نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot(بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۰۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.
موضوعی است برخاسته از مسئله کمال و جامعیتدین. قرآن کریم، روشن‌کننده هر چیز است و تفصیل هر چیز در آن آمده است[۱]. و هیچ چیز را فرو نگذاشته است[۲]؛ اما مراد این نیست که قرآن همانند دائرةالمعارف، از هر موضوعی سخن گفته و به جزئیات علومی چون فیزیک و ریاضی نیز پرداخته است. از آن رو که قرآن، کتاب تربیت و انسان‌سازی است و تکامل انسان و جامعه انسانی را هدف گرفته است، مراد از تفصیل و تبیین هر چیز، بیان معارفی است که برای پیمودن این راه بایسته است. قرآن کریم، آدمی را به کسب علم و معرفت فرا خوانده و گاه نیز به تناسب، از مباحث توحیدی و اجتماعی و تربیتی و ... پرده برداشته است؛ اما چنین نیست که موضوعات و مسائل علوم را یک به یک فرو شکافته باشد[۳]. کمال دین، حداکثری است؛ چنان که جامعیت آن حداکثری است. این نیز که دین از هر چیزی سخن نگفته است، به معنای آن نیست که حداقلی است[۴].
حداکثری بودن دین بدین معنا است که برای سعادت دنیوی و اخرویانسان، هیچ ناگفته‌ای ندارد و در موضوع هدایت او هر چیز را که بایسته است، باز گفته است و ساز و کار و راه و چاه آن را نمایانیده است. خداوند، دین ناقص فرو نفرستاده است و از مردم برای تکامل آن مدد نخواسته است[۵][۶].
دین اقلی و دین اکثری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: دین اقلی و دین اکثری در قرآن - دین اقلی و دین اکثری در حدیث - دین اقلی و دین اکثری در نهج البلاغه - دین اقلی و دین اکثری در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبط