موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

اهل جماعت، گروهی از مسلمانان بودند که به خلافت شیخین - ابوبکر و عمر - و عثمان رضایت داده و در دورۀ معاویه و پس از وی در عصر مروانیان، خلافت امویان را پذیرفته بودند. قشر عوام از تابعین، این عنوان را بر خود نهاده و گفتند: "کسی که با ما مخالفت ورزد، وحدت را شکسته، با امت مخالفت کرده و سنّت را ترک کرده است". این گروه، به تدریج، به "اهل السنة و الجماعة" معروف گشت[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. کتاب الزینة، ص۲۲۵؛ انساب الاشراف، ج۲، ص۲۴۰؛ مجموعة رسائل الجاحظ، الرسالة السیاسیة، ص۲۳۹؛ تاریخ یحیی بن معین، ج۲، ص۲۳۸.
  2. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۵۴.