موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

موضعی است بین کوفه و بصره.[۱].[۲]

الفَرع

«الفرع» کوهی از کوه‌های شمّر و از بلندترین قله‌های سلسله جبال أجإ است که هنوز هم در منتهی الیه شمالی این رشته کوه معروف و شناخته شده است.[۳] در برخی منابع هم، «الفرع» موضعی پشت «الفرک» معرفی شده است.[۴].[۵]

الفُرُع

روستایی است از نواحی مدینه بر طریق مکه و در جانب چپ «السقیا» که بین آن و مدینه ۸ مرحله و به نقلی ۴ شب راه است.[۶] این روستا دارای منبر و برخوردار از نخل و آب فراوان بوده و روستای ثروتمند بزرگی است که مردمانی از قریش، انصار و مزینه در آن سکونت دارند.[۷] در کتاب «البلدان» نیز، الفرع از بزرگترین اعراض مدینه به شمار آمده است.[۸] «بکری» نیز این مکان را از حوزه‌های بزرگ اداری و حکومتی مدینه[۹] و از اشرف ولایات مدینه دانسته،[۱۰] ضمن برشمردن آن در شمار اماکن دارای منبر، از السوارقیه، بسابه، برهاط، عمق الزرع، جحفه، عرج، السقیا، ابواء، قدید، عسفان و استاره هم به عنوان نواحی و بخش‌های فرع، و از مناطق دارای منبر، یاد کرده است.[۱۱] هم اکنون نیز، «الفرع» دره‌ای است مشهور از دره‌های حجاز در ۱۵۰ کیلومتری جنوب مدینه با چشمه‌های فراوان و نخل‌ها و کاروانسراهای بسیار. ساکنان آن مردمانی از بنی عمرو از طوایف قبیله حرب‌اند. مورخان از این موضع در سریه عبدالله بن جحش از آن سخن به میان آورده‌اند.[۱۲].[۱۳]

منابع

پانویس

  1. بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۲۰؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۳.
  2. بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۳۵.
  3. حموی نیز «ذو الفرع» را دراز‌ترین و متوسط‌ترین کوه در اجإ معرفی کرده است. (یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۳.)
  4. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۳.
  5. بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۳۶.
  6. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۲.
  7. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۲.
  8. ابن فقیه، البلدان، ص۸۴.
  9. بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۲۰
  10. بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۲۱.
  11. بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۲۱.
  12. «قال: و سلک علی الحجاز، حتی إذا کان بمعدن، فوق الفرع یقال له: بحران، أضل سعد بن أبی وقاص، وعتبة بن غزوان بعیر لهما، کانا یعتقبانه». (ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۶۰۲)
  13. بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۳۶.