال کننده چیزهای پاکیزه.
- حرام کننده چیزهای ناپاک.
- بر دارنده قید و بندهای جاهلی.
- نازل شدن نور هدایت و معنویت با او[۱۹].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ الفروق اللغویه، ص۱۰۰.
- ↑ مفردات، ص۱۲۵، «بشر»؛ بصائر ذوی التمییز، ج۲، ص۲۰۰.
- ↑ لغت نامه، ج۳، ص۴۱۷۰؛ فرهنگ فارسی، ج۱، ص۵۴۰، «بشارت».
- ↑ المبسوط، ج۶، ص۲۴۸؛ التبیان، ج۱، ص۱۰۷؛ عمدة الحفاظ، ج۱، ص۱۹۳.
- ↑ الکشاف، ج۱، ص۵۷۷؛ تفسیر المنار، ج۹، ص۵۱۴؛ الاتقان،ج۲، ص۱۲۴.
- ↑ البرهان فی علوم القرآن، ج۲، ص۳۹۷؛ الاتقان، ج۲، ص۱۰۲.
- ↑ به عذابی دردناک نوید ده!؛ سوره آل عمران، آیه:۲۱.
- ↑ او را به عذابی دردناک نوید ده!؛ سوره لقمان، آیه:۷.
- ↑ پس، آنان را به عذابی دردناک نوید بخش!؛ سوره انشقاق، آیه:۲۴.
- ↑ مقاییس اللغه، ج۱، ص۲۵۱؛ لسان‌العرب، ج۱، ص۴۱۴، «بشر».
- ↑ الفروق اللغویه، ص۱۰۰.
- ↑ تفسیر ثعالبی، ج۱، ص۵۵؛ رحمة من الرحمن، ج۱، ص۴۲۸.
- ↑ التعریفات، ص۶۶؛ رحمة من الرحمن، ج۴، ص۴۷۲؛ کشاف اصطلاحات الفنون، ص۳۳۶.
- ↑ حیدری، اعظم، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۵، ص ۵۶۵
- ↑ و ما پیامبران را جز نویدبخش و بیم‌دهنده نمی‌فرستیم پس کسانی که ایمان آورند و به راه آیند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند؛ سوره انعام، آیه:۴۸.
- ↑ محمد بیابانی اسکوئی، نبوت، ص۹۸.
- ↑ «همان کسان که از فرستاده پیام‌آور درس ناخوانده پیروی می‌کنند، همان که (نام) او را نزد خویش در تورات و انجیل نوشته می‌یابند؛ آنان را به نیکی فرمان می‌دهد و از بدی باز می‌دارد و چیزهای پاکیزه را بر آنان حلال و چیزهای ناپاک را بر آنان حرام می‌گرداند و بار (» سوره اعراف، آیه ۱۵۷.
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که عیسی پسر مریم گفت: ای بنی اسرائیل! من فرستاده خداوند به سوی شمایم، توراتی را که پیش از من بوده است راست می‌شمارم و نویددهنده به پیامبری هستم که پس از من خواهد آمد، نام او احمد است؛ امّا چون برای آنان برهان‌ها (ی روشن) آورد، گفتند» سوره صف، آیه ۶.
- ↑ سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم، ج۱، ص ۲۲۷.