نامۀ ۵۶ نهج البلاغه

مقدمه

شریح بن هانی از یاران خاص امام علی (ع) بود. امام در جنگ صفین او را به فرماندهی مقدمه لشکر خویش به‌سوی دشمن گسیل داشت و در نامه‌ای سفارش‌هایی به او کرد. امام (ع) همواره، حتی در میدان کارزار نیز، یاد خدا و رعایت تقوای الهی را به یاران خود گوشزد می‌کند. سرنوشت مبارزه هر آنچه باشد، در برابر حفظ تقوای الهی ارزش چندانی ندارد. از این‌رو امام به شریح، چنین هشدار می‌دهد: در هر بامداد و شامگاه، خدای را منظور دار و از دنیای فریبا بر خود بترس و بر حذر باش و در هیچ حال از آن در امان مباش و بدان اگر نفس خویش را جلودار نباشی و از بسیاری دوست‌داشتنی‌ها از ترس افتادن در گناه بازش نداری، هوس‌ها تو را به انبوه زیان‌ها کشانَد. پس نفْست را مهار کن و زمامش را به دست گیر و از حمله و هجوم هنگام خشم بپرهیز و بر آن چیره شو^[۱].