بنی‌عبدالدار

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

بنی‌عبدالدار در قرآن |بنی‌عبدالدار در تاریخ اسلامی

مقدمه

بنی عبدالدار فرزندان عبدالله بن قُصَیّ بن کِلاب شهره به عبدالدار را گویند. عبدالله یکی از‌‌۴‌‌ پسر قُصیّ بن کلاب و بزرگسال‌‌ترین^[۱] آنان بود. سه برادر او عبد مناف جد اعلای بنی‌‌هاشم و بنی‌‌مطلب و بنی امیّه، عبدالعزی جدّ اعلای بنی‌‌اسد از جمله خدیجه و زبیر بن عوام و عبد ‌‌بن ‌‌قُصَیّ شهره به عبد قُصَیّ ^[۲] نام داشتند. عبدالدار سه خواهر به نام‌های هند همسر عبدالله بن عمار حضرمی ^[۳] و برة ^[۴] و تخمر داشت.^[۵] عبدالدار ۵ پسر نیز به نامهای وهب، کلده، سَبّاق، عبد مناف و عثمان داشت و از سه تن آخری سه شاخه بزرگ بنی عبدالدار پدید آمد و نسل وی از هر سه ادامه یافت. به افراد منتسب به عبدالدار به اختصار "عَبْدَری" گویند. بنو سباق غالباً در حجاز و مکه ساکن بودند.^[۶] شماری از بنی عبد مناف بن عبدالدار نیز پس از اسلام و فتح اندلس بدان دیار رفته، در شهر سَرَقُسْطَه (زاراگوزا) و اطراف آن از جمله در قریه قربلان ساکن بودند.^[۷] به احتمال زیاد در دیگر نقاط قلمرو اسلام نیز سکونت داشته‌‌اند که در تاریخ ثبت نشده است. بنی عثمان غالباً ساکن مکه و پرده‌‌دار کعبه بوده‌‌اند و تیره‌‌ای از آنان به نام بنوجبیر در بصره سکونت داشته‌‌اند.^[۸] از جمله وابستگان بنی عبدالدار، آل عِلاط بهزی خاندانی از بنی سلیم را می‌‌توان نام برد ^[۹] که از طریق سببی با آنان پیوند داشتند.^[۱۰].