عبدالله بن عبدالرحمان تمیمی دارمی سمرقندی
عبدالله بن عبدالرحمان تمیمی دارمی سمرقندی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عبدالله بن عبدالرحمان تمیمی دارمی سمرقندی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ابومحمد عبدالله بن عبدالرحمان بن فضل دارمی سمرقندی تمیمی در سال ۱۸۱ هـ در سمرقند به دنیا آمد و از خاندان بنی دارم بن مالک بن حنظله بود. برای شنیدن حدیث به خراسان، شام، عراق و مصر مسافرت کرد و از یزید بن هارون، محمد بن یوسف فریابی، سعید بن عامر، احمد بن اسحاق حضرمی، محمد بن مبارک صوری و دیگران حدیث شنید و افرادی مانند مسلم بن حجاج، ابوعیسی ترمذی، محمد بن یحیی ذهلی، صالح بن محمد جزره و عبدالله بن احمد بن حنبل از او روایت کردند. رجال‌‌نویسان اهل سنت وی را به فضل، زهد و راستگویی ستوده‌اند. عبدالله هنگامی که در سمرقند بود، منصب قضاوت بر او عرضه شد و او به اکراه پذیرفت و تنها پس از یک مورد قضاوت، از منصب خود استعفا داد. محمد بن عبدالله بن مبارک مخرمی به اهل خراسان توصیه می‌‌کرد تا زمانی که عبدالله بن عبدالرحمان زنده است، به فرد دیگری مراجعه نکنند.
در تاریخ وفات وی اختلاف است. به گفته اکثر منابع، وی پس از ۷۵ سال زندگی در روز ترویه هشتم ذی الحجه سال ۲۵۵ درگذشت و در روز عرفه دفن گردید.
آثار او عبارت‌اند از: التفسیر الجامع المسند فی الحدیث (مسند دارمی)[۱] الثلاثیات فی الحدیث السنه فی الحدیث و صوم المستحاضه و المتحیره[۲].[۳]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ تاریخ بغداد ۱۰/۲۹ ـ ۳۲ تاریخ مدینة دمشق ۲۹/۳۱۰.
- ↑ هدیة العارفین ۱/۴۴۱.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۴۷۱.