امر در لغت
مقدمه
این واژه به دو معنا به کار رفته است: یکی به معنای شأن و کار، که جمع آن «امور» است؛ و دیگری فرمان و دستور، که جمع آن «اوامر» است[۱]. برخی از اهل لغت، اصل در معنای «أمر» را طلب و تکلیف از سوی مافوق دانسته‌اند و معنای دیگر را نتیجه اولی برشمرده‌اند[۲]. در آیه شریفه نیز ﴿أَمْر﴾ به معنای فرمان و دستور، با حفظ مقام استعلای صاحب فرمان، به کار رفته؛ چنان که سیاق آیه نیز شاهد بر این مطلب است.
«أمر»، در تعبیر دیگر، به معنای «عالم ملکوت» در مقابل عالم خلق است[۳]. اگر «أمر» در این آیه به معنای مذکور باشد، مفهومی ظریف - شبیه به آنچه در آیه خلافت وجود دارد - از آن قابل استنباط است[۴]
