تمیم بن اوس
مقدمه
تمیم بن اوس بن خارجه داری معروف به ابورقیه، راهبی از اهل فلسطین و در میان نصاری به عبادت و زهد معروف بود. او در سال نهم هجرت مسلمان شد و پیامبر اسلام دهی به نام عینون از روستاهای فلسطین را به وی بخشید. تمیم پس از اسلام آوردن به پیامبر(ص) گفت: "یا رسول الله! خداوند شما را بر کل زمین مبعوث کرده است، پس قریه‌ای از بیت لحم را به من ببخش". پیامبر(ص) نیز برای او سندی در این باره نوشت[۱].
در بعضی نقل‌ها آمده است که پیامبر(ص) روستای حبرون[۲] مرطوم و بیت عیون (از روستاهای بیت المقدس) و بیت ابراهیم را به تمیم بخشید[۳].
تمیم همراه پیامبر(ص) در غزوات شرکت کرد[۴] و از نظر عبادت به جایی رسید که گاهی شب را تا به صبح مشغول عبادت بود و قرآن را در هفت شب ختم می‌کرد و در بعضی نقل‌ها آمده که قرآن را در یک رکعت می‌خواند[۵]. او ردائی را به هزار درهم خریده بود که با آن نماز می‌خواند و در بعضی نقل‌ها آمده که حله‌ای را به هزار درهم خریده بود و در شبی که گمان می‌کرد شب قدر است، می‌پوشید[۶].
او این آیه را در تمام این شب مکرر می‌خواند و گریه می‌کرد: ﴿أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئَاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَوَاءً مَحْيَاهُمْ وَمَمَاتُهُمْ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ﴾[۷].[۸].[۹]
تمیم و قصه‌گویی
تمیم و خیانت
تمیم و شنیدن ندای جن
تمیم و عطای پیامبر
تمیم و داستان جساسه
سرانجام تمیم
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۴۴۲.
- ↑ حبرون یا حبری، قریه‌ای در بیت المقدس است که قبر حضرت ابراهیم(ع) در آن قرار دارد و بر اثر غلبه اسم ایشان، «الخلیل» نامیده شده است.
- ↑ الذریعه، آقا بزرگ تهرانی، ج۷، ص۵۲.
- ↑ معجم الصحابه، ابن قانع، ج۳، ص۸۳۸.
- ↑ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۴۴۵.
- ↑ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۱، ص۷۹؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۲، ص۴۴۷.
- ↑ «آیا کسانی که به گناهان دست یازیده‌اند گمان دارند که آنان را همانند کسانی قرار می‌دهیم که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، به گونه‌ای که زندگانی و مرگشان همگون باشد؟! بد داوری می‌کنند!» سوره جاثیه، آیه ۲۱.
- ↑ معجم الصحابه، ابن قانع، ج۳، ص۸۳۸، الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۱، ص۱۹۳؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۶.
- ↑ جوان هوشیار، جعفر، مقاله «تمیم بن اوس»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۴، ص:۱۷۴-۱۷۵.