ناسخ التواریخ (کتاب)
ناسخ التواریخ (حیاة الامام سیدالشهدا الحسین(ع))، کتابی است که با زبان عربی به بررسی موضوع گزارش واقعۀ عاشورا و شهادت امام حسین می‌پردازد. پدیدآورندهٔ این اثر محمد تقی بن محمد علی سپهر معروف به لسان الملک و انتشارات مدین انتشار آن را به عهده داشته است.[۱]
| ناسخ التواریخ | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| ترجمهٔ کتاب | (حیاة الامام سیدالشهدا الحسین(ع)) |
| نویسنده | محمد تقی بن محمد علی سپهر معروف به لسان الملک |
| مذهب | [[شیعه]][[رده:کتاب شیعه]] |
| ناشر | [[:رده:انتشارات انتشارات مدین|انتشارات انتشارات مدین]][[رده:انتشارات انتشارات مدین]] |
| محل نشر | قم، ایران |
| سال نشر | ۱۴۲۷ ق، ۲۰۰۷ م، ۱۳۸۶ ش |
| شابک | ۹۶۴-۸۹۰۱-۵۲-X |
| شماره ملی | ۱۰۴۲۱۴۳ |
دربارهٔ کتاب
میرزا محمد تقی سپهر مشهور به لسان المُلک، از مورخان، شاعران و مُنشیان دربار قاجار است. او در کنار کار دیوانی، مأمور شد تا کتابی درباره تاریخ جهان از آدم(ع) تا آن زمان، بنگارد[۲]؛ کتابی که همه آنچه را که گفته‌اند و امکان وقوع دارد و محال نیست، در خود جای دهد، هر چند دور از ذهن باشد.
او این تفصیل را در بخش مربوط به امام حسین(ع) حفظ کرده و از این‌رو، «هر قصه را که در کتب معارف مورخان و محدثان دیده»[۳] آورده است. او هر چند، گاه به گاه به نقد پاره‌ای منقولات دست می‌یازد، اما خود نیز اشتباهات تاریخی دارد و مطالب ضعیف به کتابش راه یافته است. از این‌رو، با وجود استفاده اهل منبر و مرثیه از آن، متفردات آن را نمی‌توان معتبر دانست.
شهید قاضی طباطبایی، اشتباهات ناسخ التواریخ را فراوان دانسته و محتویات بدون مدرک آن را قابل اعتماد ندانسته است[۴].
شهید مطهری نیز، هر چند مؤلف را متدین خوانده، اما تاریخش را چندان معتبر ندانسته است[۵].[۶]
فهرست کتاب
دربارهٔ پدیدآورنده
محمد تقی بن محمد علی سپهر معروف به «لسان الملک» (متولد ۱۲۱۶ کاشان - متوفای ۱۲۹۷ ق)، ادیب، دانشمند، مورخ و شاعر عصر قاجار. «تاریخ قاجاریه»، «آینه جهان‌نما»، «جنگ التواریخ»، «محمودة القصائد» و « ناسخ التواریخ» برخی از این آثار است[۷]
پانویس
- ↑ وبگاه خانه کتاب
- ↑ لغت‌نامه دهخدا، ج۸، ص۱۱۸۴۸ (مَدخل «سپهر کاشان»).
- ↑ ناسخ التواریخ، ج۱، ص۳۷۸.
- ↑ تحقیق درباره اول اربعین حضرت سید الشهدا(ع)، ص۵۴ و ص۱۷۷ - ۱۷۸ (پانوشت).
- ↑ فلسفه تاریخ، ص۱۴.
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین، ص: ۴۱-۴۲.
- ↑ مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران