چراغانی

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

چراغانی در حدیث - چراغانی در کلام اسلامی - چراغانی در معارف و سیره حسینی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل چراغانی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

آراستن و آذین بستن خانه و شهر، هنگام جشن‌ها و اعیاد و پیروزی‌ها. در بدو ورود اهل بیت امام حسین(ع) به کوفه و نیز دمشق، مواجه با آذین بندی و چراغانی و مراسم جشن و شادمانی شدند. به نقل بعضی تواریخ: اهل بیت را سه روز در دروازه شام نگهداشتند تا کار چراغانی شان کامل شود و شهر را با زیورها، حلّه‌ها، دیبا و زر و سیم و انواع جواهرات بیارایند. آنگاه مردان، زنان، کودکان، و بزرگسالان، وزیران، و امیران، یهود و مجوس و نصارا و همه اقوام به تفرّج و تفریح بیرون آمدند، با طبل‌ها، دف‌ها، و شیپورها و سرناها و ابزار لهو و لعب دیگر. چشم‌ها را سرمه زده، دست‌ها را حنا بسته و بهترین لباس‌ها را پوشیده و خود را آراسته بودند. شهر چنان وضعی داشت که گویا از همه مردم در سطح شهر دمشق، رستاخیزی بپا شده است. و در چنین وضعی بود که سر مطهّر امام حسین(ع) را وارد کردند که بر فراز نیزه بود و پشت سر آن، اسیران اهل بیت را از دروازه ساعات به داخل آوردند.... تبلیغات امویان وانمود کرده بود که بر دشمنان خلیفه و بر یاغیان پیروز شده‌اند و خاندان آنها را به اسارت گرفته و آورده‌اند. تا آنجا که سهل بن سعد در سفر خود به دمشق عبور می‌‌کند و با دیدن چراغانی و دف و طبل، می‌پرسد: آیا شما در شام، عیدی دارید که ما از آن بی خبریم؟می گویند: سر حسین(ع) را از عراق به شام می‌‌آورند! همین سعد متأثر می‌‌شود و در مقابل خواسته سکینه، دختر امام، به نیزه داری که سر سید الشهدا را می‌‌برد، ۴۰۰ درهم می‌‌دهد تا سر مطهّر را پیشاپیش اسرا ببرد و مردم به چهره اهل بیت نگاه نکنند. امّا زینب و سجاد(ع) جشن را با سخنرانی‌ها و خطابه‌هایشان تبدیل به عزا کردند و آن پیروزی را در کام یزید، تلخ ساختند.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا