بحث:وظیفه مسلمانان درباره اطاعت و نصرت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۳۶: خط ۳۶:
#مراجعه به [[نایبان خاص]] در [[زمان غیبت صغری]] و [[نایبان عام]] در [[زمان غیبت کبری]]: در خصوص [[امام زمان]] ارتباط محسوس بین [[امام]] و [[مردم]] وجود ندارد ولی در هیچ یک از دو [[غیبت صغری]] و کبرای [[امام زمان]]، پیوند [[امام]] با [[مردم]] به طور کلی قطع و گسسته نشده است زیرا در هر [[دو غیبت]]، امر [[سفارت]] و [[نیابت]] وجود داشته و دارد و از طریق [[نایبان]]، پیوند [[امام]] با [[مردم]] برقرار بوده و هست. در [[زمان غیبت صغری]] [[نیابت]] [[نایبان خاص]] بوده و در [[زمان غیبت کبری]] [[نیابت]] [[نایبان]] [[حضرت]] عام می‌باشد که با توجه به شرایط و ضوابطی که مطرح می‌کنند [[اطاعت]] [[فقهاء]] جامع ‌الشرایط لازم و در ردیف [[اطاعت از امام]] زمان است و [[مخالفت]] با [[فقیه]] جامع‌ الشرایط که [[نایب امام]] است، [[مخالفت با امام]] و [[مخالفت با امام]]، [[مخالفت]] با [[خداوند]] می‌باشد. "[[اسحاق بن یعقوب]]" نامه‌ای به وسیلۀ [[نایب دوم]]، یعنی [[محمد بن عثمان عمری]] به محضر [[حضرت مهدی]] {{ع}} نوشت و در ذیل آن سوال کرده بود [[مردم]] در [[عصر غیبت]] در [[حوادث واقعه]] به چه کسی مراجعه کنند؟ [[حضرت]] فرمودند: «اما حوادثی که پیش می‌آید به [[راویان حدیث]] ما مراجعه کنید زیرا آنها [[حجت]] و [[نمایندگان]] من هستند بر شما و من [[حجت خدا]] بر آنها»<ref>{{متن حدیث|"وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِیهَا إِلَی رُوَاةِ حَدِیثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِی عَلَیْکُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ"}}؛ کمال‌الدین، ص۴۸۴. جهت مطالعه بیشتر به کتاب سیمای آفتاب سیری در زندگانی حضرت مهدی {{ع}} به قلم حجت‌الاسلام دکتر طاهری درس یازدهم (غیبت کبری و نواب عام، حضرت مهدی {{ع}}) مراجعه شود. </ref>. همچنین از این [[حدیث]] استفاده می‌شود [[اطاعت]] از ائمۀ قبل، عین [[اطاعت از امام]] زمان است چون [[فقها]] با توجه به [[قرآن کریم]] و قول [[ائمه]] [[احکام شرعی]] را بیان می‌کنند<ref>ر.ک. رضایی اصفهانی، محمد علی، مهدویت، ص ۱۱۰-۱۱۷.</ref>.
#مراجعه به [[نایبان خاص]] در [[زمان غیبت صغری]] و [[نایبان عام]] در [[زمان غیبت کبری]]: در خصوص [[امام زمان]] ارتباط محسوس بین [[امام]] و [[مردم]] وجود ندارد ولی در هیچ یک از دو [[غیبت صغری]] و کبرای [[امام زمان]]، پیوند [[امام]] با [[مردم]] به طور کلی قطع و گسسته نشده است زیرا در هر [[دو غیبت]]، امر [[سفارت]] و [[نیابت]] وجود داشته و دارد و از طریق [[نایبان]]، پیوند [[امام]] با [[مردم]] برقرار بوده و هست. در [[زمان غیبت صغری]] [[نیابت]] [[نایبان خاص]] بوده و در [[زمان غیبت کبری]] [[نیابت]] [[نایبان]] [[حضرت]] عام می‌باشد که با توجه به شرایط و ضوابطی که مطرح می‌کنند [[اطاعت]] [[فقهاء]] جامع ‌الشرایط لازم و در ردیف [[اطاعت از امام]] زمان است و [[مخالفت]] با [[فقیه]] جامع‌ الشرایط که [[نایب امام]] است، [[مخالفت با امام]] و [[مخالفت با امام]]، [[مخالفت]] با [[خداوند]] می‌باشد. "[[اسحاق بن یعقوب]]" نامه‌ای به وسیلۀ [[نایب دوم]]، یعنی [[محمد بن عثمان عمری]] به محضر [[حضرت مهدی]] {{ع}} نوشت و در ذیل آن سوال کرده بود [[مردم]] در [[عصر غیبت]] در [[حوادث واقعه]] به چه کسی مراجعه کنند؟ [[حضرت]] فرمودند: «اما حوادثی که پیش می‌آید به [[راویان حدیث]] ما مراجعه کنید زیرا آنها [[حجت]] و [[نمایندگان]] من هستند بر شما و من [[حجت خدا]] بر آنها»<ref>{{متن حدیث|"وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِیهَا إِلَی رُوَاةِ حَدِیثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِی عَلَیْکُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ"}}؛ کمال‌الدین، ص۴۸۴. جهت مطالعه بیشتر به کتاب سیمای آفتاب سیری در زندگانی حضرت مهدی {{ع}} به قلم حجت‌الاسلام دکتر طاهری درس یازدهم (غیبت کبری و نواب عام، حضرت مهدی {{ع}}) مراجعه شود. </ref>. همچنین از این [[حدیث]] استفاده می‌شود [[اطاعت]] از ائمۀ قبل، عین [[اطاعت از امام]] زمان است چون [[فقها]] با توجه به [[قرآن کریم]] و قول [[ائمه]] [[احکام شرعی]] را بیان می‌کنند<ref>ر.ک. رضایی اصفهانی، محمد علی، مهدویت، ص ۱۱۰-۱۱۷.</ref>.
==[[نصرت]] و [[یاری]] [[امام زمان]]{{ع}}==
==[[نصرت]] و [[یاری]] [[امام زمان]]{{ع}}==
*اهمیت‌ [[نصرت]] و [[یاری امام]] در [[روایات]] و [[زیارات]] فراوانی تذکر داده شده است. این فراز [[زیارت جامعه کبیره]]: {{متن حدیث|"وَ نُصْرَتِی مُعَدَّةٌ لَکُمْ"}} اشاره‌ به‌ [[یاری امام]] دارد و کلمه "نُصْرَة" یعنی تمام [[قدرت]] و نیروی بدنی و مادی من و هر‌ آن‌چه که در توانم‌ دارم‌، به [[خدمت]] شماست. چون [[نصرت]] [[ائمه]]{{ع}} تقویت راه آنهاست که راه‌ خدا‌ و [[رسول]] است. [[تجلی]] [[نصرت]] [[خداوند]] در [[یاری دین]] خداست و طبق فرمودۀ [[خداوند متعال]]، ثمرۀ [[نصرت]] [[دین خدا]] این است که مورد [[نصرت الهی]] قرار می‌گیریم<ref>{{متن قرآن|يَأَيهَُّا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِن تَنصُرُواْ اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ أَقْدَامَكم‏}}«ای مؤمنان! اگر (دین) خداوند را یاری کنید او نیز شما را یاری می‌کند و گام‌هایتان را استوار می‌دارد» سوره محمد، آیه ۷.</ref> و کسی که خداوند‌ متعال‌ یاورش باشد‌، غلبه‌ناپذیر می‌گردد<ref>{{متن قرآن|إِن يَنصرُْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ  وَ إِن يخَْذُلْكُمْ فَمَن ذَا الَّذِى يَنصرُُكُم مِّن بَعْدِهِ  وَ عَلىَ اللَّهِ فَلْيَتَوَكلَ‏ِ الْمُؤْمِنُون}}«اگر خداوند یاریتان کند هیچ کس بر شما چیره نخواهد شد و اگر شما را واگذارد پس از او کیست که یاریتان دهد؟ و مؤمنان باید تنها بر خداوند توکل کنند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۰.</ref>. بنابراین، [[نصرت]] [[ائمه]] {{ع}} بر هر فرد به [[قدر]] [[توان]] و امکانات واجب‌ است؛ هرکس به هر نحوی که می‌تواند باید در [[مقام]] نصرت‌ آن‌ بزرگواران‌ باشد<ref>ر.ک. حسینی میلانی، سید علی، وظایف امت در برابر امام، ص ۱۰۰.</ref>؛ به ویژه در جهت تقویت [[حکومت حضرت مهدی]] {{ع}} که [[امام صادق]] {{ع}} می‌‌فرماید: «نه‌تنها [[اعتقاد به امام زمان]] [[واجب]] است بلکه [[خداوند]] [[یاری]] [[حضرت]] را در [[زمان غیبت]] [[واجب]] گردانیده است»<ref>{{متن حدیث|"رابِطُوا إِمَامَکُمْ‏ وَ اتَّقُوا اللَّهَ‏ فِیمَا أَمَرَکُمْ بِهِ وَ افْتَرَضَ عَلَیْکُمْ‏"}}؛ بحار الأنوار، ج ۲۴، ص ۲۱۷.</ref> و [[یاری]] [[حضرت]] در [[دوران غیبت]] در سه مرحله صورت می‌‌گیرد؛
*اهمیت‌ [[نصرت]] و [[یاری امام]] در [[روایات]] و [[زیارات]] فراوانی تذکر داده شده است. این فراز [[زیارت جامعه کبیره]]: {{متن حدیث|"وَ نُصْرَتِی مُعَدَّةٌ لَکُمْ"}} اشاره‌ به‌ [[یاری امام]] دارد و کلمه "نُصْرَة" یعنی تمام [[قدرت]] و نیروی بدنی و مادی من و هر‌ آن‌چه که در توانم‌ دارم‌، به [[خدمت]] شماست. چون [[نصرت]] [[ائمه]]{{ع}} تقویت راه آنهاست که راه‌ خدا‌ و [[رسول]] است. [[تجلی]] [[نصرت]] [[خداوند]] در [[یاری دین]] خداست و طبق فرمودۀ [[خداوند متعال]]، ثمرۀ [[نصرت]] [[دین خدا]] این است که مورد [[نصرت الهی]] قرار می‌گیریم<ref>{{متن قرآن|يَأَيهَُّا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِن تَنصُرُواْ اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ أَقْدَامَكم‏}}«ای مؤمنان! اگر (دین) خداوند را یاری کنید او نیز شما را یاری می‌کند و گام‌هایتان را استوار می‌دارد» سوره محمد، آیه ۷.</ref> و کسی که خداوند‌ متعال‌ یاورش باشد‌، غلبه‌ناپذیر می‌گردد<ref>{{متن قرآن|إِن يَنصرُْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ  وَ إِن يخَْذُلْكُمْ فَمَن ذَا الَّذِى يَنصرُُكُم مِّن بَعْدِهِ  وَ عَلىَ اللَّهِ فَلْيَتَوَكلَ‏ِ الْمُؤْمِنُون}}«اگر خداوند یاریتان کند هیچ کس بر شما چیره نخواهد شد و اگر شما را واگذارد پس از او کیست که یاریتان دهد؟ و مؤمنان باید تنها بر خداوند توکل کنند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۰.</ref>. بنابراین، [[نصرت]] [[ائمه]] {{ع}} بر هر فرد به [[قدر]] [[توان]] و امکانات واجب‌ است؛ هرکس به هر نحوی که می‌تواند باید در [[مقام]] نصرت‌ آن‌ بزرگواران‌ باشد<ref>ر.ک. حسینی میلانی، سید علی، وظایف امت در برابر امام، ص ۱۰۰.</ref>؛ [[نصرت]] و [[یاری]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و ائمّه هدی {{ع}} یعنی [[اقدام]] کردن و عمل نمودن به دستورهای ایشان و این در زمان‌های مختلف متفاوت است. گاهی [[نظامی]] است، چون [[جهاد]] و [[مبارزه]]. گاهی [[دعا]] و [[صدقه]]، گاهی تشکیل مجلس و ذکر [[فضیلت]] و [[مبارزه]] [[فرهنگی]]... همه باید [[عزم]] و تصمیم داشته باشیم که آن [[حضرت]] را در هر شرایطی [[یاری]] نمائیم<ref>ر.ک. فاضل همدانی، سید یحیی، نشانه‌های قائم آل محمد، ص ۷۵.</ref>، به ویژه در جهت تقویت [[حکومت حضرت مهدی]] {{ع}} که [[امام صادق]] {{ع}} می‌‌فرماید: «نه‌تنها [[اعتقاد به امام زمان]] [[واجب]] است بلکه [[خداوند]] [[یاری]] [[حضرت]] را در [[زمان غیبت]] [[واجب]] گردانیده است»<ref>{{متن حدیث|"رابِطُوا إِمَامَکُمْ‏ وَ اتَّقُوا اللَّهَ‏ فِیمَا أَمَرَکُمْ بِهِ وَ افْتَرَضَ عَلَیْکُمْ‏"}}؛ بحار الأنوار، ج ۲۴، ص ۲۱۷.</ref> و [[یاری]] [[حضرت]] در [[دوران غیبت]] در سه مرحله صورت می‌‌گیرد؛
#مرحله اول: [[شکر قلبی]] [[نعمت]] که همان [[معرفت]] صحیح [[حضرت]] است؛
#مرحله اول: [[شکر قلبی]] [[نعمت]] که همان [[معرفت]] صحیح [[حضرت]] است؛
#مرحله دوم: [[شکر زبانی]] [[نعمت]] که [[امام]] را به دیگران معرفی می‌‌نماید؛
#مرحله دوم: [[شکر زبانی]] [[نعمت]] که [[امام]] را به دیگران معرفی می‌‌نماید؛
۱۱۲٬۸۶۰

ویرایش