نفی خشم در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''اوصاف [[خشم]] [[نبوی]] {{صل}}:''' [[رسول خدا]] {{صل}} دیرتر از هر کسی به [[خشم]] می‌آمد و خشمش زودتر از همه فرو می‌نشست<ref>قاضی عیاض اندلسی، الشفا بتعریف حقوق المصطفی، ج ۱، ص ۲۲۹ و ابوسعید خرگوشی، شرف المصطفی، ج۴، ص۳۴۹.</ref>. چون [[خشم]] می‌گرفت، آثار [[خشم]] در چهره‌اش کاملاً نمایان می‌شد<ref>طبرسی، مکارم الاخلاق، ص ۱۹، مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۱۹۸ و ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج ۳، ص ۳۵۸.</ref> و هنگام [[خشم]]، رنگ از رخسار آن حضرت می‌پرید و رخسار ایشان سرخ<ref>مکارم الاخلاق، ص ۱۹؛ الطبرانی، المعجم الکبیر، ج ۱۰، ص ۱۵، جلال الدین سیوطی، الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۳۴۳ و المتقی الهندی، کنز العمال، ج ۷، ص ۱۴۱.</ref> یا تیره<ref>مکارم الاخلاق، ص ۱۹ و مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۹۸.</ref> می‌شد و قطرات عرق مانند دانه‌های مروارید از پیشانی اش می‌چکید<ref>الکافی، ج ۸، ص ۱۱۰؛ قطب الدین راوندی، قصص الانبیاء، ص ۱۹۸ و طبرسی، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج ۱، ص ۱۷۷.</ref>؛ به گونه‌ای که در این هنگام، جز [[امیرالمؤمنین علی]] {{ع}} کسی جرأت سخن گفتن با ایشان را نداشت<ref>الطبرانی، المعجم الاوسط، ج ۴، ص ۳۱۸، الهیثمی، مجمع الزوائد، ج ۹، ص ۱۱۶؛ کنزالعمال، ج ۷، ص ۱۴۱ و محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج ۳۸، ص۲۹۸.</ref>. گرچه [[رسول خدا]] {{صل}} در [[خشم]] به {{متن حدیث|أَشَدُّ النَّاسِ غَضَباً}} ستوده شده است<ref>العینی، عمدة القاری، ج، ص۱۱۲؛ الطبرانی، المعجم الاوسط، ج ۹، ص ۷۱ و الهیثمی، مجمع الزوائد، ج ۹، ص ۱۶.</ref>، اما [[غضب]] ایشان، غضبی مذموم نبود؛ بلکه غضبی ممدوح بود که مقتضای منصب [[نبوت]] ایشان بود<ref>محمد مهدی النراقی، جامع السعادات، ج۱، ص۲۵۸.</ref>؛ یعنی [[خشم]] ایشان هرگز برای [[دنیا]] و ناملایمات آن نبود؛ بلکه وقتی حرمتی دریده می‌شد و یا حدی از [[حدود الهی]] پایمال می‌شد، از شدت [[خشم]]، کسی او را نمی‌شناخت و ایشان از پا نمی‌نشست گفت. تا آنکه [[حق]] را [[یاری]] کند<ref>المعجم الکبیر، ج ۲۲، ص ۱۵۶؛ مکارم الاخلاق، ص۱۳، شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج ۱، ص ۳۱۷؛ شیخ صدوق، معانی الاخبار، ص ۸۱ و ابن سعد، الطبقات الکبری، ج ۱، ص۲۷۶.</ref>؛ اما در حال [[غضب]] نیز سخنی جز سخن [[حق]] نمی‌گفت<ref>ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۱، ص۱۴۵؛ محمد حسین طباطبایی، سنن النبی، ص ۷۶ و بحارالانوار، ج ۱۶، ص۲۲۸.</ref>.

طریق دیگری که [[رسول اکرم]] {{صل}} آن را از راه‌های کنترل [[خشم]] شمرده، پناه جستن از [[خداوند متعال]] است. [[نقل]] شده است، روزی دو مرد نزد حضرت آمدند؛ پس یکی از آنها عصبانی شد و از شدت [[عصبانیت]]، چشمانش سرخ شده و رگ گردنش بالا آمد؛ پس، آن حضرت فرمود: "من کلمه‌ای را می‌دانم که اگر آن را بیان کند، [[عصبانیت]] او فرو می‌نشیند و آن، {{متن حدیث|أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ}} است"<ref>سنن ابی داوود، ج ۲، ص ۴۳۳؛ البخاری، صحیح، ج ۷، ص ۸۴، مسلم نیشابوری، صحیح، ج ۸، ص ۳۰ - ۳۱؛ کوفی، المصنّف، ج ۶، ص ۹۶ حدیث مشابه از: مسند احمد، ج ۵، ص ۲۴۴ و ترمذی، سنن، ج ۵، ص ۱۶۶.</ref>.

# [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: عربی از [[قبیله بنی عامر]] نزد [[پیامبر]] {{صل}} آمد و از ایشان چیزهایی پرسید... [[پیامبر]] {{صل}} در آخر به آن [[عرب]] فرمود: "حاجتت چیست؟". گفت: فرستادگانت نزد ما آمده‌اند که: [[نماز]] بر پا دارید و [[زکات]] بدهید و [[حجّ]] [[خانه خدا]] و [[غسل]] جنابت کنید. قبیله‌ام مرا برای کسب خبر نزد تو فرستاده‌اند تا تو را [[سوگند]] دهم و می‌ترسم که خشمگین شوی. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "خشمگین نمی‌شوم. من کسی هستم که [[خداوند]]، مرا در [[تورات]] و [[انجیل]] چنین خوانده: "[[محمّد]] [[پیامبر خدا]]، [[برگزیده]] و برکشیده است، نه ناسزاگوست و نه فریاد زننده در کوچه و بازار، و نه در برابر بدی، بدی می‌کند؛ بلکه در پی بدی، [[نیکی]] می‌کند". هر چه می‌خواهی، از من بپرس، و من کسی هستم که [[خداوند]]، مرا در [[قرآن]] این گونه نام برده است: {{متن قرآن|فَبِمَا رَحْمَةٍ مِّنَ اللَّهِ لِنتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لاَنفَضُّواْ مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ }}<ref> پس با بخشایشی از (سوی) خداوند با آنان نرمخویی ورزیدی و اگر درشتخویی سنگدل می‌بودی از دورت می‌پراکندند؛ پس آنان را ببخشای و برای ایشان آمرزش بخواه و با آنها در کار، رایزنی کن و چون آهنگ (کاری) کردی به خداوند توکل کن که خداوند توکل کنندگان (به خویش) را دوست می‌دارد؛ سوره آل عمران، آیه۱۵۹.</ref>. هر چه می‌خواهی، بپرس"<ref>{{متن حدیث|الإمام الباقر {{ع}}: جَاءَ أَعْرَابِيُّ أَحَدُ بَنِي عَامِرٍ فَسَأَلَ عَنِ النَّبِيِّ {{صل}}... ثُمَّ قَالَ [النَّبِيُّ {{صل}} لِلْأَعْرابِيِّ] مَا حَاجَتُكَ قَالَ جَاءَتْنَا رُسُلُكَ أَنْ تُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَ تُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَ تَحُجُّوا الْبَيْتَ وَ تَغْتَسِلُوا مِنَ الْجَنَابَةِ وَ بَعَثَنِي قَوْمِي إِلَيْكَ رَائِداً أَبْغِي أَنْ أَسْتَحْلِفَكَ وَ أَخْشَى أَنْ تَغْضَبَ. قَالَ لَا أَغْضَبُ إِنِّي أَنَا الَّذِي سَمَّانِيَ اللَّهُ فِي التَّوْرَاةِ وَ الْإِنْجِيلِ مُحَمَّدٌ رَسُولَ اللَّهِ الْمُجْتَبَى الْمُصْطَفَى لَيْس بِفَحَّاشٍ وَ لَا سَخَّابٍ فِي الْأَسْوَاقِ وَ لَا يُتْبِعُ السَّيِّئَةَ السَّيِّئَةَ وَ لَكِنْ يُتْبِعُ السَّيِّئَةَ الْحَسَنَةَ فَسَلْنِي عَمَّا شِئْتَ وَ أَنَا الَّذِي سَمَّانِيَ اللَّهُ فِي الْقُرْآنِ {{متن قرآن|وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ}} فَسَلْ عَمَّا شِئْتَ...}}؛ تفسیر العیّاشي، ج۱، ص۳۴۶ و ۳۴۸، ح۸۰۳، عن صفوان الجمّال؛ بحار الأنوار، ج۱۶، ص۱۸۴، ح۲۱.</ref>.<ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|سیره پیامبر خاتم ج۱]]، ص ۳۸۶-۳۸۷.</ref>

== پناه بردن به [[خدا]] از [[خشم]] ==

# [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: [[پیامبر خدا]] {{صل}} هر روز، از شش خصلت به [[خدا]] پناه می‌برد: از [[شک]] و [[شرک]] و [[تعصّب]] و [[خشم]] و [[ستم]] و [[حسادت]]<ref>{{متن حدیث|الْإِمَامُ الصَّادِقُ {{ع}}: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} يَتَعَوَّذُ فِي كُلِّ يَوْمٍ مِنْ سِتِّ خِصَالٍ مِنَ الشَّكِّ وَ الشِّرْكِ وَ الْحَمِيَّةِ وَ الْغَضَبِ وَ الْبَغْيِ وَ الْحَسَدِ}}؛ الخصال، ص ۳۲۹، ح۲۴ عن عبدالله بن سنان؛ بحار الأنوار، ج۷۲، ص۱۲۶، ح۷.</ref>.<ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|سیره پیامبر خاتم ج۱]]، ص ۳۸۸-۳۸۹.</ref>

# [[امام حسن]] {{ع}} می‌فرماید: از دایی خود، [[هند بن ابی هاله تمیمی]]<ref>هند بن ابی هاله تمیمی، فرزند خدیجه از شوهر قبلی‌اش بود که در خانه پیامبر {{صل}} بزرگ شد و از پیامبر {{صل}} روایت کرد و امام حسن {{ع}} صفات پیامبر {{صل}} را از او نقل نمود. بغوی [عالم و محدّث اهل سنّت] می‌گوید: نام پدر هند، یعنی ابو هاله که همسر خدیجه، پیش از پیامبر {{صل}} بوده، نبّاش بن زراره است. هند در رکاب علی {{ع}} در جنگ جمل به شهادت رسید. او شیوا سخن و بلیغ بود و پیامبر اکرم {{صل}} را به نیکویی و استواری توصیف کرد.</ref> درباره [[اوصاف پیامبر]] [[خدا]] {{صل}} پرسیدم. گفت:... [[دنیا]] و امور مربوط به آن، او را به [[خشم]] نمی‌آورد و هرگاه [[حق]]، مورد بی‌حرمتی قرار می‌گرفت، ملاحظه هیچ‌کس را نمی‌کرد و هیچ چیز، جلوی خشم او را نمی‌گرفت تا این که [[انتقام]] [[حق]] را می‌گرفت<ref>{{متن حدیث|الإمام الحسین {{ع}}: سَأَلْتُ خَالِي هِنْدَ بْنَ أَبِي هَالَةَ عَنْ حِلْيَةِ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}}... فَقَالَ:... لَا تُغْضِبُهُ الدُّنْيَا وَ مَا كَانَ لَهَا فَإِذَا تُعُوطِيَ الْحَقُّ لَمْ يَعْرِفْهُ أَحَدٌ وَ لَمْ يَقُمْ لِغَضَبِهِ شَيْ‌ءٌ حَتَّى يُنْتَصَرَ لَهُ‌}}؛ عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۳۱۷؛ معاني الأخبار، ص۸۱، ح۱ کلاهما عن محمّد بن إسحاق عن الإمام الرضا عن آبائه {{عم}}؛ مکارم الأخلاق، ج۱، ص۴۳، ح۱؛ بحار الأنوار، ج۱۶، ص۱۵۰، ح۴؛ المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۱۵۶، ح۴۱۴؛ الطبقات الکبری، ج۱، ص۴۲۳ کلاهما عن هند بن أبي هالة بزیادة «لا یغضب لنفسه و لا ینتصر لها» في آخره؛ کنز العمّال، ج۷، ص۱۶۴، ح۱۸۵۳۵.</ref>.  

# به [[نقل]] از عایشه: در یاد کسی نمانده که [[پیامبر خدا]] {{صل}} [[مسلمانی]] را [[لعنت]] کرده باشد، و برای هیچ یک از بدی‌هایی که با او شد، [[انتقام]] نگرفت، مگر آن گاه که حرمت‌های [[الهی]] هتک می‌شدند، و به هیچ چیزی با دستش ضربه نزد، مگر در [[راه خدا]] به هنگام [[نبرد]]<ref>{{عربی|عَنْ عَائِشَةَ: مَا لَعَنَ رَسُولُ اللهِ {{صل}} مُسْلِمًا مِنْ لَعْنَةٍ تُذْكَرُ، وَلَا انْتَقَمَ لِنَفْسِهِ شَيْئًا يُؤْتَى إِلَيْهِ، إِلَّا أَنْ تُنْتَهَكَ حُرُمَاتُ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ، وَلَا ضَرَبَ بِيَدِهِ شَيْئًا قَطُّ، إِلَّا أَنْ يَضْرِبَ بِهَا فِي سَبِيلِ اللهِ}}؛ مسند ابن حنبل، ج۹ ص۴۵۱، ح۲۵۰۳۹؛ الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۶۷؛ المستدرك علی الصحیحین، ج۲، ص۶۷۰، ح۴۲۲۳؛ فتح الباري، ج۶، ص۵۷۶ کلاهما نحوه.</ref>.  

# به [[نقل]] از عایشه: [[پیامبر خدا]] {{صل}}، هرگاه میان دو کار مخیّر می‌شد، آن را که آسان‌تر بود، [[انتخاب]] می‌کرد، اگر [[گناه]] نبود؛ اما اگر [[گناه]] بود، از همه [[مردم]]، بیشتر از آن دوری می‌ورزید. [[پیامبر خدا]] {{صل}} هرگز به خاطر خودش [[انتقام]] نگرفت، مگر جایی که حرمت‌های [[الهی]] هتک می‌شدند، که در این صورت برای [[خدا]] [[انتقام]] می‌گرفت<ref>{{عربی|عَنْ عَائِشَةَ: مَا خُيِّرَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} بَيْنَ أَمْرَيْنِ إِلَّا أَخَذَ أَيْسَرَهُمَا، مَا لَمْ يَكُنْ إِثْمًا، فَإِنْ كَانَ إِثْمًا كَانَ أَبْعَدَ النَّاسِ مِنْهُ، وَمَا انْتَقَمَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} لِنَفْسِهِ إِلَّا أَنْ تُنْتَهَكَ حُرْمَةُ اللَّهِ، فَيَنْتَقِمَ لِلَّهِ بِهَا}}؛ صحیح البخاري، ج۳، ص۱۳۰۶، ح۳۳۶۷؛ صحیح مسلم، ج۴، ص۱۸۱۳، ح۷۷؛ سنن أبي داود، ج۴، ص۲۵۰، ح۴۷۸۵؛ السنن الکبری، ج۷، ص۶۶، ح۱۳۲۸۳؛ کنز العمّال، ج۷، ص۲۲۱، ح۱۸۷۱۳.</ref>.  

# به [[نقل]] از انس: ده سال به [[پیامبر خدا]] {{صل}} خدمت کردم و هرگز نفهمیدم که با چه چیزی موافق است و با چه چیزی مخالف است. به هر چه از جانب [[خدا]] بود، [[رضایت]] می‌داد، و اگر یکی از همسرانش به من می‌گفت: "کاش این‌گونه و آن‌گونه می‌کردی! چرا آن‌گونه کردی؟"، می‌فرمود: "اَنَس را رهایش کنید که جز آنچه [[خداوند]] بخواهد، نمی‌شود". و من هرگز ندیدم که [[پیامبر خدا]] {{صل}} به خاطر خود از چیزی [[انتقام]] بگیرد، مگر آن که حرمت الهی هتک می‌شد، که اگر حرمت الهی زیر پا نهاده می‌شد، خشمگین‌ترینِ [[مردم]] برای [[خدا]] بود<ref>{{عربی|عن أنس: خَدَمْتُ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} عَشْرَ سِنِينَ، مَا دَرَيْتُ شَيْئًا قَطُّ وَافَقَهُ، وَلَا شَيْئًا قَطُّ خَالَفَهُ، رَضِيَ مِنَ اللَّهِ بِمَا كَانَ، وَإِنْ كَانَ بَعْضُ أَزْوَاجِهِ يَقُولُ: لَوْ فَعَلْتَ كَذَا وَكَذَا، مَا لَكَ فَعَلْتَ كَذَا؟ فَيَقُولُ: دَعُوهُ؛ فَإِنَّهُ لَا يَكُونُ إِلَّا مَا أَرَادَ اللَّهُ. وَمَا رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} انْتَقَمَ لِنَفْسِهِ مِنْ شَيْءٍ قَطُّ إِلَّا أَنْ يُنْتَهَكَ لِلَّهِ حُرْمَةٌ، فَإِنِ انْتُهِكَتْ حُرْمَةٌ كَانَ أَشَدَّ النَّاسِ غَضَبًا لِلَّهِ}}؛ المعجم الأوسط، ج۹، ص۷۱، ح۹۱۵۲؛ المعجم الصغیر، ج۲، ص۱۱۸ و راجع؛ فتح الباري، ج۶، ص۵۷۶.</ref>.  

# به [[نقل]] از [[عبدالله بن عمرو]]: من هر چه را که از [[پیامبر]] {{صل}} می‌شنیدم، می‌نوشتم تا آن را حفظ کنم؛ امّا [[قریشیان]]، مرا از نوشتن آن [[نهی]] کردند و گفتند: تو هر چه را که از [[پیامبر]] {{صل}} و می‌شنوی، می‌نویسی، در حالی که [[پیامبر]]، [[بشر]] است و در [[خشنودی]] و [[خشم]]، سخن می‌گوید. من از نوشتن باز ایستادم و آن را با [[پیامبر]] {{صل}} در میان گذاشتم. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "بنویس. [[سوگند]] به خدایی که جانم در دست اوست، از من جز [[حق]] بیرون نمی‌آید"<ref>{{عربی|عن عبدالله بن عمرو: كُنْتُ أَكْتُبُ كُلَّ شَيْءٍ أَسْمَعُهُ مِنْ رَسُولِ اللهِ {{صل}} أُرِيدُ حِفْظَهُ، فَنَهَتْنِي قُرَيْشٌ، فَقَالُوا: إِنَّكَ تَكْتُبُ كُلَّ شَيْءٍ تَسْمَعُهُ مِنْ رَسُولِ اللهِ {{صل}}، وَرَسُولُ اللهِ {{صل}} بَشَرٌ يَتَكَلَّمُ فِي الْغَضَبِ وَالرِّضَا، فَأَمْسَكْتُ عَنِ الْكِتَابِ. فَذَكَرْتُ ذَلِكَ لِرَسُولِ اللهِ {{صل}} فَقَالَ: اكْتُبْ فَوَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ مَا خَرَجَ مِنِّي إِلَّا حَقٌّ }}؛ مسند ابن حنبل، ج۲، ص۵۵۸، ح۶۵۲۰ و ص۶۲۵، ح۶۸۱۶؛ سنن أبي داود، ج۳، ص۳۱۸، ح۳۶۴۶؛ سنن الدارمي، ج۱، ص۱۳۲، ح۴۹۰؛ المستدرك علی الصحیحین، ج۱، ص۱۸۷، ح۳۵۹.</ref>.

# [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: [[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمود: "آیا شما را از شبیه‌ترینتان به خودم باخبر نکنم؟". گفتند: چرا، ای [[پیامبر خدا]]! فرمود: "آن‌که از همه خوش اخلاق‌تر است... و بیش از همه خشمش را فرو می‌خورد و بهتر [[عفو]] می‌کند و [[انصاف]] دهی‌اش در [[خشم]] و [[خشنودی]]، از همه بیشتر است"<ref>{{متن حدیث|قَالَ النَّبِيُّ {{صل}}: أَلَا أُخْبِرُكُمْ بِأَشْبَهِكُمْ بِي؟ قَالُوا: بَلى يَا رَسُولَ اللهِ {{صل}} قَالَ: أَحْسَنُكُمْ خُلُقاً... وَأَكْظَمُكُمْ لِلْغَيْظِ، وَأَحْسَنُكُمْ عَفْواً، وَأَشَدُّكُمْ مِنْ نَفْسِهِ إِنْصَافاً فِي الرِّضَا وَالْغَضَبِ}}؛ الکافي، ج۲، ص۲۴۰، ح۳۵ عن محمّد بن عرفة؛ تحف العقول، ص۴۸ نحوه؛ بحار الأنوار، ج۶۹، ص۳۰۶، ح۲۸.</ref>.<ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|سیره پیامبر خاتم ج۱]]، ص ۳۹۲-۳۹۳.</ref>

== سخن پیامبر {{صل}} هنگام [[سرزنش]] کردن ==

# به [[نقل]] از [[عایشه]]: [[پیامبر خدا]] {{صل}} هرگاه از [[خدیجه]] {{س}} یاد می‌کرد، از تعریف و [[تمجید]] او و طلب [[مغفرت]] برای وی، خسته نمی‌شد. یک روز از او یاد کرد و من حسودی کردم و گفتم: [[خداوند]]، عوض آن پیرزن را به تو داده است! دیدم [[پیامبر خدا]] {{صل}} به شدّت خشمگین شد. من از گفته خود، پشیمان شدم و گفتم: خدایا! اگر [[خشم]] پیامبرت را برطرف سازی، دیگر تا زنده هستم، از [[خدیجه]] به بدی یاد نخواهم کرد. چون [[پیامبر خدا]] {{صل}} حالت مرا دید، فرمود: "چگونه این حرف را زدی؟! به [[خدا]] [[سوگند]]، [[خدیجه]] زمانی به من [[ایمان]] آورد که همه [[مردم]]، به من [[کافر]] بودند و زمانی مرا پناه داد که همه [[مردم]] مرا از خود می‌راندند<ref>این جمله، در بسیاری از منابع دیگر آمده است که در پانوشت متن عربی به آنها ارجاع داده شده است.</ref>، و زمانی که همه [[مردم]] مرا [[تکذیب]] می‌کردند، مرا تصدیق کرد و زمانی که شما از [بارداریِ] [[فرزند]] [[محروم]] بودید، [[خداوند]] از من به او [[فرزند]] روزی کرد". [[پیامبر]] {{صل}} تا یک ماه، شب و روز از [[خدیجه]] برایم تعریف می‌کرد (این جملات را برایم تکرار می‌کرد) <ref>{{عربی|عن عَائِشَةَ: كَانَ رَسُولُ اللهِ {{صل}} إِذَا ذَكَرَ خَدِيجَةَ لَمْ يَكُنْ يَسْأَمُ مِنْ ثَنَاءٍ عَلَيْهَا وَالِاسْتِغْفَارِ لَهَا، فَذَكَرَهَا ذَاتَ يَوْمٍ وَاحْتَمَلَتْنِي الْغَيْرَةُ إِلَى أَنْ قُلْتُ: قَدْ عَوَّضَكَ اللهُ مِنْ كَبِيرَةِ السِّنِّ، قَالَتْ: فَرَأَيْتُ رَسُولَ اللهِ {{صل}} غَضِبَ غَضَبًا سَقَطَ فِي جِلْدِي، فَقُلْتُ فِي نَفْسِي: اللهُمَّ إِنَّكَ إِنْ أَذْهَبْتَ عَنِّي غَضَبَ رَسُولِ اللهِ {{صل}} لَمْ أَذْكُرْهَا بِسُوءٍ مَا بَقِيتُ. فَلَمَّا رَأَى رَسُولُ اللهِ {{صل}} الَّذِي قَدْ لَقِيتُ، قَالَ: «كَيْفَ قُلْتِ؟ وَاللهِ؟! لَقَدْ آمَنَتْ بِي إِذْ كَفَرَ بِيَ النَّاسُ، وَصَدَّقَتْنِي إِذْ كَذَّبَنِي النَّاسُ، وَرُزِقَتْ مِنِّي الْوَلَدَ إِذْ حُرِمْتِيهِ مِنِّي»، فَغَدَا بِهَا عَلَيَّ وَرَاحَ شَهْرًا}}؛ المعجم الکبیر، ج۲۳،ص۱۳، ح۲۱؛ تاریخ الإسلام، ج۱، ص۲۳۸؛ سیر أعلام النبلاء، ج۲، ص۱۱۲؛ تاریخ دمشق، ج۳، ص۱۹۵، ح۶۰۳ کلّها بزیادة «وآوتني إذ رفضني الناس» بعد «کفر بي الناس» وکلّها عن عبدالله البهي؛ کنز العمّال، ج۱۲، ص۱۳۲، ح۳۴۳۴۹، ج۲، ص۲۷۸ بزیادة «وآوتني إذ رفضني الناس» بعد «کفر بي الناس»؛ بحار الأنوار، ج۱۶، ص۱۲ وراجع؛ مسند ابن حنبل، ج۹، ص۴۲۹، ح۲۴۹۱۸ و الإفصاح، ص۲۱۷ وروضة الواعظین، ج۲، ص۲۹.</ref>.

# به [[نقل]] از ابو اُمامه: [[پیامبر خدا]] {{صل}} بر گروهی [[گذشت]] که درباره [[قرآن]]، [[منازعه]] می‌کردند. به شدّت خشمگین شد، به گونه‌ای که گویی بر چهره‌اش سرکه پاشیده شده است. آن گاه فرمود: {{متن قرآن|وَقَالُوا أَآلِهَتُنَا خَيْرٌ أَمْ هُوَ مَا ضَرَبُوهُ لَكَ إِلاَّ جَدَلا بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ }}<ref>و گفتند: آیا خدایان ما بهترند یا او؟ آن را برای تو مثل نزدند مگر به چالش (با تو) بلکه آنان قومی (چالشگر و) ستیزه‌جویند؛ سوره زخرف، آیه۵۸.</ref>.<ref>{{عربی|عَنْ أَبِي أُمَامَةَ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} خَرَجَ عَلَى النَّاسِ وَهُمْ يَتَنَازَعُونَ فِي الْقُرْآنِ، فَغَضِبَ غَضَبًا شَدِيدًا حَتَّى كَأَنَّمَا صُبَّ عَلَى وَجْهِهِ الْخَلُّ. ثُمَّ قَالَ {{صل}}: "لَا تَضْرِبُوا كِتَابَ اللَّهِ بَعْضَهُ بِبَعْضٍ، فَإِنَّهُ مَا ضَلَّ قَوْمٌ قَطُّ إِلَّا أُوتُوا الْجَدَلَ"، ثُمَّ تَلَا: {{متن قرآن|مَا ضَرَبُوهُ لَكَ إِلَّا جَدَلًا بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ}} }}؛ تفسیر الطبري، ج۱۳، الجزء ۲۵ ص۸۸؛ المصنّف لعبد الرزّاق، ج۱۱، ص۲۱۶، ح۲۰۳۶۷ عن عمرو بن شعیب عن أبیه عن جدّه نحوه؛ تفسیر ابن کثیر، ج۷، ص۲۲۲؛ کنز العمّال، ج۱، ص۶۱۹، ح۲۸۶۱.</ref>.<ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|سیره پیامبر خاتم ج۱]]، ص ۳۹۸-۴۰۱.</ref>

== راه‌های کنترل [[خشم]] در سخنان پیامبر اعظم{{صل}} ==

#در نظر گرفتن [[پاداش]] [[معنوی]]: در حدیث نبوی آمده است: هر کسی خشم خود را فرو برد، [[خدا]] [[عذاب]] خویش را از وی بردارد: {{متن حدیث| مَنْ دَفَعَ غَضَبَهُ دَفَعَ اللَّهُ عَنْهُ عَذَابُهُ }}<ref>نهج الفصاحه، ح۳۰۰۴.</ref>.<ref>[[محمد جواد برهانی|برهانی، محمد جواد]]، [[سیره اجتماعی پیامبر اعظم - برهانی (کتاب)| سیره اجتماعی پیامبر اعظم]]، ص ۷۵-۷۶.</ref>