اعتماد عمومی
مقدمه
اعتماد عمومی در جامعه را از دو جنبه می‌توان بررسی کرد:
اعتماد و اطمینان عمومی به مسئولان نظام، افزون بر اینکه پیامدهای سیاسی و اجتماعی بی‌شماری دارد، موجب تقویت ارتباط مردم با مسئولان می‌شود. توجه به سنّت و سیره نبوی و شیوه برخورد آن حضرت با اقشار گوناگون جامعه و کوشش ایشان برای رفع مفاسد و جرایم اجتماعی و برقراری امنیت روحی و روانی در جامعه، درس‌های آموزنده‌ای برای مسئولان جامعه اسلامی دربردارد.
شیوه نگرش افراد به شأن و منزلت اجتماعی یکدیگر، در میزان جلب اعتماد اجتماعی به هم مؤثر است. در جامعه اسلامی، همه انسان‌ها با یکدیگر برادرند و این پیوند برادری و اعتماد حاصل از آن، که به برکت آموزه‌های نبوی برقرار شده، به مراتب از برادری خونی مستحکم‌تر است. جلب اعتماد عمومی از هدف‌های مهمی است که در تمدن نبوی جایگاهی ویژه دارد که به دنبال تحقق دیگر هدف‌ها حاصل می‌شود.
رسول خدا(ص) به جلب اعتماد عمومی در جامعه توجه و تأکیدی ویژه داشت، ولی پس از آن حضرت و با روی کار آمدن حکومت‌های ناشایست، این اصل نه تنها محقق نشد، بلکه به کلی فراموش شد و به بی‌اعتمادی مردم به خلفا دامن زد. این امر به جامعه اسلامی و وحدت و انسجام مسلمانان خسارت‌های جبران ناپذیری وارد آورد که تاکنون نیز آثار منفی آن باقی است.[۱].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ صمیمی، سید رشید، اصول و شاخصه‌های تمدن نبوی، ص ۱۱۹.