کوفه
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل کوفه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
کوفهاز شهرهای مهم و تاریخی عراق، که پیشتر در قلمرو حکومت ساسانیان بود و در زمان خلیفۀ دوم به تصرف مسلمانان درآمد و ابتدا نقشۀ مسجد جامع طرّاحی شد و گسترش شهر بر محور آن انجام گرفت و محلّ استقرار نیروهای رزمنده و قبایل عرب مسلمان گشت و عظمت یافت. [۱].
مقدمه
- در تاریخ اسلام، شاهد حوادث بسیار و تحوّلات شگفت بوده است. امیر المؤمنین(ع) کوفه را مقرّ خلافت خویش قرار داد. و بنا به روایات، امام زمان(ع) نیز پس از ظهور، در کوفه مستقر خواهد شد و سپاهیان خویش را از آنجا به اطراف اعزام خواهد نمود.[۲] از این شهر با نام "کوفان" هم یاد شده است. کوفه شهر بافضیلتی است و در روایات از آن ستایش شده و امام صادق(ع) دربارۀ آن سرزمین فرموده است: ...تربة تحبّنا و نحبّه[۳]، خاکی است که دوستدار ماست، ما هم آن را دوست داریم. کوفه سرزمین شیعیان اهل بیت بوده و چهرههای درخشانی از این شهر و قبایل اطرافش در راه علی(ع) و امام حسین(ع) و اهل بیت پیامبر جانفشانی کردهاند و امویان پیوسته بغض و کینۀ شیعه علی(ع) را در این سرزمین در دل داشته و به سرکوبی آنان پرداختند. قیامهای متعددی در این شهر به هواداری اهل بیت و مبارزه با جبّاران اموی و عباسی شکل گرفته است؛ گرچه در تاریخ، مردم کوفه به تلوّن و بیثباتی و بیوفایی شهرت یافتهاند و شعار "ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند"، ناظر به این سوءپیشینۀ تاریخی است.[۴] منابع فراوانی دربارۀ تاریخ، پیشینه، بزرگان، حوادث، فضایل و قبایل این شهر وجود دارد که طالبان به آنها مراجعه کنند.[۵][۶].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۵۱۵.
- ↑ ارشاد، مفید، ج ۲ ص ۳۷۹
- ↑ سفینة البحار، ج ۲ ص ۴۹۹
- ↑ در این زمینه ر. ک: «فرهنگ عاشورا»، مدخل کوفیان و کوفه
- ↑ از جمله ر. ک: «فضل الکوفه و مساجدها» مشهدی، «تاریخ الکوفه» براقی، «کوفه از نظر مذهبی» سیّد عباس حسینی، «العتبات المقدسه فی الکوفه» طریحی، «معجم البلدان» حموی، ذیل نام این شهر، «دانشنامۀ امام علی»، ج ۹ مقالۀ کوفه، «سیمای کوفه» گلی زوارهای، «فرهنگ عاشورا»، ذیل عنوان کوفه، «کوفه، پیدایش شهر اسلامی»، هشام جعیط، ترجمه ابو الحسن سروقد مقدم، فصلنامۀ «مشکوة» ، شمارۀ ۵۳ مقالۀ «مردمشناسی کوفه»
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۵۱۵.