بحث:هجرت به طائف در تاریخ اسلامی
مقدمه
از جمله به همراه حضرت علی (ع) و زید بن حارثه به طائف که منزل‌گاه قبیله بزرگ ثقیف بود، سفر کردند. ایشان به دیدار سران قبیله که با آنان خویشاوندی دوری داشت رفته بود. اگر سران قبیله اسلام را می‌پذیرفتند همه یا حداقل اغلب افراد قبیله می‌پذیرفتند. پیامبر در مجلس سران قبیله در ابتدا آنها را به خدا دعوت فرمود. هدف اصلی ایشان مسلمان شدن آن قوم بود. سپس از آنها خواست که از او حمایت کنند تا بتواند وظیفه تبلیغ اسلام را به انجام برساند[۱]. سران ثقیف نه تنها این پیشنهادات را نپذیرفتند که با سردی و توهین و تحقیر آن حضرت را از خود رانده و سفیهان و بردگان شهر و قوم خویش را علیه ایشان شورانده و به آزار و اذیت و فریاد و ناسزاگویی نسبت به ایشان واداشتند.
آن حضرت در کوچه‌های طائف محاصره شده بود. از دو طرف او را در میان گرفته و سنگ‌باران می‌کردند. بدن و پاها زخمی و خون‌آلود شده و از آن خون می‌چکید و همراهان جز اینکه بدن خود را سپر کنند کاری نمی‌توانستند انجام دهند. این سفر جز آزار و زجر و زحمت ثمری نداشته و ایشان رنج کشیده و زخمی و خسته از این سفر چندین روزه به مکه بازگشت[۲].[۳]
پانویس
- ↑ لما انتهی رسول الله إلی الطائف عمد الی نفر من ثقیف فجلس الیهم فدعاهم إلی الله و کلمهم بماجاء لهم من نصرته علی الاسلام و القیام معه علی من خالفه من قومه؛ تاریخ الطبری، ج۲، ص۳۴۴؛ البدایة والنهایة، ج۳، ص۱۳۶؛ السیرة النبویة، ج۱، ص۴۲۰؛ امتاع الاسماع، ج۸، ص۳۰۶؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۲۳۸.
- ↑ السیرة النبویة، ج۱، ص۴۱۹؛ تاریخ الطبری، ج۲، ص۳۴۴؛ الکامل، ج۲، ص۹۱؛ السیرة الحلبیة، ج۱، ص۳۸۵.
- ↑ جاودان، محمد علی، جانشین پیامبر، ص ۷۱.