سرگذشت زندگی پیامبر خاتم در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

پیامبر هم [[یتیم]] بود، هم [[فقیر]] و هم تنها. وقتی [[انسان]] به مرحله‌ای از [[فکر]] و [[احساس‌ها]] و ادراک‌های روحی و معنویت‌ها می‌رسد که خواه ناخواه دیگر با [[مردم]] زمانش تجانس ندارد، تنها می‌ماند. [[تنهایی]] روحی از [[تنهایی]] جسمی بسیار بدتر است.

[[پیامبر اکرم]]{{صل}} در میان [[قوم]] خود تنها بود؛ همفکر نداشت. حضرت در حالی که خودش با [[خدیجه]] [[زندگی]] تشکیل داده بود، علی{{ع}} را در کودکی از عمویش [[ابوطالب]] می‌گیرد و به [[خانه]] خودش می‌آورد. تا وقتی که به [[رسالت]] [[مبعوث]] می‌شود و تنهایی‌اش با [[مصاحبت]] [[وحی الهی]] تقریباً از بین می‌رود، فقط این کودک مصاحب و همراهش است. یعنی در میان همه [[مردم]] [[مکه]] کسی که [[لیاقت]] [[همفکری]] و [[همراهی]] [[روحی]] او را داشته باشد، غیر از این کودک نیست. خود علی{{ع}} نقل می‌کند که من کودک بودم، [[پیامبر]]{{صل}} وقتی به صحرا می‌رفت، مرا روی دوش خود سوار می‌کرد و می‌برد<ref>[[محمد باقر پورامینی|پورامینی، محمد باقر]]، [[پیامبر اسلام (کتاب)|پیامبر اسلام]]، ص ۲۲.</ref>.