ثواء

مقدمه

ثَواء: اقامت^[۱] و مقیم^[۲]، اقامت همراه با استقرار^[۳] که صفت ساکن و مقیم محل یا شهری است.
وَمَا كُنْتَ ثَاوِيًا فِي أَهْلِ مَدْيَنَ^[۴].
مشرکان قریش در مقابل قصص انبیای الهی که در کلام وحی آمده (از جمله قصه شعیب S در شهر مدین) آن را تکذیب می‌کردند و ابراز حیرت و تعجب می‌کردند که پیامبر a این قصص را از کجا آورده است. خداوند در آیه شریفه وَمَا كُنْتَ ثَاوِيًا فِي أَهْلِ مَدْيَنَ برای اثبات اینکه این آیات از جانب خداوند است، به حضرت رسول a خطاب می‌کند که تو مقیم مدین یا همشهری شعیب پیامبر a و قوم او نبودی^[۵]. که از احوال آنها اطلاع داشته باشی. با توجه به سیاق آیه شریفه و شأن نزول آن به نظر می‌رسد، مراد از ثَاوِيًا همعصر و معاصر بودن است^[۶].