امام کاظم در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل = امام کاظم

| پرسش مرتبط =

'''امام کاظم {{ع}}''' بیستم دی‌الحجه و به قولی هفتم صفر سال ۱۲۸ هجری به دنیا آمد. پدرش [[امام صادق]] {{ع}} و مادرش "حُمَیدَه" بود. [[امام رضا]] (ع)، [[فاطمه معصومه]] (س) و "احمد بن موسی شاهچراغ" از فرزندان او هستند. "ابوابراهیم"، "ابوالحسن" و "ابوعلی" از کنیه‌ها و "کاظم" و "باب‌الحوائج" از [[القاب]] این امام است. [[امامت امام کاظم|امامت او]] ۳۵ سال به‌طول کشید و با خلفای عباسی ـ همچون: "هارون الرشید" ـ معاصر بود. امام کاظم {{ع}} علاوه بر انجام [[وظایف امامت]] و [[رهبری]] مستقیم پیروان خود به روش‌های ممکن، فعالیت‌هایی در زمینه‌های [[فرهنگی]] و [[فکری]] و [[مبارزه با حکومت]] داشت. امام پس از چهار سال [[زندان]] در ۲۵ رجب سال ۱۸۳ هجری در زندان "سندی بن شاهک" (وابسته به هارون الرشید) به [[شهادت]] رسید.

همچنین منابع، بر تولد آن حضرت در ماه صفر تأکید دارند<ref>فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص۲۲۱؛ طبرسی، اعلام الوری، ج۲، ص۶؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل أبی طالب، ج۴، ص۳۴۹.</ref> و [[روایت]] [[ابو بصیر]] مبنی بر ولادت آن حضرت به هنگام بازگشت [[امام صادق]]{{ع}} از [[حج]] و در ماه [[ذی حجه]]<ref>برقی، المحاسن، ج۲، ص۳۱۴؛ صفار، بصائر الدرجات، ج۱، ص۴۴۰؛ طبری امامی، دلائل الإمامة، ص۳۰۳.</ref> [[مقبولیت]] نیافته است. [[روز]] [[ولادت امام کاظم]]{{ع}} نیز یکشنبه هفتم ماه صفر ذکر شده است<ref>فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ج۱، ص۴۹۹؛ طبرسی، اعلام الوری، ج۲، ص۶؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۳۲۳؛ شهید اول، الدروس، ج۲، ص۱۳؛ به نقل از مقدسی، بازپژوهی تاریخ ولادت و شهادت معصومان، ص۳۹۹.</ref> و قول نهم صفر<ref>مستوفی، تاریخ گزیده، ص۲۰۴؛ فصیح خوافی، مجمل، ج۱، ص۲۲۳.</ref>، تصحیف واژه «سابع» به «تاسع» بوده است.

امام صادق{{ع}} پس از تولد فرزندشان به حُمیده فرمود: خوشا به حال تو ای [[حمیده]]! به به، [[فرمانروایی]] و [[حکومت]] به خانه‌ات در آمد»<ref>شیخ مفید، الفصول المختاره، ص۳۱۳؛ بیاضی، الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۷۴. شیخ مفید گوید: شاید مراد امام صادق{{ع}} از راه یافتن حکومت و فرمانروایی به خانه حمیده با تولد امام کاظم{{ع}}، امامت او بر مردم {{عربی|الْإِمَامَةُ عَلَى الْخَلَقِ...}} و وجوب الطاعه بودن او باشد مانند قول خداوند درباره حضرت ابراهیم که فرمود: {{متن قرآن|فَقَدْ آتَيْنَا آلَ إِبْرَاهِيمَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَآتَيْنَاهُمْ مُلْكًا عَظِيمًا}}«یا اینکه به مردم برای آنچه خداوند به آنان از بخشش خود داده است رشک می‌برند؟ بی‌گمان ما به خاندان ابراهیم کتاب (آسمانی) و فرزانگی دادیم و به آنان فرمانروایی سترگی بخشیدیم» سوره نساء، آیه ۵۴.؛ منظور [[خداوند متعال]] از [[ملک]] و [[پادشاهی]]، پادشاهی در [[دین]] و رئاسة در آن بر جهانیان است.</ref>. آن حضرت بر اساس [[سنت رسول خدا]]{{صل}} در گوش راست فرزندش [[اذان]] و در گوش چپ اقامه گفت، سپس سه [[روز]] به [[مردم]] [[ولیمه]] داد<ref>برقی، المحاسن، ج۲، ص۴۱۸؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج۴۸، ص۴.</ref>. محل ولادت آن حضرت در اَبواء (میان [[مکه]] و [[مدینه]]) بوده است<ref>فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص۲۲۱؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۳۴۹.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش دوم ج۲]]، ص۵؛ [[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، [[امامت امام کاظم (مقاله)|امامت امام کاظم]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۹.</ref>

حُمیده در میان [[همسران]] [[ائمه]]{{عم}} جایگاهی رفیع داشت<ref>حمیده، یکی از پنج نفری بود که امام صادق{{ع}} برای حفظ جان امام کاظم{{ع}} آنها را به عنوان وصی خود معرفی فرمود (کلینی، کافی، ج۱، ص۳۱۰).</ref>. سخنان [[ارزشمندی]] از [[ائمه]]{{عم}} درباره [[جلالت]] [[شأن]] آن بانوی گرامی نقل شده است. [[امام صادق]]{{ع}} حُمیده را به هفتاد دینار خرید و درباره او فرمود: «تو حُمیده در [[دنیا]] و محموده در [[آخرتی]]<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۱۵؛ طبری امامی، دلائل الامامة، ص۱۴۷؛ ابن عنبه، عمدة الطالب، ص۲۳۹.</ref> و مانند شمش طلا از آلودگی‌ها [[پاک]] و مصفایی»<ref>کلینی، کافی، ج۱، ص۵۵۰.</ref>. همچنین در وجه [[پاکی]] او فرمود: «[[خداوند]] به جهت کرامتی که به من و [[حجت]] پس از من داشت به وسیله [[فرشتگان]] همواره او را نگهداری کرد»<ref>کلینی، کافی، ج۱، ص۴۷۷.</ref>. آن حضرت خبر داد که حُمیده به زودی [[فرزندی]] می‌آورد که میان او و خداوند حجابی نخواهد بود<ref>طبرسی، اعلام الوری، ج۲، ص۳۲ و ۳۶۴؛ طبری، مناقب الطاهرین، ج۲، ص۷۳۴.</ref>. درباره نحوه خریداری حُمیده افزون بر اینکه در میان [[روایات]] اتفاق نظری وجود ندارد، محتوای روایات نیز به لحاظ محتوا و سند محل تردید است<ref>ر.ک: کلینی، اصول کافی، ج۱، ص۴۷۶؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص۱۸۹. اصل روایت اصول کافی از امام صادق، از عکاشة بن محصن اسدی، صحابی رسول خدا{{صل}} نقل شده است که در زمان خلافت ابوبکر درگذشت.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش دوم ج۲]]، ص۷.</ref>

مرحوم [[کلینی]] داستان خرید حمیده را اینچنین ذکر کرده است: [[ابن عکاشة بن محصن اسدی]] در جلسه‌ای نزد [[امام باقر]] {{ع}} بود. در آنجا امام صادق {{ع}} نیز حضور داشت. ابن عکاشه از حضرت پرسید: چرا [[ابوعبدالله]] [[ازدواج]] نمی‌کند، درحالی که وقت ازدواج وی رسیده است؟ امام باقر {{ع}} که در برابرش کیسۀ پولِ سر به مهری بود، در پاسخ فرمود: به زودی برده‌فروشی از ساکنان بربر در خانه [[میمون]] [[منزل]] می‌کند. با این [[پول]] دختر برده‌ای برایش می‌خری. پس از مدتی امام باقر {{ع}} خبر ورود برده فروش را داد و [[دستور]] فرمود با کیسه پول دختری بخرید. ما نزد برده فروش رفتیم. گفت: تنها دو دختر [[بیمار]] برایم باقی مانده که حال یکی بهتر است. گفتیم: نکوتر را به چند می‌فروشی؟ گفت: هفتاد [[دینار]]. درخواست [[تخفیف]] کردیم، نپذیرفت. گفتیم: به مقدار همین کیسه زر می‌خریم؛ اما نمی‌دانیم چه مقدار زر است. مردی که با وی بود گفت: آن را باز کنید و وزن کنید؛ ما این‌گونه عمل کردیم. هفتاد دینار در آن بود. دخترک را خریدم و نزد [[امام باقر]] {{ع}} بردیم، درحالی که [[جعفر]] نزد وی [[ایستاده]] بود. جریان را گزارش دادیم. از [[کنیز]] پرسید نامت چیست؟ گفت: [[حمیده]]. فرمود: ستوده باشی در [[دنیا]] و [[پسندیده]] باشی در [[آخرت]]. پرسید دوشیزه هستی یا [[بیوه]]؟ گفت: دوشیزه‌ام و علت محفوظ ماندنش را از آسیب برده‌فروشان بیان کرد. امام باقر {{ع}} فرمود: ای جعفر، دختر را نزد خود ببر [[بهترین]] شخص روی [[زمین]]، یعنی [[موسی بن جعفر]] {{ع}} از او متولد خواهد شد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۷۶.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص۲۷۳.</ref>

[[نام امام کاظم]]، [[موسی]] است<ref>موسی، به زبان قبطی، مرکب از «مو» و «سا» به معنای آب و درخت است و چون دختر فرعون آن صندوقی را که مادر موسی وی را در آن نهاد و به دریا انداخت، از آب گرفت، آن کودک را موسی نامید، یعنی بیرون کشیده ظاهراً سا به معنای گرفته است یعنی [از آب گرفته]، کنایه از اینکه از آب برکشیده است. بنگرید: سپهر کاشانی، ناسخ التواریخ، ج۱ و ۲، ص۱۶.</ref>. کنیه‌اش را [[ابوالحسن]]<ref>چهار تن از ائمه شیعه مکنی به ابوالحسن هستند. نخستین آنان حضرت علی، و سه امام بعدی امام کاظم امام رضا و امام هادی{{عم}} هستند.</ref>، [[ابوابراهیم]]، [[ابوعلی]]، [[ابوعبدالله]] و ابواسماعیل گفته‌اند<ref>زرندی حنفی، معارج الوصول الی معرفة فضل آل الرسول و البتول، ص۱۵۰.</ref>. [[القاب]] بسیاری برای آن حضرت ذکر شده است که عبارت‌اند از: الکاظم الصابر، المصلح، المبرهن، البیان، ذو المعجزات<ref>خصیبی، الهدایة الکبری، ص۲۶۳.</ref>، الأمین<ref>شبلنجی، نور الأبصار، ص۳۰۱.</ref> و [[العبد الصالح]]، النفس الزکیة، [[زین المجتهدین]]<ref>نیشابوری، روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج۱، ص۲۱۶.</ref>، [[الوفی]] الصابر، الزاهر<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۱۶؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۳۲۳.</ref> و [[امام]] [[المؤمنین]]<ref>صدوق، عیون اخبارالرضا{{ع}}، ج۱، ص۸۸.</ref>. آن حضرت را زاهر از آن جهت می‌گفتند که [[اخلاق پسندیده]] داشت و [[بخشش]] فراوانش می‌درخشید<ref>طبرسی، اعلام الوری بأعلام الهدی، ص۳۱۰؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۸، ص۱۱.</ref>. درباره [[لقب]] کاظم که مشهورترین لقب اوست گفته‌اند: چون همواره [[آتش]] خشمش را فرومی‌نشانید<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۸، ص۱۱، به خاطر اینکه خشم خود را فرو می‌برد.</ref> و [[غیظ]] را همانند جرعه‌ای گوارا فرو می‌برد، [[مردم عراق]] نیز به دلیل بر آورده شدن نیازهای آنان به واسطه [[امام کاظم]] آن حضرت را «[[باب الحوائج]]» گفته‌اند<ref>شوشتری، إحقاق الحق، ج۱۲، ص۳۰۴.</ref>.

در میان القاب یاد شده، لقب «[[عبد صالح]]» و «کاظم» قدیمی‌ترین القابی هستند که در منابع کهن [[روایی]] و [[تاریخی]] از آنها یاد شده است<ref>ر.ک: صدوق، فقه الرضا{{ع}}، ص۳۳؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص۱۸۹؛ صدوق، الهدایة ص۱۰۴.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش دوم ج۲]]، ص۸؛ [[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، [[امامت امام کاظم (مقاله)|امامت امام کاظم]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۹؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۲؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۲۴.</ref>

در [[منابع تاریخی]] از [[زن]] مشخصی غیر از [[نجمه]] خاتون به عنوان [[همسر]] امام کاظم{{ع}} یاد نشده است؛ اما درباره نام [[مادر امام رضا]]{{ع}} که همسر امام کاظم{{ع}} باشد، به [[اختلاف]]، نام او را تُکتَم، نجمه<ref>عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۴ و ۴۱.</ref>، أروی، نجمه، سُمانَة، [[خیزران]]، [[سکن]] النوبیة و ملقب به [[شقراء]] نوبیه<ref>صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۶؛ کشف الغمه، ج۲، ص۷۸۵-۷۸۶؛ الفصول المهمة، ج۲، ص۹۷۰.</ref> مکنی به [[ام البنین]]؛ سکن نوبیه و... گفته‌اند<ref>صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۴؛ طبرسی، اعلام الوری، ج۲، ص۴۰.</ref>. [[طبرسی]] گفته است: [[مادر امام کاظم]]{{ع}}، حُمیدة مصفات، [[تکتم]] (مادر امام رضا{{ع}}) را که [[کنیز]] بسیار [[عاقل]] و مؤدبی بود، خرید و آن را به فرزندش [[امام کاظم]]{{ع}} بخشید<ref>صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۵؛ طبرسی، اعلام الوری، ج۲، ص۴۰.</ref>.

امام کاظم{{ع}} [[همسران]] متعددی داشت که همه آنان اُم ولد([[کنیز]]) بودند و چون ذکر نام کنیز معمول نبوده، از این رو نام آنان ضبط نشده و تنها تعبیرهایی مانند: اُم احمد، اُم اسماعیل، اُم [[ابراهیم]] و أم ولد آمده است.

هرکدام از فرزندان آن حضرت دارای فضل و کمال بسیار بودند که سرآمد همه آنها [[امام رضا]]{{ع}} بود<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۵.</ref>. هیچ کدام از [[دختران]] امام کاظم{{ع}} [[ازدواج]] نکردند<ref>یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۴۱۵؛ قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج۲، ص۴۳۳.</ref>، مگر اُم سلمه که در [[مصر]] به ازدواج [[قاسم بن محمد بن جعفر بن محمد]] در آمد. علت ازدواج نکردن دختران آن حضرت به [[درستی]] مشخص نیست؛ اما طبیعی است که بخشی از این علل می‌تواند [[دشمنی]] [[عباسیان]] با [[علویان]] و فراهم نبودن شرایط ازدواج برای آنان باشد. [[یعقوبی]] بدون ذکر هیچ دلیلی گفته است: [[موسی بن جعفر]] [[وصیت]] کرد که دخترانش شوهر نکنند<ref>یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۴۱۵.</ref>. این خبر یعقوبی مستند گفتگوهای بسیاری شده و مقالات چندی نیز پیرامون علت ازدواج نکردن دختران امام کاظم{{ع}} نوشته شده است<ref>ر.ک: مجموعه مقالات کنگره حضرت معصومه{{س}}، ج۱، ص۴۱۷ تا ۴۳۳؛ ج۴، ص۹۵ تا ۹۷؛ مجموعه مقالات همایش سیره و زمانه امام کاظم{{ع}}، ج۱، ص۲۳۹.</ref>. با توجه به اینکه ازدواج [[سنت]] موکد [[رسول خدا]]{{صل}} است، توصیه به ترک ازدواج در [[سیره اهل بیت]]{{عم}} نمی‌تواند درست باشد. بر اساس [[روایت]] [[کلینی]]<ref>کلینی، کافی، ج۱، ص۳۱۷.</ref> و [[صدوق]]<ref>صدوق، عیون اخبارالرضا{{ع}}، ج۱، ص۳۴.</ref> به دو طریق مختلف، [[امام کاظم]]{{ع}} [[ازدواج]] دخترانش را به دست [[امام رضا]]{{ع}} سپرد و دخالت دیگران را در ازدواج آنان منع کرد و شاید این مطلب به برداشت [[اشتباه]] تبدیل شده است. بنابراین، خبر [[یعقوبی]] وجهی از [[درستی]] ندارد.

مزارهای بسیاری در مناطق مختلف [[دنیا]] وجود دارد که برخی منسوب به فرزندان [[بلافصل]] امام کاظم{{ع}} و برخی با واسطه به آن حضرت منسوب‌اند؛ البته در مواردی نیز در انتساب برخی [[امام‌زادگان]] به آن حضرت اشتباه رخ داده است. به ویژه در مناطق شمالی [[کشور]] زیارتگاه‌هایی به [[فرزندان امام کاظم]]{{ع}} منسوب‌اند که انتساب برخی از آنها به آن حضرت محل تردید است<ref>ر.ک: بحرالعلوم، هزار مزار ایران استان مازندران..</ref>. گاهی [[اشتباه]] در این انتساب [[امام‌زادگان]] به جهت تشابه اسمی بوده<ref>مانند مزار امام زاده عیسی در ساری که به جهات تشابه اسمی و نسبی با فرزندان امام کاظم{{ع}} اشتباه شده است (ر.ک: بحرالعلوم، هراز مزار، استان مازندران، ص۱۹۳).</ref> و گاهی نیز انتساب تنها به جهت [[شهرت]] در میان اهالی آن محله‌ها صورت گرفته است. در مواردی نیز به [[خطا]] منتسب به [[امام کاظم]]{{ع}} شده است؛ مانند: [[امام‌زاده]] کوسه هجیج در پاوه که نامش عبیدالله است و به «[[سید]] موسوی [[خالص]]» شناخته می‌شود و از وی در شمار فرزندان امام کاظم{{ع}} یاد شده در صورتی که نام او [[ابوالحسن علی بن حسن بن حسین بن حسن الافطس]] است<ref>بحرالعلوم، هراز مزار، استان کرمانشاه، ص۴۲.</ref>. یا امام زاده حسین ماهان، در قاهان [[فارس]]<ref>بحرالعلوم، هراز مزار، استان کرمان، ص۷۰.</ref> که به امام کاظم{{ع}} منتسب شده است، در حالی که [[نسب]] وی از طریق [[زید شهید]]، به [[امام سجاد]]{{ع}} می‌رسد، همچنین امام زاده محمد، در [[ساوه]] که منظور [[محمد عابد]] بوده و از فرزندان امام کاظم{{ع}} شمرده شده است، در حالی که نسبت وی به امام سجاد{{ع}} می‌رسد<ref>بحرالعلوم، هراز مزار، استان مرکزی، ص۱۹۶.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش دوم ج۲]]، ص۱۰.</ref>

امام کاظم {{ع}} همانند پدرانشان در [[فضیلت‌های اخلاقی]] و عملی، آموزگار و نمونه دیگران بود. منش و [[سلوک]] او همگان را متأثر می‌ساخت؛ چنان که بنابر [[روایات]]، زمانی که ایشان را در زندان حبس کردند، زندان‌بانان را منقلب ساخت و به او [[ایمان]] آوردند<ref>مناقب آل ابی طالب‌، ۴/ ۳۲۲.</ref>.  

درباره [[دانش]] آن حضرت [[روایت]] کرده‌اند که از همان [[کودکی]] شگفتی [[مردم]] را بر می‌انگیخت<ref>اصول کافی‌، ۲/ ۴۱۸.</ref>. در [[عبادت]] و [[زهد]] از همه [[مردم]] عصر خویش [[برتر]] بود<ref>ارشاد، مفید/ ۲/ ۱۷.</ref> و بدین صورت به ایشان [[لقب]] "العبدالصالح" داده بودند و اهل [[مدینه]] "زین‌المجتهدین" اش می‌خواندند<ref>حضرت موسی کاظم‌، ۱۹.</ref>. از صفات والای [[اخلاقی]] امام کاظم {{ع}}، [[احسان]] و [[نیکی]] به [[مردم]] بود. [[نیازمندان]] حاجت خود را از ایشان می‌خواستند و "باب‌الحوائج" می‌دانستند. [[لقب]] مشهور [[امام]] {{ع}} "کاظم" است به معنای کسی که هنگام [[خشم]]، خویشتنداری می‌کند و [[خشم]] خود را فرو می‌برد و به آسانی از دیگران در می‌گذرد<ref>ینابیع المودة، ۳/ ۱۱۷.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۲.</ref>

[[ابوبصیر]] می‌گوید: از [[امام کاظم]] {{ع}} پرسیدم: [[امام]] چگونه شناخته می‌شود. [[حضرت]] فرمود: "به چند [[خصلت]]، یکی آنکه از طرف پدرش و [[امام]] پیشین معرّفی شده باشد و اینکه هر چه از او بپرسند پاسخ می‌دهد و اگر هم نپرسند خود آغاز به سخن می‌کند و از [[آینده]] خبر می‌دهد و با [[مردم]] به هر زبانی سخن می‌گوید... ، طولی نکشید که مردی از [[خراسان]] [[خدمت]] او رسید و به [[عربی]] با [[حضرت]] سخن گفت. [[امام]] به [[فارسی]] به او پاسخ داد. [[خراسانی]] گفت: به این سبب با شما به [[عربی]] سخن گفتم که [[گمان]] کردم شما [[فارسی]] نمی‌دانید. فرمود: سبحان الله! اگر نتوانم پس چه [[برتری]] بر شما دارم که به سبب آن مستحق [[امامت]] باشم، سپس فرمود: ای ابو [[محمّد]] ([[ابوبصیر]]) تحقیقاً بر [[امام]] [[کلام]] هیچ یک از [[مردم]] مخفی نیست ([[امام]] با همه زبان‌ها آشناست) همچنین سخن پرندگان و سخن هر جانداری (بر [[امام]] مخفی نیست)"<ref>ارشاد، ص۵۶۸ و ۵۶۹.</ref>.<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص۱۰۵.</ref>

تاریخ‌نویسان، [[معجزه‌ها]] و کرامت‌های متعددی برای [[امام موسی بن جعفر]] {{ع}} [[ثبت]] کرده‌اند؛ از جمله:

# '''باطل کردن سحر''': از [[علی بن یقطین]] روایت شده است: "هارون الرشید" به دنبال کسی می‌گشت تا بتواند توسط او از [[عزت]] و [[احترام]] [[موسی بن جعفر]] بکاهد و در بحث مجابش کند و ایشان را در مجلس خجل نماید، مردی [[جادوگر]] برای این کار داوطلب شد. وقتی سفره را پهن کردند، بر نان جادویی خواند که هر وقت [[حضرت موسی بن جعفر]] {{عم}} می‌خواستند قطعه نانی بردارند، نان از مقابل حضرت، پر می‌کشید! هارون از [[خنده]] و [[شوق]] و شعف در جای خود آرام و قرار نداشت. حضرت نیز بلافاصله رو به عکس شیری که روی یکی از پرده‌ها بود کرده، فرمودند: {{متن حدیث|"یا أسد خذ عدوالله"}}؛ ای شیر! این [[دشمن]] [[خدا]] را بگیر. [[راوی]] می‌گوید: آن عکس به صورت یک شیر درنده بسیار بزرگ درآمد و به سمت [[مرد]] [[جادوگر]] پرید و او را درید، [[هارون]] و اطرافیانش از هول آنچه دیده بودند، همگی غش کرده، به روی [[زمین]] افتادند، وقتی به هوش آمدند هارون به [[حضرت موسی بن جعفر]] {{عم}} عرض کرد. شما را قسم می‌دهم به حقی که بر شما دارم، از این عکس بخواهید آن مرد را برگرداند، حضرت فرمودند: اگر [[عصای موسی]]، آن عصاها و طناب‌هایی را که بلعیده بود، برگرداند، این عکس نیز آن مرد را بر خواهد گرداند<ref>عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج ۱، ص ۹۶ و الثاقب فی المناقب، ص ۴۳۲. إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، ج ۴، ص ۲۴۲.</ref>.

# '''[[توبه بشر حافی]]'''<ref>وجه تسمیه او به [[بشر حافی|حافی]] (پابرهنه) همین ماجراست که تا پایان عمر از باب ادب حاضر نشد کفش بپوشد. منتهی الآمال، ج ۳، ص ۱۴۸۹ هفتم: در سبب شدن آن حضرت است برای توبه بشر حافی. و او را «حافی» می‌گفتند به واسطه آنکه پای برهنه بود همیشه و سبب پا برهنگیش ظاهرا آن بوده که پا برهنه خدمت حضرت امام موسی {{ع}} دویده و به سعادت عظیمی رسیده. بعضی نقل کرده‌اند که سرّ پا برهنگی او را از خودش پرسیدند، در جواب گفت: و الله جعل لکم الأرض بساطا ادب؛ ادب نباشد که بر بساط شاهان با کفش روند.</ref> [[علامه حلی]] در [[منهاج الکرامة]] [[نقل]] کرده روزی حضرت موسی بن جعفر {{ع}} در [[بغداد]] از در خانه بشر می‌گذشت، در حالی که صدای ساز و آواز، غناها و نی و رقص از آن خانه بیرون می‌آمد، در این هنگام کنیزکی برای ریختن خاک‌روبه از خانه بیرون آمد. حضرت به او فرمود: {{متن حدیث|یا جاریة صاحب هذه الدار حر أم عبد؟}}، "ای کنیزک صاحب این خانه [[آزاد]] است یا [[بنده]]؟" گفت: آزاد است. فرمود: راست گفتی اگر بنده بود از مولای خود می‌ترسید. کنیزک چون برگشت، بشر که بر سر سفره شراب بود، پرسید چرا دیر آمدی؟ کنیزک حکایت [[سخن امام]] را برای بُشر نقل کرد، بُشر با پای برهنه بیرون دوید و خدمت آن حضرت رسید اظهار [[شرمندگی]] نمود و عذر خواست و [[گریه]] کرد و از کار خود [[توبه]] کرد<ref>منهاج الکرامة فی معرفة الإمامة، ص ۵۹ و بحار الأنوار، ج ۷۴، ص ۳۱۳.</ref>.<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۶۳.</ref>

[[پیامبر خاتم]] {{صل}} در حدیث مشهور [[جابر انصاری]] با صراحت از [[امامت]] [[حضرت کاظم]] {{ع}} یاد کرده است و نیز [[امام صادق]] {{ع}} آشکارا او را [[امام]] پس از خود می‌خواند<ref>بحارالانوار، ۴۸/ ۱۴.</ref>. [[برتری امام]] کاظم {{ع}} بر [[مردمان]] روزگار خویش نیز دلیلی دیگر بر [[امامت]] اوست؛ چنان که [[ابن حجر]] هیثمی از علمای [[سنی]] [[مذهب]] درباره ایشان می‌گوید: "[[موسی کاظم]] در [[علم]] و [[معرفت]] و کمال و [[فضل]] [[وارث]] [[پدر]] خویش بود. او از همه کس پارساتر و داناتر و بخشنده‌تر بود"<ref>الصواعق المحرقة، ۲۰۳.</ref>.

[[امام موسی بن جعفر]] {{ع}} سی و پنج سال از سال ۱۴۸ تا ۱۸۳ ه. بر [[مسند]] [[امامت]] جلوس فرمود. خلفای معاصر ایشان همگی از [[بنی عباس]] بودند: [[منصور دوانیقی]]، [[مهدی عباسی]]، [[هادی عباسی]] و [[هارون الرشید]]. [[امام]] {{ع}} در [[عهد]] [[هارون]] سال‌ها در زندان به سر برد.

دوران [[امامت]] [[امام کاظم]] {{ع}} از جهتی شبیه دوران [[امامت امام حسین]] {{ع}} بود؛ زیرا [[هارون الرشید]] به نحوی در نقطه اوج [[انحراف]] در [[رهبری]] [[اسلام]] قرار داشت. قصرهای بلند کنار دجله، خودکامگی، عیّاشی، هوس‌رانی، [[فساد]]، [[خونریزی]] و بی‌خبری در این دوره به اوج رسید و از طرفی دوران [[امامت امام کاظم]] زمانی شروع شد که [[خلیفه]] ([[منصور]]) به طور صریح [[دستور]] [[قتل]] [[امام]] بعدی را صادر کرده بود؛ بنابراین [[شیعیان]] به طور پنهانی باید با [[امام]] خود [[ملاقات]] می‌کردند.

فعالیت‌های امام کاظم {{ع}} بر دو دسته است:

# '''حرکت در زمینه [[فرهنگی]]، [[فکری]] و [[علمی]]:''' در این زمینه [[امام]] روش پدرش [[امام صادق]] {{ع}} را ادامه داد. با آنکه شروع [[امامت]] [[حضرت]] با آن وضع تاریک و خفقان‌بار [[حاکم]] بر [[جامعه]] همراه بود که حتْی [[یاران]] نزدیک [[امام صادق]] {{ع}} نیز [[جانشین]] او را نمی‌شناختند و امکان شرف‌یابی به محضرش را نداشتند، امّا طولی نکشید که [[وصیت]] [[علمی]] [[امام کاظم]] در سر تا سر [[جهان اسلام]] منتشر شد. گروه‌های بسیاری از [[دانشمندان]] بزرگ که در [[دانشگاه]] [[امام صادق]] تحصیل می‌کردند، هنگام اقامت [[موسی بن جعفر]] {{ع}} در [[مدینه]] به سوی [[حضرت]] سرازیر شدند. [[سید بن طاووس]] [[روایت]] کرده است: "یاران [[حضرت]] در حالی که لوحه‌های آبنوس همراه داشتند در مجلس او حاضر می‌شدند و هرگاه کلمه‌ای می‌گفت یا در موردی فتوایی می‌داد فوراً [[ثبت]] می‌کردند"<ref>انوار البهیه، ص۹۱.</ref>. از برجسته‌ترین [[یاران]] و شاگردانش می‌توان [[حماد بن عیسی]]، [[عبدالرحمن بجلی]]، [[علی بن یقطین]]، [[مفضل بن عمر]]، [[هشام بن حکم]] و [[یونس بن عبدالرحمن]] را نام برد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۲۴؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۵؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۱۴۲-۱۴۴.</ref>.

# '''[[مبارزه]] با [[حکومت]] [[غاصب]] و موضع‌گیری صریح در قبال هیئت حاکمه [[منحرف]] و خود را زعیم [[حقیقی]] [[مسلمانان]] دانستن:''' [[امام]] {{ع}} در این محور از سویی یارانش را از [[همکاری]] با [[حکومت]] شدیداً [[نهی]] می‌فرمود و به آنان [[دستور]] [[مبارزه منفی]] می‌داد (جریان [[صفوان جمال]] که [[حضرت]] او را از کرایه دادن شترانش به [[هارون]] [[نهی]] فرمود، معروف است). به [[زیاد بن ابی سلمه]] فرمود: "ای زیاد! اگر از پرتگاهی بلند فرو افتم و پاره پاره شوم بیشتر دوست دارم تا برای آنان کاری انجام دهم"<ref>مکاسب شیخ انصاری.</ref>. از سوی دیگر، به بعضی از یارانش ـ همچون [[علی بن یقطین]] ـ [[امر]] می‌کرد تا در دربار [[هارون]] بماند. [[حضرت]] با صراحت غصبی بودن [[حکومت]] را به [[هارون]] گوشزد می‌کرد. هنگامی که [[هارون]] از [[حضرت]] حدود [[فدک]] را پرسید تا آن را پس دهد، او سرحدّات [[کشور اسلامی]] را به عنوان حدود [[فدک]] ذکر فرمود. [[مناظره]] سرزنش‌آمیز [[امام]] {{ع}} با [[هارون الرشید]] در [[مرقد مطهر]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} در پیش بزرگان و [[فرماندهان]] کشوری و لشکری را می‌توان از این گونه فعالیت‌ها شمرد<ref>مناقب آل ابی‌طالب‌، ۴/ ۳۴۵.</ref>.

# '''[[نظارت]] بر قیام‌های [[علویان]]:''' هنگامی که [[حسین بن علی]] ـ [[صاحب فخ]] ـ به [[شهادت]] رسید [[حضرت]] گریست و فرمود: "به [[خدا]] [[مسلمانی]] [[صالح]] و روزه‌گیر و قدرتمند که [[امر به معروف و نهی از منکر]] می‌کرد و خانواده‌اش مانند نداشت، در [[گذشت]]!"<ref>مقاتل الطالبیین، ص۴۵۳.</ref>. وقتی [[هادی عبّاسی]] از [[علویان]] به تنگ آمد گفت: "به [[خدا]] [[حسین]] جز به [[فرمان]] او ([[امام]] [[موسی]] {{ع}}) خروج نکرد!"<ref>بحار الانوار، ج۱۱، ص۲۷۸.</ref>. این‌گونه که خلفای [[غاصب]] با همه [[قدرت]] ظاهری از [[امام]] [[وحشت]] داشتند، [[عاقبت]] او را بازداشت نموده، به [[بغداد]] منتقل و در زندان‌های انفرادی محبوس کردند و او را در زندان به [[شهادت]] رساندند<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۱۴۲-۱۴۴؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۵.</ref>.

برخی از مهم‌ترین موضوعات یادکردنی روزگار امام کاظم {{ع}} عبارت‌اند از:

# برخاستن جنبش‌های انقلابی که [[امام]] {{ع}} برخی از آنها را تأیید می‌کرد؛ همانند جنبش [[شهید فخ]]<ref>مقاتل الطالبیین‌، ۴۵۲ و ۴۵۳.</ref>.

# سازماندهی [[نظام]] سری رابطان به دست [[امام]] {{ع}} که [[وظیفه]] داشتند ارتباط ایشان را با [[شیعیان]] سامان دهند و فرمان‌های [[مقام امامت]] را به آنان برسانند<ref>پیشوایان ما، ۲۱۴.</ref>.

# پیدایی برخی مسلک‌های [[انحرافی]] و اوج‌گیری فعالیت‌های [[عقیدتی]] و [[سیاسی]] آنها. برخی از این مسلک‌ها ادعای [[تشیع]] نیز داشتند؛ ولی به هیچ وجه مقبول [[امام]] {{ع}} نبودند. فرقه‌های [[ناووسیه]]، [[اسماعیلیه]]، [[مبارکیه]]، سمطیه و [[فطحیه]] چنین بودند. پدید آمدن این فرقه‌ها در قلمرو [[مکتب]] [[تشیع]] شرایط حساسی را برای [[امام]] {{ع}} پدید آورد که تا آن زمان بی‌سابقه بود. [[امام]] {{ع}} با تدبیری خاص، توانست [[شیعیان]] را از این چالش [[فکری]] و [[عقیدتی]] برهاند و امامتِ مقبول [[آیین اسلام]] را برای آنان نمایان سازد.

# [[سازش‌ناپذیری]] امام کاظم {{ع}} در برابر [[حکومت]] و کژروی‌های دیگر [[جامعه اسلامی]]، مسئله‌ای را پیش آورد که برای [[امامان]] قبلی پیش نیامده بود. [[امام]] {{ع}} برای مدتی طولانی در زندان حبس شد.

[[حاکمان عباسی]] از [[وجود امام]] {{ع}} بیمناک بودند و هر از چند گاهی ایشان را به زندان می‌انداختند. روزگار حبس [[امام]] {{ع}} در [[عهد]] هارون‌الرشید طولانی‌تر بود و بارها به زندان رفت<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۵.</ref>.

امام کاظم{{ع}} در طول مدت [[امامت]] خود افزون بر [[سازماندهی]] [[فکری]] و [[فرهنگی]] [[شیعیان]] و ارتقای سطح معلومات آنان، بعد از انتقال به [[بغداد]] فعالیت‌های [[علمی]]، [[سیاسی]]، فرهنگی درخور توجهی داشت که بخشی از فعالیت‌های او از حالت زیرزمینی، تقریباً به حالت نیمه پنهان یا آشکار به خود گرفتند. مجموعه مهم‌ترین فعالیت‌های امام کاظم{{ع}} در طول مدت امامت آن حضرت به اختصار چنین بوده است:

بسیار روشن است که دیدگاه [[امام]] نسبت به [[خلافت عباسی]] دیدگاه مناسب و مثبتی نبوده و نظریه و اندیشه سیاسی آن حضرت نه تنها به هیچ وجه با [[حاکمیت]] [[هارون]] [[قرابت]] نداشت، بلکه از معترضان به [[سیاست]] هارون بود. بی‌تردید امام کاظم{{ع}} نیز مانند دیگر [[امامان شیعه]]، [[حکومت]] هارون را [[فاسق]] و [[ظالم]] می‌دانست و آنان را به جهت تعطیلی [[احکام الهی]] و استفاده نابجا از [[قدرت]]، مستحق حاکمیت نمی‌دانست، و در عرصه سیاست و مناسبات سیاسی میان امام کاظم{{ع}} و هارون [[اختلافات]] عمیقی وجود داشت، به طوری که گاه این [[اختلاف‌ها]] به درگیری لفظی<ref>خواند میر، مآثر الملوک، ص۷۲.</ref> می‌انجامید که سرانجام به [[زندان]] و [[شهادت]] آن حضرت منجر شد. اما بیشترین تلاش آن حضرت فراهم ساختن شرایط فرهنگی، [[اجتماعی]] و سیاسی برای تحقق حکومت آرمانی [[دینی]] بود و بدین منظور ضمن اینکه با [[خلفای عباسی]] تعامل داشت، با رعایت عنصر [[تقیه]] به شرایط موجود نیز معترض بود.

به هر حال آنچه به عنوان سیاست امام کاظم{{ع}} در بعد [[مبارزاتی]] شکل یافته عنصر [[مبارزه منفی]] با حاکمیت [[عباسی]] بوده است. [[مورخان]] برخی از این گونه [[مبارزه]] را [[روایت]] کرده‌اند. بارزترین نمونه آن برخوردهای سیاسی سلام دادن هارون به [[رسول خدا]]{{صل}} و پاسخ آن با سلام دادن امام کاظم{{ع}} به [[پیامبر]]{{صل}} بود<ref>اربلی، کشف الغمه، ج۳، ص۲۹.</ref>، هنگامی که هارون کنار مرقد مطهر رسول خدا{{صل}} که حتماً همراه او بزرگان کشوری و لشکری حضور داشتند، برای کسب وجهه خود و نشان دادن مشروعیت [[خلافت]] خود، با {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا عَمَّ}} [[قرابت]] و انتساب خود به [[رسول خدا]]{{صل}} را به رخ کشید، اما بلافاصله [[امام کاظم]]{{ع}} با عبارت {{متن حدیث|السلام علیک یا اب}} به رسول خدا{{صل}} [[سلام]] داد که در [[حقیقت]] [[استدلال]] او را با قرابت [[باطل]] کرد و [[تعجب]] و [[اعتراض]] [[هارون]] را به دنبال داشت<ref>ابن جوزی، المنتظم، ج۹، ص۸۸؛ ابن کثیر، البدایة و النهایة، ج۱۰، ص۱۸۳.</ref>.

این داستان نشان می‌دهد که [[بنی عباس]] نسبت به جایگاه [[بنی هاشم]]، مانند [[امویان]]، [[حسادت]] می‌کردند و همین، عامل دیگری برای شکل‌گیری برخی دشمنی‌های [[خلفای عباسی]] با [[امامان شیعه]]{{عم}} بود. از این رو، جایگاه امام کاظم{{ع}} او را بیمناک می‌کرد و قرابت او را به عنوان فرزند رسول خدا{{صل}} برنمی‌تافت<ref>گرامی، نخستین اندیشه‌های حدیثی شیعه، ص۱۶۴.</ref>.

از نخستین برنامه‌های امام کاظم{{ع}} جمع‌آوری افراد پیر و [[اهل بیت]]، تحت لوای [[ولایت]] و [[امامت]] بود، تا از آنان یک رشته به هم مرتبط در مقابل اندیشه‌های باطل [[خلافت عباسی]] بسازد. تأسیس [[سازمان وکالت]] از نمونه‌های بارز این [[اندیشه]] در راستای [[مبارزه]] با خلافت عباسی است که در ادامه درباره آن توضیح داده خواهد شد.

از دیگر برنامه‌های مهم [[امام]] در مبارزه منفی با خلافت عباسی [[همکاری]] نکردن با [[ظالم]] و [[خلافت]] هارونی است که خود نشانی آشکار از [[مشروعیت]] نداشتن خلافت عباسی بود. در همین راستا امام کاظم{{ع}} به [[صفوان بن ابراهیم جمال]] که شتران خود را برای رفتن هارون به [[حج]] کرایه داده بود، آن را مساوی با [[رضایت]] به بقای [[ظلم]] و از آنان دانست که وارد [[دوزخ]] خواهند شد. صفوان به همین دلیل قبل از تحویل شتران به هارون همه آنها را فروخت و با [[خشم]] هارون مواجه شد<ref>کشی، اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۷۴۰.</ref>.

در همین راستا، امام کاظم{{ع}} به [[زیاد بن ابی سلمه]] که با [[دستگاه خلافت عباسی]] همکاری می‌کرد فرمود: «ای زیاد، اگر از [[کوه]] بلندی [[سقوط]] کنم و بدنم قطعه قطعه شود، نزد من بهتر است از اینکه با [[ستمگران]] [[همراهی]] و [[همکاری]] کنم؛ مگر اینکه غصه‌ای را از [[دل]] مؤمنی برطرف ساخته، یا [[مؤمن]] گرفتاری را [[نجات]] داده، یا مؤمن بدهکاری را از زیر بار بدهی رها سازم»<ref>کلینی، کافی، ج۵، ص۱۰۹- ۱۱۰؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج۴۸، ص۱۷۲؛ قرشی، موسوعة سیرة اهل البیت، ج۲۹، ص۲۵۷.</ref>. آن حضرت درباره پیامد همکاری با [[ظالم]] فرمود: کمترین چیزی که [[خداوند عزوجل]] برای کسانی که برای اینان کار می‌کنند، انجام می‌دهد این است که در [[روز قیامت]] سراپرده‌ای از [[آتش]] برای وی می‌زند تا از [[حساب خلایق]] فارغ شود»<ref>مجلسی، بحارالأنوار، ج۴۸، ص۳۷۶.</ref>.

بر این اساس، [[امام کاظم]] به [[علی بن یقطین]] [[اجازه]] داد تا در دستگاه [[عباسیان]] فعالیت داشته باشد و حتی این موضوع تا بدان پایه [[ارزش]] داشت که [[امام]]{{ع}} به او اجازه ترک [[خدمت]] از دستگاه [[هارون]] را نداد<ref>حمیری، قرب الإسناد، ص۳۰۶؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۸، ص۱۵۸.</ref> و در مقابل خدمت او به [[شیعیان]]، پاداش‌هایی از جمله [[بهشت]] را برای او تضمین کرد. [[علی بن یقطین]] از وزرای مورد [[اعتماد]] [[هارون الرشید]] بود، که به عنوان یکی از مهره‌های کارساز و با اهمیت [[امام کاظم]]{{ع}} در دستگاه [[هارون]]، ضمن خدمت به شیعیان، زمینه [[ارتباط]] امام کاظم{{ع}} را با شیعیان را فراهم می‌کرد. افزون بر علی بن یقطین، [[فضل بن سلیمان]]، معروف به کاتب [[بغدادی]] نیز رابط امام کاظم{{ع}} با شیعیان بود، در [[دستگاه خلافت]] بنی عباسی [[خراج]] مالیات را می‌نوشت<ref>نجاشی، رجال، ص۳۰۶.</ref>.

از برنامه‌های دیگر امام کاظم{{ع}} در [[مبارزه]] با خلافت هارون، حمایت از افراد انقلابی [[متعهد]]، مانند تمجید از حسین بن علی ـ صاحب فخّ<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۲۱۴.</ref> ـ بود. [[قیام فخ]] با اینکه تحت [[مدیریت]] [[ولایت امام]] [[معصوم]] انجام نگرفت و [[امام]]{{ع}} نیز با آن [[همراهی]] نکرد، اما جملات آن حضرت درباره [[قیام]]، نشان از بجا بودن آن در [[مبارزه با ظلم]] تلقی شده و نشان از [[مشروعیت]] نداشتن [[خلافت]] دارد.

== [[امام کاظم]] {{ع}} و [[هارون الرشید]] ==

در این [[زمان]]، امام کاظم {{ع}} [[رهبر]] [[علویان]] بود و به طور طبیعی اگر قرار بود [[خلافت عباسی]] ساقط شود، ایشان تنها کسی بود که از دید فرهیختگان آن [[جامعه]] و [[توده]] [[مردم]] که علویان را رقیب [[عباسیان]] می‌دانستند، امکان و [[شایستگی خلافت]] داشت. این مسأله سبب شد تا هارون سخت مراقب وی باشد و حتی با [[گمان]]، او را به [[زندان]] افکند.

لازم به یادآوری است که هارون از سال ۱۷۰، بر سر کار آمد و تا سال ۱۹۳ زمام [[قدرت]] را در دست داشت. او در این مدت درگیری‌های مختلفی با علویان داشت و در مواردی متعدد به [[آزار]] و [[کشتار]] آنان [[اقدام]] کرد. [[اخبار]] این [[کشتارها]] را [[ابوالفرج اصفهانی]] در [[مقاتل]] الطالبین و نیز برخی از آنها را [[طبری]] در کتاب خود آورده است. به طور کلی [[اعمال]] فشارهای هارون نسبت به [[شیعیان]] قابل [[قیاس]] با دوره‌های پیشین نبوده و به لحاظ گستردگی و شدت، باید با دوره‌هایی مانند دوران [[متوکل]] مقایسه شود. البته بعید نیست که هارون در مواردی سهل‌گیری‌هایی هم نسبت به [[مخالفان]] خود به ویژه علویان نشان داده باشد؛ ولی به دلیل آنکه [[تاریخ]] دقیق برخوردهای بین امام کاظم {{ع}} و هارون مشخص نیست، نمی‌توان آنها را در یک [[سیر]] [[تاریخی]] [[منظم]] جمع‌بندی و بیان کرد.

بخش نخست: برخی از این [[روایات]] نشان می‌دهد که هارون در اوایل کار نسبت به [[امام]] چندان [[سخت‌گیری]] نداشد، ولی به تدریج و بنابر دلایلی، [[حضرت]] را تحت فشار روزافزون قرار داد. بر اساس روایتی که عیاشی و [[شیخ مفید]] آن را نقل کرده‌اند، موقعی که [[موسی بن جعفر]] {{ع}} را پیش هارون آوردند، بخشی از سخنانی که به آن حضرت گفت، چنین بود:

این [[دنیا]] چیست؟ و برای چه کسانی است؟ فرمود: آن برای شیعیان ما مایه [[آرامش]] خاطر و برای دیگران مایه [[آزمایش]] است. [[هارون]] گفت: پس چرا صاحب آن، آن را در [[اختیار]] خود نمی‌گیرد؟ جواب داد: در حالی که آباد بود از او گرفته شده و وقتی آباد شد صاحب آن، آن را در اختیار خود می‌گیرد. گفت: [[شیعیان]] شما کجایند؟ [[امام]] در جواب، این [[آیه]] را قرائت کرد: {{متن قرآن|لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ مُنْفَكِّينَ حَتَّى تَأْتِيَهُمُ الْبَيِّنَةُ}}<ref>«کافران از اهل کتاب و مشرکان، (از کیش خود) دست نمی‌کشیدند تا آنکه آن برهان به آنان رسد» سوره بینه، آیه ۱.</ref>. هارون گفت: پس بدین ترتیب ما کافریم؟! فرمود: نه، ولی همچنانید که [[خدا]] فرموده: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْرًا وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ}}<ref>«آیا در (کار) کسانی که ناسپاسی را جایگزین نعمت خداوند کردند و قوم خود را به «سرای نابودی» درآوردند ننگریسته‌ای؟» سوره ابراهیم، آیه ۲۸.</ref>.

[[روایت]] دیگری را که [[صدوق]] آورده، حاکی از آن است که یکبار مارون کسی را دنبال [[موسی بن جعفر]] {{ع}} فرستاد و دستور داد تا هرچه زودتر حضرت را حاضر کنند. وقتی [[مأمور]] [[خلیفه]] در [[مدینه]] به حضور آن حضرت رسید و از ایشان خواست نزد خلیفه حاضر شود، امام فرمود:

پس از آن هارون هدایایی به آن حضرت داد که درباره [[هدایا]] فرمود: به خدا قسم! اگر من در [[فکر]] تزویج عذب‌های [[آل ابی‌طالب]] نبودم تا [[نسل]] او برای همیشه قطع نشود، هرگز این هدایا را نمی‌پذیرفتم<ref>عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۷۶.</ref>.

بخش دوم: درباره [[زندانی]] شدن [[امام]] {{ع}}، [[اخبار]] متعدد و مختلفی نقل شده است. از مجموع این [[روایات]] استفاده می‌شود که [[امام کاظم]] {{ع}} دو بار به دست [[هارون]] به [[زندان]] افتاده است: [[زمان]] مرتبه نخست ثبت نشده است، اما مرتبه دوم آن از سال ۱۷۹ تا ۱۸۳ ق. چهار سال به طول انجامیده و به [[شهادت]] آن [[حضرت]] منجر شده است. درباره دلیل زندانی شدن امام در این دو بار، غیر از اشارات [[مورخان]]<ref>ر.ک: عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۹۳.</ref>، نقل‌هایی بیانگر [[آزادی]] امام از زندان اولی هارون است که آن را بسیاری از [[راویان]] اخبار، نقل کرده‌اند.

نقل این [[روایت]] در کتاب‌های [[تاریخی]] دیگر، نشانه [[شهرت]] آن در میان [[مورخان]] است، گرچه در این نقل‌ها تفاوت‌هایی در اسامی افراد و مسائل دیگر وجود دارد. [[مرحوم صدوق]] این روایت را با تفصیل بیشتری نقل کرده است<ref>عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۲۷۳؛ امالی صدوق، ص۲۲۶؛ مسند الامام الکاظم {{ع}}، ج۱، ص۹۲.</ref>. اشاره شد که شبیه این حادثه در [[زمان]] [[مهدی عباسی]] نیز رخ داده است.

در هر حال این خبر حاکی از آن است که [[هارون]] نسبت به [[علویان]] حساسیت فراوانی داشت و سخت مراقب [[امام کاظم]] {{ع}} بود. گفتنی است که مشی [[امامان شیعه]] که حرکت در مسیری [[فرهنگی]] بود، از شدت برخورد [[عباسیان]] با آنان می‌کاست. امامان شیعه دقیقاً [[تقیه]] را به همین معنا به کار برده و هر نوع [[تشکل]] درونی را در پرده تقیه [[حفظ]] می‌کردند. این تشکل هم نوعی [[ارتباط]] [[علمی]] و امامتی بود و طرح و [[توطئه]] [[سیاسی]] در آن وجود نداشت. دانسته است که این مقدار نیز مورد قبول حکو مت نبود؛ زیرا [[خلفا]] این قبیل مسائل را مقدمه [[اقدامات سیاسی]] گسترده بعدی می‌دیدند. در [[حقیقت]] ارتباط [[امام]] و [[شیعیان]] و نیز تعیین [[وکیل]]، می‌توانست وسیله‌ای برای مقاصد سیاسی در جهت براندازی [[حکومت]] و [[جایگزینی]] حکومت جدید باشد. کاری که خود عباسیان کرده بودند. در نهایت، تهدیدی که هارون از ناحیه امام برای حکومت خویش [[احساس]] کرد، سبب شد تا سخت مراقب امام باشد. در این میان [[حسادت]] برخی از [[علویان]] را نسبت به [[موقعیت امام]] {{ع}} و [[سخن‌چینی]] آنان را نباید از نظر دور داشت. آنان به [[دروغ]] گزارش‌هایی به [[حکومت]] می‌دادند که سبب تحریک آنان بر [[ضد]] [[امام]] {{ع}} می‌شدند.

بخش سوم: درباره نمونه حوادثی که منجر به [[زندانی]] شدن امام {{ع}} گردید: پیش از آوردن شرح این حوادث، لازم است این نکته را بدانیم که از [[دلایل]] [[نفوذ]] علویان، آن بود که [[مردم]] آنان را به چشم [[فرزندان رسول خدا]] {{صل}} می‌نگریستند. این نکته را خود آن [[حضرت]] مکرر بیان می‌کردند. در برابر، [[امویان]] و [[عباسیان]] سخت با این نظر مقابله می‌کردند تا از [[حرمت]] علویان بکاهند. به نظر می‌رسد خود [[رسول خدا]] {{صل}} در این باره تعمد خاصی داشته است. نفس اینکه مردم [[امام حسن]] {{ع}} و [[امام حسین]] {{ع}} را [[فرزندان پیامبر]] {{صل}} بشناسند، سبب جلب توجه [[مسلمانان]] بود. به همین دلیل [[مخالفان]] و [[دشمنان اهل بیت]] {{ع}} همواره در صدد [[انکار]] این اصل بر آمده و در طول [[تاریخ]] - با وجود آنکه [[اکثریت]] [[جامعه مسلمان]] از [[تسنن]] و [[تشیع]]، آنان را به عنوان فرزند رسول خدا {{صل}} پذیرفته بودند- [[حکام]] می‌کوشیدند تا در برابر آن موضع‌گیری کنند. [[معاویه]]، از اینکه آنان به عنوان فرزندان رسول خدا شناخته شوند، [[خشمگین]] بود و [[اصرار]] داشت که مردم آنان را [[فرزندان علی]] {{ع}} بدانند<ref>کشف الغمه، ج۲، ص۱۷۶.</ref>، [[عمرو بن عاص]] نیز از این مسأله [[نفرت]] داشت<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲۰، ص۳۳۴.</ref>. [[حَجّاج]] نیز در این باره موضع [[تندی]] داشت؛ به طوری که وقتی به او خبر دادند [[یحیی بن یعمر]]، حسن و حسین را فرزند رسول خدا می‌داند، او را از [[خراسان]] فرا خواند و زیر فشار گذاشت تا دلیلی از [[قرآن]] برای ادعای خود بیاورد. او نیز [[آیه]] ۸۵ [[سوره انعام]] را که به [[صراحت]] [[حضرت عیسی]] {{ع}} را فرزند ابراهیم {{ع}} معرفی می‌کند برای او خواند و چنین [[استدلال]] کرد: در صورتی که قرآن عیسی {{ع}} را، که جز از طریق [[مادر]] به ابراهیم پیوندی نداشته، فرزند آن [[حضرت]] می‌داند، چگونه [[حسنین]] {{عم}} نمی‌توانند [[فرزندان رسول خدا]] {{صل}} شمرده شوند<ref>وفیات الاعیان، ج۶، ص۱۷۴؛ تفسیر ابن‌کثیر، ج۲، ص۱۵۵؛ سیوطی، الدرالمنثور، ج۳، ص۲۸؛ نورالابصار، ص۲۱- ۲۲.</ref>. استاد [[جعفر مرتضی]]، شواهد بیشتری برای این مطلب آورده است<ref>جعفر مرتضی عاملی، الحیاة السیاسیة للامام الحسن {{ع}}، ص۳۴ - ۳۵.</ref>.

این مسأله در [[زمان]] [[هارون]] و در برخوردهای او با [[اهل بیت پیامبر]] {{عم}} به ویژه [[امام کاظم]] {{ع}} نیز مطرح بود و دست‌کم در یک برخورد، تکیه [[امام]] بر این مطلب، یکی از علل [[زندانی]] شدن آن حضرت می‌توانست به حساب آید. در [[نقلی]] آمده: هارون از امام کاظم {{ع}} پرسید: چگونه شما می‌گویید ما از [[ذریه رسول خدا]] هستیم در حالی که [[پیامبر]] فرزند ذکور نداشته و شما [[فرزندان]] دختر او هستید؟ آن حضرت دو دلیل برای او ذکر کرد: نخست [[آیه]] ۸۵ [[سوره انعام]]، که عیسی {{ع}} را فرزند ابراهیم {{ع}} می‌شمارد؛ دوم [[آیه مباهله]] که در آن، حسنین مصداق {{متن قرآن|وَأَبْنَائِنَا}} دانسته شده‌اند<ref>نورالابصار، ص۱۴۸-۱۴۹؛ عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۸۴ - ۸۵؛ الصواعق المحرقه، ص۲۰۳؛ قندوزی، ینابیع الموده، ص۴۳۵؛ مسند الامام الکاظم {{ع}}، ج۱، ص۵۰.</ref>.

این مسأله برای [[عباسیان]] که خود عموزادگان [[رسول خدا]] {{صل}} بودند دشوارتر بود. آنان از این راه برای [[اثبات]] [[خلافت]] خود بهره می‌بردند. [[مروان]] بن ابی [[حفصه]]، [[شعر]] خود را بر مبنای همین [[استدلال]] سروده است:

با توجه به نظر بالا که عباسیان مروج آن بودند، یادآوری می‌شود که [[شیعه امامیه]] برای [[اثبات امامت]]، هرگز به [[وراثت]] توجهی نداشته و تنها بر [[نصوص]] وارده از رسول خدا {{صل}} در این رابطه و نصوص وارده از امام سابق درباره [[تعیین امام]] بعدی استناد جسته است. در برابر، عباسیان بر وراثت تکیه می‌کردند و می‌کوشیدند تا حسنین {{ع}} و فرزندان آنان را نه به عنوان [[فرزندان رسول خدا]] {{صل}} بلکه به عنوان [[فرزندان امام علی]] {{ع}} معرفی نمایند تا بدین وسیله اهمیت و [[احترام]] فوق‌العاده آنان را به عنوان ابنای [[رسول الله]] {{صل}} در [[جامعه]] در معرض تردید قرار دهند. طبیعی است که بپذیریم [[نفوذ]] [[معنوی]] [[علویان]] در [[جوامع]] [[اهل سنت]] آن [[روز]] [[ایران]]، [[یمن]]، [[عراق]] و نقاط دیگر به دلیل تصریحات [[پیامبر]] {{صل}} بر [[عظمت]] [[اهل بیت]] {{عم}} خود و مطرح کردن [[حسنین]] {{ع}} به عنوان {{متن قرآن|أَبْنَائَنَا}} بوده است.

بنابر نقل ابن‌اثیر، [[هارون]] که در [[رمضان]] سال ۱۷۹ به قصد [[عمره]] به [[مکه]] می‌رفت در سر راه خود به [[مدینه]] آمد و وارد [[روضه]] [[رسول خدا]] {{صل}} شد. وی برای جلب توجه [[مردم]] به منظور اینکه رابطه نسبی خویش با رسول خدا {{صل}} را به رخ آنان بکشد، پس از [[زیارت]] [[مرقد مطهر]]، به پیامبر این چنین [[سلام]] داد: {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ ِيَا بْنَ عَمِّ‌}}؛ سلام بر تو ای رسول خدا ای [[پسر عمو]]. در این هنگام [[موسی بن جعفر]] {{ع}} که در آن مجلس حاضر بود، پیش آمد و خطاب به رسول خدا {{صل}} گفت: {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا أَبَةِ‌}}؛ سلام بر تو ای [[پدر]]. با شنیدن این سخن، رنگ از رخسار هارون پرید و خطاب به [[امام کاظم]] {{ع}} گفت: {{متن حدیث|هذَا الْفَخْرُ -يَا أَبَا الْحَسَن- جِدَّاً}}؛ این مایه [[افتخار]] است ای [[ابوالحسن]]. پس از آن بود که دستور توقیف آن [[حضرت]] را داد<ref>الکامل، ج۶، ص۱۶۴؛ ر.ک: الاحتجاج، ج۲، ص۱۶۵؛ ابن فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص۱۸۴؛ الصواعق المحرقه، ص۲۰۴؛ مرآة الجنان، ج۱، ص۳۹۵.</ref>. آنگاه هارون رو به [[یحیی]] بن جعفر کرد و گفت: قبول دارم که رسول خدا حقاً پدر اوست<ref>ابن‌قولویه، کامل الزیارات، ص۱۸، الکافی، ج۴، ص۵۵۳.</ref>.

[[زندانی]] شدن [[امام]] پس از آن، نشان می‌دهد که این، یک حرکت [[سیاسی]] بر [[ضد]] هارون تلقی شده است. این قبیل برخوردهای امام کاظم {{ع}} خطراتی را برای هارون در بر داشت.

توقیف و زندانی شدن امام [[دلایل]] دیگری نیز داشت؛ از جمله اینکه [[شیعیان]] موظف بودند مطالب مربوط به [[امام]] و [[رهبری]] را، که به آنها گفته می‌شد، مخفی نگاه داشته و [[اسرار]] رهبری را افشا نکنند؛ طبیعی است آنگاه که مطالبی درباره [[امامت]] [[موسی بن جعفر]] {{ع}} و مفترض‌الطاعه بودن آن [[حضرت]] در جایی مطرح می‌شد، مشکلاتی را برای امام و نیز برای افراد مطرح کننده در پی داشت. این مسأله در [[زمان امام صادق]] {{ع}} نیز، که [[منصور]] حساسیت خاصی از خود نشان می‌داد، مطرح بود.

اشاره کردیم که رعایت اصل [[تقیه]] در میان شیعیان سبب می‌شد تا [[دشمن]] [[تصور]] کند شیعیان کمترین [[اقدام]] [[سیاسی]] بر [[ضد]] آنان نخواهند داشت و نهایت آنکه امامانی خود را تنها به عنوان امام [[فکری]] و [[معنوی]] می‌پذیرند. به همین دلیل [[خلفا]] به [[علویان]] [[زیدی]] [[مذهب]] که پیوسته در پی [[شورش]] سیاسی بودند توصیه می‌کردند که، مانند عموزادگان خود - یعنی موسی بن جعفر - باشند تا سالم بمانند<ref>مقاتل الطالبین، ص۳۰۳.</ref>.

در [[حقیقت]] [[امامان شیعه]] با وجود [[اعتقاد]] به انحصار امامت و رهبری در خود و [[اثبات]] بطلان [[نظام حاکم]]، [[قیام]] بر نظام حاکم را در آن شرایط روا نمی‌دیدند،؛ چراکه موفقیتی برای آن تصور نمی‌کردند. این روال پذیرفته شده در میان شیعیان امامی بود. در عین حال، گاهی به سبب افشای همین اعتقاد که [[امام کاظم]] {{ع}}، امام [[مفترض الطاعه]] است، گرفتاری‌هایی برای [[جامعه]] [[شیعه]] به وجود می‌آمد.

یکی دیگر از [[دلایل]] [[زندانی]] شدن آن حضرت در همین [[ارتباط]] بوده است. در کتاب‌های [[روایی]] شیعه بابی با عنوان باب [[تحریم]] اذاعة الحق مع الخوف به<ref>مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۲۸۹.</ref> آمده که حاوی [[احادیث]] فراوانی در این زمینه است. این [[روایات]] از [[امامان]] مختلف به ویژه از [[امام صادق]] {{ع}} است.

در [[رجال کشی]] روایتی نسبتاً طولانی از [[یونس بن عبدالرحمان]] نقل شده که می‌تواند نمونه جالبی برای بحث مورد نظر باشد. وی می‌نویسد: [[یحیی بن خالد]] [[برمکی]] ابتدا نظر مساعدی نسبت به [[هشام]] داشت؛ اما وقتی [[هارون]] به جهت شنیدن برخی از کلمات [[هشام بن حکم]] به او علاقه‌مند شد، [[یحیی]] کوشید تا [[هارون]] را بر [[ضد]] او تحریک کند. از جمله روزی در این رابطه به هارون گفت: او [[فکر]] می‌کند که [[خداوند]] [[امام]] دیگری جز تو در روی [[زمین]] دارد که طاعتش [[واجب]] است... و اگر او را امر به [[قیام]] کند، [[اطاعت]] می‌کند، و افزود: ما البته او را از کسانی می‌دانستیم که قائل به خروج نیست و سرجایش خواهد نشست.

پس از آن هارون از یحیی خواست تا [[مجلسی]] از [[متکلمان]] بر پا سازد و هارون در پشت پرده بنشیند تا آنان در بحث [[آزاد]] باشند. مجلس برپا شد و بحث شروع گردید؛ اما به زودی به بن بست رسید. یحیی پرسید: آیا هشام بن حکم را به عنوان [[حَکَم]] قبول دارید؟ گفتند او مریض است و گرنه قبولش دارند، یحیی در پی [[هشام]] فرستاد. هشام ابتدا به خاطر پرهیزی که از یحیی داشت نمی‌خواست در این مجلس حاضر شود. به همین جهت گفت: با [[خدا]] [[عهد]] کرده‌ام پس از بهبودی به [[کوفه]] رفته و به طور کلی از بحث دوری گزیده و به [[عبادت خدا]] بپردازم. در نهایت به دنبال [[اصرار]] یحیی در مجلس حضور یافت و پس از اطلاع از مسأله مورد [[اختلاف]]، بعضی را [[تأیید]] و برخی دیگر را محکوم کرد. در پایان بحث یحیی از هشام خواست تا پیرامون [[فساد]] این مطلب که «[[انتخاب امام]] [[حق مردم]] است» اظهارنظر کند. هشام با [[اکراه]] در این باره سخن گفت. یحیی از [[سلیمان بن جریر]] که کمی پیش از آن هشام قول او را رد کرده بود خواست که در این باره از چشام نظرخواهی کند. او سؤال خود را درباره امیرالمؤمنین علی {{ع}} شروع کرد و گفت: آیا او را مفترض‌الطاعه می‌داند؟ هشام گفت: آری. وی گفت: اگر امام بعد از او دستور خروج دهد خروج می‌کنی؟ گفت: او چنین [[دستوری]] به من نمی‌دهد... سخن که به اینجا رسید [[هشام]] گفت: اگر تو می‌خواهی که بگویم، اگر او دستور دهد خروج می‌کنم، آری چنین است. [[هارون]] که در پس پرده نشسته بود از این سخن بر آشفت... پس از آن بود که دنبال [[امام کاظم]] {{ع}} فرستاد و او را به [[زندان]] انداخت. [[یونس بن عبدالرحمان]] پس از ذکر این خبر می‌افزاید: این و جز این، از [[دلایل]] [[زندانی]] شدن [[امام]] بود.

هشام [[احساس]] خطر کرد و متواری شد و هارون چون او را نیافت [[برادران]] و [[یاران]] او را بازداشت کرده و به زندان انداخت، اما پس از چندی که خبر فوت هشام به او رسید آنها را [[آزاد]] ساخت<ref>صدوق، کمال الدین، ۳۶۲؛ بحارالانوار، ج۴۸، ص۱۹۷-۲۰۴؛ مسند الامام الکاظم {{ع}}، ج۱، ص۳۹۹.</ref>.

[[مرحوم صدوق]] در جای دیگری از جمله [[علا]] [[شهادت امام کاظم]] {{ع}} را [[آگاهی]] یافتن [[هارون]] از [[اعتقاد شیعیان]] به [[امامت]] [[امام]] دانسته است. هارون فهمید که [[شیعیان]] شب و [[روز]] به خدمت امام می‌رسند. و به خاطر [[ترس]] از [[جان]] و از دست دادن سلطنتش آن [[حضرت]] را به [[شهادت]] رسانید<ref>عیون اخبارالرضا {{ع}}، ص۱۰۰.</ref>.

[[سعایت]] برخی از [[نزدیکان]] امام {{ع}} را نیز باید بر [[کینه]] شخصی [[یحیی بن خالد برمکی]] نسبت به آن حضرت افزود. [[شیخ مفید]] و [[ابوالفرج اصفهانی]] در این باره [[روایت]] مسندی نقل کرده‌اند که خلاصه آن چنین است:

یحیی بن خالد برمکی نمی‌توانست بپذیرد که هارون [[تربیت فرزند]] خود را به [[جعفر بن محمد بن اشعث]]، که [[اعتقاد به امامت]] کاظم {{ع}} داشت، سپرده است. به همین دلیل از وی نزد هارون [[بدگویی]] می‌کرد (و گویا برای [[انتقام]] از وی، خواست تا بر [[ضد]] [[امام کاظم]] {{ع}} توطئه‌ای بچیند). از این‌رو در پی یافتن شخصی از [[علویان]] که عامل مناسبی برای دسیسه‌چینی‌های او باشد بر آمد. وی پس از پرس‌وجوی فراوان، [[علی بن اسماعیل بن جعفر صادق]] {{ع}} را که [[فقیر]] بود، یافت و با [[کمک مالی]] به وی، او را برای حضور در مجلس هارون، [[تشویق]] کرد تا به وسیله او نقشه‌های خود را بر ضد امام کاظم {{ع}} عملی سازد. زمانی که [[علی بن اسماعیل]] با حضور در مجلس هارون موافقت کرد، امام {{ع}} تلاش نمود تا با کمک مالی و پرداخت دَین وی، او را از این کار منصرف کند، اما او نزد هارون رفت و در حضور او بر ضد امام {{ع}} سخن گفت<ref>الارشاد، ص۲۷۹؛ مسند الامام الکاظم {{ع}}، ج۱، ص۱۱۵؛ المناقب، ج۴، ص۳۷۱.</ref>. این مطلب را نیز دلیل دیگری برای [[زندانی]] شدن امام {{ع}} دانسته‌اند.

[[شیخ صدوق]] این روایت را به صورت دقیق‌تر و کامل‌تر آورده و پس از یادآوری [[ارتباط]] پنهانی جعفر بن اشعث با امام کاظم {{ع}} می‌نویسد: پس از سعایت یحیی درباره جعفر، [[هارون]] او را خواست و به او گفت: شنیده‌ام که [[خمس]] [[اموال]] و حتی پول‌هایی را که به تو داده‌ام، برای [[موسی بن جعفر]] فرستاده‌ای. جعفر با آوردن پول‌ها پیش هارون، [[توطئه]] خبرچینان را نقش بر آب کرده و هارون را از خود مطمئن ساخت. پس از آن بود که [[یحیی بن خالد]] به [[فکر]] [[علی بن اسماعیل]] افتاد. در [[حقیقت]] آخرین [[باری]] که [[امام]] {{ع}} به [[زندان]] افتاد، به همین دلیل بود.

[[شیخ مفید]] پس از [[نقل روایت]] فوق می‌افزاید: در همان سال (سال ۱۷۹) هارون به [[حج]] آمد و در [[مدینه]] دستور [[بازداشت امام]] {{ع}} را صادر کرد.

قبل از اشاره به [[دستگیری]] امام {{ع}}، لازم به یادآوری است که در برخی از منابع، به جای علی بن اسماعیل بن جعفر صادق {{ع}}، [[محمد بن اسماعیل]] ذکر شده است.

در منبع دیگری آمده: محمد بن اسماعیل همراه عمویش [[موسی کاظم]] {{ع}} بود. او در نامه‌ای که به هارون نوشت: تاکنون نشنیده بودم که در روی [[زمین]] [[دو خلیفه]] باشد که [[خراج]] نزد آنها برده شود.

منظور از این سخن [[سعایت]] از [[امام کاظم]] {{ع}} بود که بلافاصله پس از آن، امام {{ع}} دستگیر و [[زندانی]] شد و همین زندان تا [[شهادت]] آن [[حضرت]] به طول انجامید<ref>بخاری، ابونصر، سرالسلسلة العلویه، ص۳۵؛ مسند الامام الکاظم {{ع}}، ج۱، ص۱۲۷، به نقل از: بخاری.</ref>. این نقل را [[ابن‌شهرآشوب]] نیز آورده است<ref>المناقب، ج۲، ص۳۸۵.</ref>.

این دو [[روایت]] که یکی درباره علی بن اسماعیل و دیگری درباره [[محمد بن اسماعیل]] وارد شده است، از جهات مختلف شباهت‌هایی با هم دارند. طبعاً باید یکی از اینها درست باشد.

معروف است هارون یک سال به حج می‌رفت و سال دیگر به [[جنگ]]. در سال ۱۷۹ که نوبت [[سفر حج]] بود به مدینه آمد و در میان کسانی از اشراف مدینه، که به استقبال او آمده بودند و امام کاظم {{ع}} نیز حضور داشت به [[حرم]] وارد گردید. هارون که از فعالیت‌های پنهانی امام {{ع}} اطلاع داشت، در کنار [[ضریح]] [[رسول خدا]] {{صل}} آمد و خطاب به [[قبر]] [[پیغمبر]] {{صل}} گفت: ای [[رسول خدا]]! من از آنچه می‌خواهم انجام دهم عذر می‌خواهم. می‌خواهم [[موسی بن جعفر]] را دستگیر کرده، به [[زندان]] بیاندازم؛ زیرا او می‌خواهد میان [[امت]] تو [[اختلاف]] اندازد و [[خون]] آنها را بریزد<ref>الارشاد، ص۲۸۰.</ref>.

این ظاهر‌سازی از [[هارون]] بدان دلیل بود که [[مردم]] موسی بن جعفر {{ع}} را فرزند رسول خدا {{صل}} می‌دانستند و عذرخواهی او از رسول خدا، برای توجیه این [[اقدام]] بود. در نگاه مردم که به دنبال [[آگاهی]] از [[انگیزه]] چنین اقدامی بودند و همواره به صورت سؤال برای آنان مطرح بود، [[تفرقه‌افکنی]] میان امت دلیل قانع کننده‌ای به نظر می‌آمد. نقل فوق نشان می‌دهد که [[امام کاظم]] {{ع}} در [[مدینه]] مورد توجه مردم بوده و به همین سبب هارون با آن همه [[سلطه]] و [[قدرت]]، مجبور بود دست به چنین توجیهاتی بزند تا اقدامش از طرف مردم مورد [[انکار]] و [[نفرت]] قرار نگیرد. هارون در همان [[مسجد]] دستور توقیف [[حضرت]] را صادر کرد<ref>الارشاد، ص۲۸۰؛ ر.ک: روضة الواعظین، ص۱۸۷. </ref>. وی دستور داد تا دو کاروان آماده کرده، یکی را به سمت [[کوفه]] و دیگری را به سمت [[بصره]] بفرستند. او [[امام]] را همراه یکی از این دو کاروان روانه ساخت. این کار به این دلیل انجام گرفت تا مردم ندانند امام در کجا [[زندانی]] می‌شود<ref>مرحوم شیخ صدوق می‌نویسد: فردای آن روز وقتی در جایگاه رسول خدا و در حال نماز بود او را دستگیر کردند. عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۷۳.</ref>.

[[ابوالفرج اصفهانی]] پس از آن می‌نویسد: هارون، امام کاظم {{ع}} را نزد [[حاکم بصره]]، [[عیسی بن جعفر بن منصور]] فرستاد؛ امام چندی در زندان او به سر برد، اما در نهایت، عیسی از این کار خسته شد و به هارون نوشت تا او را تحویل شخص دیگری بدهد، در غیر این صورت او را [[آزاد]] خواهد کرد؛ زیرا در تمام این مدت کوشیده تا شاهدی بر [[ضد]] امام به دست آورد، اما چیزی نیافته است.

این نهایت [[زهد]] و [[پارسایی]] [[امام]] {{ع}} و در عین حال شدت [[تقیه]] و [[پنهان‌کاری]] آن [[حضرت]] را نشان می‌دهد. پس از آن، امام را تحویل [[فضل بن ربیع]] دادند. امام مدتی طولانی نزد وی [[زندانی]] بود. گفته شده که از او خواستند تا آن حضرت را به [[قتل]] برساند، اما او از این کار سرباز زد. پس از آن، حضرت را تحویل [[فضل بن یحیی]] دادند و مدتی نیز در [[زندان]] او به سر برد. مطابق نقل [[مورخان]] او [[حرمت]] امام را پاس می‌داشت. خبر به [[هارون]] رسید که [[امام کاظم]] {{ع}} در آنجا در [[رفاه]] کامل به سر برده و از [[آزادی]] کافی برخوردار است. در این [[زمان]] هارون در [[شهر]] رَقَّه<ref>رقّه، شهری است در عراق و در قسمت شرقی فرات.</ref> بود. به محض دریافت گزارش، از دست فضل چنان عصبانی شد که در مجلس آشکارا دستور داد او را [[لعن]] و نفرین کنند؛ زیرا بر [[خلیفه]] [[عصیان]] کرده است و به خاطر همین عمل صد ضربه شلاق نیز بر او زدند. پس از آن امام کاظم {{ع}} را تحویل زندانبان دیگری به نام [[سندی بن شاهک]] دادند<ref>مقاتل الطالبین، ص۳۳۶.</ref>.

[[شهادت امام کاظم]] {{ع}}: [[یحیی بن خالد]] که از این پیش‌آمد نگران بود، نزد هارون رفت و با عذرخواهی از عمل فضل، خود خواسته هارون را که به [[شهادت]] رساندن امام بود، به دست سِندی بن شاهک انجام داد<ref>مقاتل الطالبین، ص۳۳۵.</ref>. [[روایات]] چندی در اینکه یحیی بن خالد عامل به شهادت رساندن امام {{ع}} بوده در دست است. به نقل [[ابوالفرج]] و دیگران، او به صورت ظاهر برای کار دیگری، ولی در واقع برای به [[شهادت]] رساندن آن [[حضرت]] به [[بغداد]] رفت. این [[پنهان‌کاری]] او حکایت از آن دارد که وی بر آن نبوده تا [[مسئولیت]] این [[اقدام]] را بپذیرد. پیش از این [[دشمنی]] او را در جریان [[هشام بن حکم]] با [[امام کاظم]] {{ع}} دیدیم. در این صورت این سخن که او در [[باطن]] به [[امام]] [[اعتقاد]] داشته نباید درست باشد.

در روایتی از [[امام رضا]] {{ع}} آمده است که به آن حضرت عرض شد: آیا [[یحیی بن خالد]] پدرتان را [[مسموم]] کرد؟ امام آن را تأکید فرمود<ref>رجال کشی، ص۵۰۳.</ref>. این مطلب در [[روایات]] دیگری نیز آمده است<ref>طبری، دلائل الامامه، ص۱۴۷.</ref>.

١. شهادت آن حضرت در پی مسموم کردن امام صورت گرفته است. این در روایتی از امام رضا {{ع}} آمده است. همین طور روایات دیگری که یحیی بن خالد را به [[قتل]] آن حضرت متهم می‌کند، این نکته آمده است.

۳. روایت دیگر را مستوفی نقل کرده است: [[شیعه]] گوید به [[فرمان]] [[هارون‌الرشید]] سرب گداخته در حلق او ریختند<ref>مستوفی، تاریخ گزیده، ص۲۰۴.</ref>.

الف: بنابر نوشته [[اربلی]]، [[سندی بن شاهک]]، [[فقها]] و وجوه [[اهل بغداد]] را که [[هیثم بن عدی]] [[مورخ]] نیز در میان آنها دیده می‌شد، بر سر [[جسد]] [[مبارک]] [[امام]] آورد تا ببینند زخم و جراحت و یا آثار خفگی در [[بدن]] آن [[حضرت]] وجود ندارد و به [[مرگ طبیعی]] از [[دنیا]] رفته است.

درباره [[برخورد امام]] با [[صفوان بن مهران جمال]] آمده است: زمانی که وی به عنوان یک [[شیعه]] [[خدمت]] [[امام کاظم]] {{ع}} مشرف شد، آن حضرت به او فرمودند:

همه کارهای تو [[نیکو]] و [[زیبا]] است جز یک کار. [[صفوان]] پرسید: ای فرزند [[رسول خدا]]! آن چیست؟ [[امام]] فرمود: اینکه شترهایت را به [[هارون]] کرایه می‌دهی. صفوان گفت: من شترهایم را برای [[لهو]] و صید و امثال آن به وی کرایه نمی‌دهم، بلکه تنها برای [[سفر حج]] این کار را انجام می‌دهد. در این کار او خودش هم مباشرتی ندارد، بلکه دیگران را برای آن [[اجیر]] می‌کند. امام فرمود: آیا به نظر تو کرایه دادن شترانت به آنها صحیح است؟ صفوان گفت: آری. امام فرمود: آیا [[دوست]] داری آنها تا انقضای مدت کرایه و پس دادن شترانت زنده بمانند؟ صفوان گفت: آری. امام فرمود: هر کس بخواهد آنها زنده بمانند، در صف آنان قرار می‌گیرد و هر کس که از آنها باشد داخل [[جهنم]] می‌شود.

نوع دیگر از [[برخورد امام]] کاظم {{ع}} با [[خلافت عباسی]]، حرکتی بود که امام در برخورد با [[علی بن یقطین]] داشت و از وی خواست تا در دربار [[عباسی]] بماند و بکوشد تا [[شیعیان]] را از [[گرفتاری]] [[نجات]] دهد. علی بن یقطین در شمار [[اصحاب خاص]] [[امام کاظم]] {{ع}} بود که در [[دستگاه خلافت]] عباسی دارای [[نفوذ]] بود. او در دورة مهدی و هارون نفوذ فراوانی داشت و از آن به نفع شیعیان بهره‌گیری می‌کرد. زمانی که او از امام خواست اجازه دهد تا [[خدمت]] دستگاه خلافت را ترک گوید امام از دادن چنین اجازه‌ای خودداری کرده و فرمود: این کار را نکن که ما به تو در آنجا انس گرفته‌ایم و تو مایه [[عزت]] برادرانت ([[شیعه]]) هستی و شاید [[خدا]] به وسیله تو شکستی از دوستانش را جبران نموده و توطئه‌های [[مخالفان]] را درباره آنها بشکند. ای علی! [[کفاره گناهان]] شما همانا [[نیکی]] به برادرانتان است<ref>بحارالانوار، ج۴۸، ص۱۳۶.</ref>.

و در نقل دیگری آمده که وقتی امام به [[عراق]] آمد، [[علی بن یقطین]] از اینکه امام را در چنین حالی می‌بیند اظهار [[تأسف]] کرد. امام به او فرمود: ای علی بن یقطین! خدا را دوستانی در صفوف [[دوستان]] [[ستمکاران]] هست که به وسیله آنها از دوستانش دفع [[شر]] می‌کند و تو از آنها هستی<ref>رجال کشی، ص۴۳۳.</ref>. در روایت دیگری آمده: خدا را در کنار هر طغیان‌گری، یارانی هست که به وسیله آنان [[بلاها]] را از دوستانش دفع می‌کند<ref>رجال کشی، ص۴۳۵.</ref>.

تأکید امام بر [[درستی]] و حتی [[لزوم]] کار علی بن یقطین و نیز توصیه‌هایی که گذشت، نشان می‌دهد که آن [[حضرت]] از وی در [[دفاع]] از [[حقوق]] شیعیانش بهره‌گیری می‌کرده است. درباره علی بن یقطین خبرچینی‌های فراوانی شد که با استفاده از [[تقیه]] و راهنمایی‌های [[امام کاظم]] {{ع}} از [[مهلکه]] [[نجات]] یافت<ref>الارشاد، ص۲۷۴ - ۲۷۵؛ راوندی، الخرائج و الجرائح، ص۲۹۷.</ref>. ابن یقطین همچنین در حل پاره‌ای از [[مشکلات]] مذهبی که [[حکومت]] با آن درگیر می‌شد می‌کوشید تا از نظرات امام کاظم {{ع}} بهره‌گیری کند<ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۱۸۵.</ref>.

[[مبارزه]] با علمای خود فروخته و فاسدی که خود را در [[خدمت]] دربار [[عباسی]] قرار داده بودند، نمونه دیگری از [[مبارزات]] امام کاظم {{ع}} است که در کلمات آن حضرت دیده می‌شود. وجود این افراد در [[دستگاه خلافت]]، [[مشروعیت]] آن را از نظر [[عوام]] تضمین می‌کرد و به طور طبیعی عاملی در [[مقبولیت حکومت]] بود. به همین جهت چنین افرادی در دستگاه خلافت از [[محبوبیت]] فراوانی برخوردار بودند.

در روایتی از آن حضرت آمده که [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: [[فقها]] تا هنگامی که خود را به [[دنیا]] نفروخته‌اند امنای پیامبرانند. سؤال شد: چگونه در دنیا داخل می‌شوند؟ [[حضرت]] فرمود: وقتی که [[پیروی]] از [[حاکمان]] نمایند. در این [[زمان]] بر [[دین]] خود از آنان بترسید<ref>بحارالانوار، ج۲، ص۳۶.</ref>.

نمونه چنین عالمانی کسانی بودند که [[هارون]] هنگام [[شهادت امام]]، از آنها بر [[مرگ طبیعی]] [[امام]] [[شهادت]] خواست و از وجهه آنها برای [[تحمیق]] [[مردم]] استفاده کرد.

بی‌مناسبت نیست در پایان، این نقل را نیز بیاوریم که [[امام کاظم]] {{ع}} به [[شیعیان]] خود سفارش کرده بود تا ظاهری آراسته و مرتب داشته باشند و [[شخصیت اجتماعی]] خود را [[حفظ]] کنند. روزی آن حضرت، یکی از شیعیان خود را دید که ماهیی در دست گرفته، راه می‌رود. خطاب به او فرمود: شما گروهی هستید که [[دشمنان]] زیادی دارید؛ پس هرچه می‌توانید ظاهری آراسته داشته باشید<ref>الکافی، ج۶، ص۴۸۰: {{متن حدیث|يَا مَعْشَرَ الشِّيعَةِ إِنَّكُمْ قَدْ عَادَاكُمُ الْخَلْقُ فَتَزَيَّنُوا لَهُمْ بِمَا قَدَرْتُمْ عَلَيْهِ...}}.</ref>.<ref>[[محمد سهیل طقوش|طقوش، محمد سهیل]]، [[دولت عباسیان (کتاب)|دولت عباسیان]]، ص ۱۰۸-۱۲۴.</ref>

[[امام کاظم]] {{ع}} در [[طول عمر]] شریفشان سال‌های زیادی در زندان [[هارون الرشید]]، [[خلیفه عباسی]] به سر برد و در تمام این مدت به [[عبادت]] [[خدا]] مشغول بود و ارتباط [[شیعیان]] با [[حضرت]] در این مدت تنها از طریق بعضی از [[نامه‌ها]] بود<ref>مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الارشاد، ج۲، ص۳۰۲۳۰۱؛ اربلی، ابن ابوالفتح، کشف الغمة، ج۲، ص۷۴۳؛ ابن‌شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابوطالب، ج۲، ص۳۸۲؛ هیثمی، ابن حجر، الصواعق المحرقة، ص۲۰۳؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۷۸، ص۳۲۹؛ وسائل الشیعه، ج۱۸، ص۱۰۹.</ref>.<ref>[[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، [[امامت امام کاظم (مقاله)|امامت امام کاظم]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۹.</ref>

== مدت [[زندان]] و بازداشت [[امام کاظم]] {{ع}} ==

از گزارش کافی استفاده می‌شود موسی بن جعفر {{ع}} توسط [[هارون]] در [[شوال]] ۱۷۹ دستگیر و به [[بصره]] فرستاده شد؛ بعد در زندان سندی بن شاهک در ششم [[رجب]] سال ۱۸۳ به [[شهادت]] رسید<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۷۶.</ref>؛ در نتیجه [[حضرت]] کمتر از چهار سال در زندان هارون بوده است و کسانی که مدت زندان حضرت را چهارده<ref>چهارده سال بر اساس اشتباهی است که در خبر مدت حضور ایشان در زندان ربیع رخ داده که ثوبانی نقل می‌کند: موسی بن جعفر جعفر {{ع}} بیش از ده سال در زندان ربیع به عبادت و سجده مشغول است (شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۹۵؛ محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج۴۸، ص۲۲۰) که صحیح آن بیش از ده ماه است. این ده سال را بر چهار سال افزوده‌اند، چهارده سال شده است؛ زیرا موسی بن جعفر جعفر {{ع}} سال ۱۷۴ در سفر حج بودند و خبر درگذشت چند تن از یاران خود را دادند (محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج۴۸، ص۵۴-۵۵).</ref> یا بیش از چهار سال ذکر کرده‌اند، دچار [[اشتباه]] شده‌اند. [[نجاشی]] دوران [[زندان]] [[موسی بن جعفر]] {{ع}} را چهار سال دانسته است<ref>احمد بن علی نجاشی؛ رجال النجاشی، ص۲۷۳، در شرح حال علی بن یقطین آورده: او در سال ۱۸۲ درگذشت، وقتی که موسی بن جعفر جعفر {{ع}} در بغداد بود. ایشان مدت چهار سال در زندان هارون به سر بردند. مورخان شیعی به این گزارش نجاشی توجه کافی نکرده‌اند یا تصور شده علی بن یقطین چهار سال در زندان بوده است. بعد از مرگ ابن یقطین، محمدامین فرزند هارون که ولی‌عهد بود، بر او نماز خواند. (ابویوسف یعقوب بن سفیان فسوی، المعرفة و التاریخ، ج۱، ص۱۷۳).</ref>. اولین زندان [[حضرت]] در [[بصره]] بوده است؛ بعد به زندان [[فضل]] بن [[ربیع]]، بعد به زندان [[فضل بن یحیی]] و بار چهارم به زندان سندی بن شاهک<ref>شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۲۴۰؛ شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۸۸، ۱۰۶ و ۱۰۸.</ref> منتقل شده است. از [[روایت]] سومی که در کافی آمده، استفاده می‌شود آن حضرت دو بار در [[زمان]] [[مهدی عباسی]] به [[بغداد]] فرا خوانده و پس از مدتی کوتاه [[آزاد]] شده است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۷۷.</ref> که مجموع آن هم بیش از چهار سال نیست. آن حضرت در زندان به [[نامه]] علی بن سوید پاسخ مفصلی داد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۱۲۴.</ref> و الواحی درباره [[امامت امام رضا]] {{ع}} از زندان بصره<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۱۳.</ref> و بعد از زندان بغداد از جانب حضرت صادر شد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۱۲؛ شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۳۰؛ شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۲، ص۲۵۰.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۲۷۵.</ref>

[[هارون عباسی]] ایشان را در۲۰ [[شوال]] سال ۱۷۹ از [[مدینه]] به [[بصره]] و پس از حدود یک سال به [[بغداد]] برد<ref>شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۶، ص۸۱.</ref>. [[هارون]] بعد از عمرۀ [[رمضان]] ۱۷۹ به مدینه آمد؛ سپس به [[حج]] رفت. به دستور هارون، حضرت را به بصره بردند و در نزد [[عیسی بن جعفر]] [[زندانی]] کردند؛ آن‌گاه ایشان را به بغداد بردند و در [[زندان]] [[سندی بن شاهک]] به شهادت رساند<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۷۶.</ref>. [[خرمای مسموم]] را هارون برای سندی بن شاهک فرستاد و دستور داد به حضرت بدهد و حضرت با همان خرما به شهادت رسید<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۸۸.</ref>.

سندی بن شاهک می‌گوید: از [[ابو الحسن موسی بن جعفر]]{{ع}} خواستم [[اجازه]] دهد ایشان را [[کفن]] کنم؛ فرمود: ما [[اهل بیت]]، حج اول، مهر زنانمان و کفنمان از [[اموال]] [[پاک]] خودمان است<ref>شیخ صدوق، من ‎لایحضره ‎الفقیه، ج۱، ص۱۸۹: {{متن حدیث|فَقَالَ{{ع}} إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ حَجُّ صَرُورَتِنَا وَ مُهُورُ نِسَائِنَا وَ أَكْفَانُنَا مِنْ طَهُورِ أَمْوَالِنَا}}.</ref>. به نقل [[صدوق]] حضرت در [[زندان]] سندی در [[خانه]] مسیب، [[تاریخ]] [[جمعه]]، بیست و پنج [[رجب]] سال ۱۸۳ به [[شهادت]] رسید<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۹۹.</ref>. بدنش را بر تابوتی حمل کردند و می‌گفتند: این [[امام رافضه]] است، او را بشناسید<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۹۹: {{متن حدیث|فَحُمِلَ عَلَى نَعْشٍ وَ نُودِيَ عَلَيْهِ هَذَا إِمَامُ الرَّافِضَةِ فَاعْرِفُوهُ}}.</ref>. [[قبر]] حضرت در [[مدینة السلام]] [[بغداد]] در [[قبرستان]] معروف به [[مقابر قریش]] است<ref>شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۶، ص۸۱؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۷۶.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص۲۷۲؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۵؛ [[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، [[امامت امام کاظم (مقاله)|امامت امام کاظم]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص۴۵۹؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۲۴.</ref>

# [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، '''فرهنگ شیعه''']]

# [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']]

# [[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، [[امامت امام کاظم (مقاله)| مقاله «امامت امام کاظم»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی''']]

# [[پرونده:1100516.jpg|22px]] [[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|'''درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه''']]