ثواء

مقدمه

ثَواء: اقامت^[۱] و مقیم^[۲]، اقامت همراه با استقرار^[۳] که صفت ساکن و مقیم محل یا شهری است.
﴿وَمَا كُنْتَ ثَاوِيًا فِي أَهْلِ مَدْيَنَ﴾^[۴].
مشرکان قریش در مقابل قصص انبیای الهی که در کلام وحی آمده (از جمله قصه شعیب (ع) در شهر مدین) آن را تکذیب می‌کردند و ابراز حیرت و تعجب می‌کردند که پیامبر (ص) این قصص را از کجا آورده است. خداوند در آیه شریفه ﴿وَمَا كُنْتَ ثَاوِيًا فِي أَهْلِ مَدْيَنَ﴾ برای اثبات اینکه این آیات از جانب خداوند است، به حضرت رسول (ص) خطاب می‌کند که تو مقیم مدین یا همشهری شعیب پیامبر (ص) و قوم او نبودی^[۵]. که از احوال آنها اطلاع داشته باشی. با توجه به سیاق آیه شریفه و شأن نزول آن به نظر می‌رسد، مراد از ﴿ثَاوِيًا﴾ همعصر و معاصر بودن است^[۶].