دیدار با امام مهدی در تاریخ اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

دیدارهای عصر غیبت صغرا

بدان روی که در دوره غیبت صغرا امکان ملاقات با امام زمان(ع) منتفی نبوده است، در میان داده‌های این عصر در منابع کهن، گزارش‌هایی از ملاقات با حضرت حجت(ع) مشاهده می‌شود. ابراهیم بن ادریس، از اصحاب امام عسکری(ع)[۱] از جمله افرادی است که در کتاب‌های مختلف، دیدار او با حضرت(ع) گزارش شده است[۲]. ابراهیم بن عبده نیشابوری از یاران امام هادی(ع)[۳] و وکیل امام عسکری(ع)[۴] فرد دیگری است که به دیدار حضرت در عصر غیبت صغرا نائل آمده است[۵]. عثمان بن سعید عمری[۶] و فرزندش محمد[۷] به عنوان نایبان امام زمان(ع) در زمره افرادی هستند که گزارش‌هایی از دیدار ایشان با امام مهدی(ع) در منابع کهن دیده می‌شود. دیدار عمرو اهوازی یکی از وکلا[۸] و محمد بن جعفر حمیری و تنی چند از اهالی قم با حضرت صاحب‌الامر(ع) در واپسین روزهای شهادت امام عسکری(ع)[۹]، از دیگر گزارش‌های دیدار شیعیان در روزگار غیبت صغرا با امام زمان(ع) است[۱۰].[۱۱]

منابع

  1. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲

پانویس

  1. برقی، رجال، ص۵۹؛ طوسی، رجال، ص۳۸۳.
  2. کلینی، کافی، ج۱، ص۳۳۱؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۳۵۳؛ طوسی، الغیبة، ص۲۶۸.
  3. طوسی، رجال، ص۳۸۴.
  4. کشی، اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۸۴۸.
  5. کلینی، کافی، ج۱، ص۳۳۱؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۳۵۲؛ طوسی، الغیبة، ص۲۶۸.
  6. کلینی، کافی، ج۱، ص۳۳۰؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۴۴۱؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۳۵۱ - ۳۵۲؛ طوسی، الغیبة، ص۲۴۴.
  7. طوسی، الغیبة، ص۲۵۱.
  8. کلینی، کافی، ج۱، ص۳۲۸؛ الارشاد، ج۲، ص۳۴۸؛ تقریب المعارف، ص۴۲۷؛ اعلام الوری، ج۲، ص۲۵۲؛ الغیبة، طوسی،؛ کشف الغمة، ج۳، ص۲۴۶. در این دیدار امام عسکری(ع) با اشاره به حضرت حجت(ع) به او و همراهان فرمود: «هَذَا صَاحِبُكُمْ بَعْدِي‌».
  9. صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۴۷۶ - ۴۷۹.
  10. برای اطلاع بیشتر: ر.ک: محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی(ع)، ج۵، ص۲۹ - ۹۹.
  11. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ ص ۲۹۳.