احمد بن بشیر برقی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Bahmani (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

عنوان احمد بن بشیر در اسناد متعدد روایات قرار گرفته و مشترک بین چند راوی است. ایشان را در شمار راویان ضعیف حساب کرده‌اند و احمد بن محمد بن یحیی را تنها راوی روایات وی برشمرده‌اند[۱]، شیخ طوسی او را در کتاب الرجال به همراه «احمد بن حسین بن سعید» در باب "من لم يرو عن واحد من الأئمة (ع)" ذکر کرده و نوشته است: "روی عنهما محمد بن احمد بن يحيى"[۲] و به نقل از ابن بابویه آورده که محمد بن احمد بن یحیی از هر دو آنان که افرادی ضعیف بودند، نقل روایت کرده است[۳].[۴]

از تاریخ ولادت و وفات احمد بن بشیر اطلاعی در دست نیست و روایت مستقیم از معصوم (ع) نیز نقل نکرده است؛ از این رو، شیخ طوسی نام وی را در باب "من لم یرو عن واحد من الأئمة (ع)" ذکر کرده است[۵].[۶]

مذهب راوی

با توجه به عدم ذکر نام راوی در کتب رجالی، درباره مذهب و گرایش فکری وی، اطلاعی نداریم، ولی از روایت محل بحث که درباره ذبایح اهل کتاب، نصارا و ناصبی‌ها از امام صادق (ع) سؤال می‌کند و امام علی در جوابش فرمود: «كُلْهَا إِلَى يَوْمٍ مَا»، استفاده می‌شود که وی بر مذهب امامیه بوده است[۷].

جایگاه حدیثی راوی

شیخ طوسی در کتاب الرجال، نام وی را به همراه احمد بن الحسین بن سعید ذکر کرده و نوشته است: "روى عنهما محمد بن أحمد بن يحيى، وهما ضعيفان، ذكر ذلك إبن بابويه"[۸] و از جمله راویانی است که جزو مستثنیات ابن ولید[۹] به حساب آمده است[۱۰].

منابع

پانویس

  1. نجاشی (رجال، ص۳۴۸.
  2. رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۳ - ۵۹۷۴.
  3. روی عنهما محمد بن احمد بن یحیی و هما ضعیفان، ذکر ذلک ابن بابویه، رجال طوسی، ص۴۱۲.
  4. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۹۳ – ۹۴؛ ابوالقاسم خویی، معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۶۲.
  5. رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۳ - ۵۹۷۴.
  6. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۹۴.
  7. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص۹۵-۹۶.
  8. رجال الطوسی، ص۴۱۲، ش۵۹۷۴.
  9. إبن ولید (محمد بن الحسن بن الولید؛ استاد شیخ صدوق) تعدادی از افرادی را که محمد بن احمد بن یحیی از آنها روایت نموده، استثنا کرده و حکم به تضعیف آنها داده است که از جمله آنها احمد بن بشیر است؛ ر.ک: الفهرست (طوسی)، ص۴۰۹ - ۴۱۰، ش۶۲۳؛ رجال النجاشی، ص۳۴۸، ش۹۳۹.
  10. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۹۵-۹۶.