فرع
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
موضعی است بین کوفه و بصره.[۱].[۲]
الفَرع
«الفرع» کوهی از کوه‌های شمّر و از بلندترین قله‌های سلسله جبال أجإ است که هنوز هم در منتهی الیه شمالی این رشته کوه معروف و شناخته شده است.[۳] در برخی منابع هم، «الفرع» موضعی پشت «الفرک» معرفی شده است.[۴].[۵]
الفُرُع
روستایی است از نواحی مدینه بر طریق مکه و در جانب چپ «السقیا» که بین آن و مدینه ۸ مرحله و به نقلی ۴ شب راه است.[۶] این روستا دارای منبر و برخوردار از نخل و آب فراوان بوده و روستای ثروتمند بزرگی است که مردمانی از قریش، انصار و مزینه در آن سکونت دارند.[۷] در کتاب «البلدان» نیز، الفرع از بزرگترین اعراض مدینه به شمار آمده است.[۸] «بکری» نیز این مکان را از حوزه‌های بزرگ اداری و حکومتی مدینه[۹] و از اشرف ولایات مدینه دانسته،[۱۰] ضمن برشمردن آن در شمار اماکن دارای منبر، از السوارقیه، بسابه، برهاط، عمق الزرع، جحفه، عرج، السقیا، ابواء، قدید، عسفان و استاره هم به عنوان نواحی و بخش‌های فرع، و از مناطق دارای منبر، یاد کرده است.[۱۱] هم اکنون نیز، «الفرع» دره‌ای است مشهور از دره‌های حجاز در ۱۵۰ کیلومتری جنوب مدینه با چشمه‌های فراوان و نخل‌ها و کاروانسراهای بسیار. ساکنان آن مردمانی از بنی عمرو از طوایف قبیله حرب‌اند. مورخان از این موضع در سریه عبدالله بن جحش از آن سخن به میان آورده‌اند.[۱۲].[۱۳]
منابع
پانویس
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۲۰؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۳.
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۳۵.
- ↑ حموی نیز «ذو الفرع» را دراز‌ترین و متوسط‌ترین کوه در اجإ معرفی کرده است. (یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۳.)
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۳.
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۳۶.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۲.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۲۵۲.
- ↑ ابن فقیه، البلدان، ص۸۴.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۲۰
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۲۱.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۱۰۲۱.
- ↑ «قال: و سلک علی الحجاز، حتی إذا کان بمعدن، فوق الفرع یقال له: بحران، أضل سعد بن أبی وقاص، وعتبة بن غزوان بعیر لهما، کانا یعتقبانه». (ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۶۰۲)
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۳۶.