بحث:مقداد
نویسنده: آقای ظرافتی
مقدمه
- مقداد بن اسود کندی، یکی از اصحاب پیامبر و یاوران علی بن ابی طالب(ع) و شخصیتی بارز، دانشمند و دلاور بود، سابقه در مسلمانی، صبر و مبارزه در راه عقیده، طرفداری از ولایت و اهل‌بیت، ایمان قوی و بی‌تزلزل از ویژگی‌های مقداد بود. در نبردهای صدر اسلام حضور داشت و پس از پیامبر نیز از وفاداران خالص به حضرت علی(ع) بود. در سال ۳۳ هجری در گذشت. قبر او در بقیع است[۱].
مقدمه
- مِقداد بن عمرو بن ثَعلَبه بهراوی کنْدی، معروف به مقداد بن اسود، قامتی بلند و چهره‌ای گندمگون داشت. او از یاران شجاع و قهرمانان و نجیب پبامبر خدا بود که در تمام جنگ‌های پیامبر(ص) شرکت کرد. او را مجمعِ فضایل و مناقب دانسته‌اند و یکی از "ارکان اربعه" شمرده‌اند و پیامبر خدا، وی را یکی از چهار نفری برشمرده است که بهشت، شیفته دیدار آنان است. او پس از پیامبر خدا، استوار گام در صراط مستقیم بماند و حق ولایت علی(ع) را پاس داشت و مخالفت خود را با تغییر نادرست جریان رهبری امت پس از پیامبر خدا در مسجد نبوی آشکارا بیان کرد. برخی روایات، مقداد را مطیع‌ترین یار امام(ع) دانسته‌اند و او از معدود کسانی است که بر پیکر مطهر زهرای طاهره(س) نماز گزارد. مقداد با خلافت عثمان، مخالفت کرد و با سخنرانی شکوهمندی در مسجد مدینه، این مخالفت را اعلام داشت و گفت: من از قریش در شگفتم! آنان مردی را وا نهاده‌اند که کسی را از او داناتر و عادل‌تر نمی‌شناسم... هان! به خدا سوگند، اگر یاورانی می‌یافتم....
- او به سال ۳۳ هجری و در هفتاد سالگی زندگی را بدرود گفت. مقداد از آغاز، ثروتمند بود و وصیت کرد که ۳۶ هزار درهم از دارایی‌اش را به حسن و حسین(ع) بدهند. این وصیت، نشان‌دهنده محبت او به اهل‌بیت و بزرگداشت و احترام او نسبت به ایشان است[۲].
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۲۱۹.
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۵۸.