پاسداری از دین در فقه سیاسی

مقدمه

با توجه به منعی که در روایات در مورد مشارکت در جنگی که حکومت جائر بدان اقدام نموده^[۱] در شرایطی، اگر موجودیت اسلام در خطر افتد، با وجود ظالمانه و نامشروع بودن حکومت و نیروهای مسلح درگیر جنگ، مسلمانان باید برای دفاع از اسلام و رفع خطر نسبت به کیان اسلام در چنین جنگ نامشروع مشارکت و از اسلام حمایت کنند^[۲].

در برخی از این روایات لزوم حفظ دین و دفاع از حریم آن به عنوان دلیل در بیان حکم شرعی مورد استناد قرار گرفته و به صراحت اعلام شده است که عدم حمایت از دین و بی‌تفاوتی نسبت به خطرات تهدید کننده کیان اسلام، موجب آن می‌شود که دین به تدریج فرسوده و ریشه‌های آن در دل‌ها و جامعه سست شود و از این حالت در روایات به «اندراس ذکر محمد(ص)» یاد شده است^[۳].

فراموش شدن یاد پیامبر اسلام(ص) که کنایه از به فراموشی سپرده شدن دین و تضعیف آن و سستی حاکمیت اسلام است به عنوان علت و دلیلی بر وجوب مشارکت در جنگ نامشروع یاد شده است و این بدان معناست که بر اساس این قاعده، حتی عمل نامشروع نه تنها جایز بلکه واجب می‌شود^[۴].^[۵]

منابع

عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۱

پانویس

↑ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۱۹.
↑ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۲۰.
↑ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۲۱.
↑ فقه سیاسی، ج۹، ص۴۴-۴۳.
↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی، ص ۴۵۳.

[1] وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۱۹.

[2] وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۲۰.

[3] وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۲۱.

[4] فقه سیاسی، ج۹، ص۴۴-۴۳.

[5] عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی، ص ۴۵۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]