مقدمه

با آنکه در شریعت اسلام برای همسایه مفهوم جدیدی تعریف نشده، مصداق آن در روایات توسعه داده شده است. امام صادق (ع) از رسول خدا (ص) نقل کرده است: «كُلُّ‏ أَرْبَعِينَ‏ دَاراً جِيرَانٌ‏ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ يَمِينِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ»[۱]. معاویه بن عمار از اصحاب امام صادق (ع) می‌گوید: به آن حضرت عرض کردم: فدایت شوم، حد همسایگی چیست؟ فرمود: «أَرْبَعِينَ‏ دَاراً مِنْ‏ كُلِّ‏ جَانِبٍ‏»[۲]؛ چهل خانه از هر طرف.

در روایت است که مردی خدمت رسول خدا آمده عرض کرد: من در فلان محله خانه‌ای خریده‌ام؛ ولی نزدیک‌ترین همسایه‌ام کسی است که نه به خیرش امیدی دارم و نه از شرش در امانم. رسول خدا (ص) به علی (ع)، سلمان، ابوذر و یکی دیگر که گمان می‌کنم مقداد بود، فرمود در مسجد با صدای بلند جار بزنند که ایمان ندارد کسی که همسایه‌اش از شرش در امان نباشد، و آنها سه بار این مطلب را جار زدند. سپس حضرت با دستش به چهار طرف اشاره کرد و فرمود تا چهل خانه همسایه محسوب می‌شود[۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. «تا چهل خانه همسایه است از روبه‌رو، از پشت سر، از راست و از چپ» محمد بن یعقوب کلینی، کافی، ج۲، ص۶۶۹.
  2. صدوق، معانی الاخبار، ص۱۶۵.
  3. محمد بن یعقوب کلینی، کافی، ج۲، ص۶۶۶.
  4. تهرانی، مجتبی، اخلاق الاهی ج۱۴، ص ۴۹۲.