ابواسحاق سبیعی
تصویر قدیمی از مسجد کوفه
نام کاملابواسحاق سبیعی
جنسیتمرد
کنیهأبو إسحاق
لقب
از قبیلهبنی‌همدان
محل زندگیکوفه
از اصحاب
مشخصات حدیثی
راویان از اواسرائيل بن يونس

مقدمه

نام ابواسحاق سُبیعی، عمرو بن عبد الله است. او از ذریه سُبیع بن صَعْبِ بن همدان[۱] و سبیع قبیله‌ای از همدان است[۲][۳].

دانشمندان و سرگذشت‌نامه‌نویسان شیعه او را جزء أصحاب امیر المؤمنین (ع)[۴] و از اصحاب امام حسن مجتبی (ع) شمرده‌اند[۵]. همچنین شیخ مفید او را از موثقین علی بن الحسین (ع) دانسته و می‌گوید: ابا اسحاق که اسمش عمرو بن عبدالله سبیعی است، چهل سال نماز صبح خود را با وضوی نماز شبش به جای آورد و هر شب یک ختم قرآن داشت و کسی عابد‌تر از او و در میان خاص و عام، موثق‌تر از او نبود[۶][۷]

در منابع اهل‌سنت به شرح حال ابواسحاق السبیعی بیشتر از منابع شیعه پرداخته شده است.

بسیاری از علمای رجال اهل‌سنت ابواسحاق السبیعی را توثیق کرده[۸] و در مورد او نوشته‌اند اهتمام به عبادات و تلاوت قرآن داشته است؛ أبُو الأحْوَص می‌گوید: ابواسحاق السبیعی خطاب به جوانان گفته است: «ای گروه جوانان! قدرت و جوانی خود را غنیمت شمارید؛ هیچ شبی بر من نگذشت مگر اینکه در آن شب، هزار آیه از قرآن و در هر رکعت از نماز، سوره بقره را تلاوت کردم و تمام ماه‌های حرام و سه روز از هر ماه و روزهای دوشنبه و پنج‌شنبه هر ماه را، روزه گرفتم»[۹]؛

در مقابل گروهی دیگر تصریح بر جرح و ذم او کرده و وی را به تدلیس در احادیث و فراموشی و اختلاط متهم کرده‌اند[۱۰].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۵، ص۳۹۲. سبیع بطن من همدان، نه سبیع و قاعده نیز مقتضی خوانش سبیع است؛ مثل حسین و زبیر و کمیل. (یوسفی غروی).
  2. الثقات، ابن حبان، ج۵، ص۱۷۷.
  3. سبحانی، سید محمد جعفر، مقاله «عمرو بن عبدالله»، اصحاب امام حسن مجتبی، ص ۱۷۳-۱۷۴.
  4. رجال الطوسی، طوسی، ص۸۷ (باب من عرف بکنیته او بقبیلته).
  5. رجال الطوسی، طوسی، ص۹۶ (باب الکنی).
  6. رجال الطوسی، طوسی، ص۲۴۸ (باب العین).
  7. سبحانی، سید محمد جعفر، مقاله «عمرو بن عبدالله»، اصحاب امام حسن مجتبی، ص ۱۷۴-۱۷۵.
  8. تهذیب الکمال، مزی، ج۲۲، ص۱۰۳؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۵، ص۳۹۲؛ إمتاع الأسماع، مقریزی، ج۴، ص۳۱۰.
  9. سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۵، ص۳۹۳ و تهذیب التهذیب، ابن حجر ۸:.۶۵.
  10. سبحانی، سید محمد جعفر، مقاله «عمرو بن عبدالله»، اصحاب امام حسن مجتبی، ص ۱۷۸.