نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط HeydariBot(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
این جنگ که بین قیس با قریش و کنانه و همپیمانانشان رخ داد، بیتردید بزرگترین و مهمترین جنگ فجار به شمار میآید و خود شامل چهار فجره است که به اختصار به شرح و تفصیل آن میپردازیم[۱]:
قریش با رسیدن خبر، پیش از آگاهیهوازن از جریان قتل، عکاظ را به سمت مکه ترک کردند و گریختند. هوازن نیز پس از اطلاع دنبالشان رفتند و قبل از آنکه قریش، داخل حرم شوند (که جنگ کردن در آن حرام بود) در محلی زمستان به نام "نخله" - نزدیکی مکه[۱۰] - به آنها رسیدند و درگیر شدند.
قریش تا شب مقاومت کردند و با تاریک شدن هوا داخل حرم شدند، هوازن نیز از تعقیب و جنگ با آنان، صرف نظر کردند[۱۱]. در این هنگام، مردی از بنیعامر، به نام "ادرم بن شعب" فریاد برآورد: "ما از خونعروه بن عتبه عامری نمیگذریم. وعده ما و شما سال آینده همین روز در عکاظ که ما از جمع کردن سپاه تا آن روز قصور نخواهیم کرد"[۱۲]. سپس به شهرهای خود برگشتند[۱۳].
این جنگ به علت وعدهای بود که بعد از یوم النخله صورت گرفت[۱۴]. در این مدت، قیس، گروههای همپیمان خود مانند ثقیف و سلیم و دیگران را گرد آورد و قریش و کنانه نیز با قبایل همپیمان خود بنیاسد و احابیش خود، فراهم آمدند[۱۵].
دو لشکر در موعد مقرر - محلی به نام "شمطه" نزدیک عکاظ[۱۶] - به هم رسیدند و جنگ آغاز شد. در ابتدای روز جنگ به نفع قیس و همپیمانانش پیش میرفت؛ اما از نیمروز به بعد، ورق برگشت و قریش و کنانه پیروز شدند[۱۷]. کشتار فراوان به راه افتاد تا اینکه دو طرف، ندای صلح سر دادند با این قرار که پس از شمارش کشتهها هر طرف که بیشتر کشته بود، خونبهای طرف دیگر را بپردازد[۱۸].
در نتیجه، جنگ آرام گرفت و قریش و قیس برگشتند. گفته شده که در آن سال، عکاظ برپا نشد"[۱۹][۲۰].