مذهب شافعیه
مقدمه
پیروان محمد بن ادریس شافعی: ابوعبدالله محمد بن ادریس در سال ۱۵۰ق در شهر غزه به دنیا آمد و در سال ۲۴۰ق در مصر درگذشت.[۱] وی از شاگردان مالک [۲] و از نظر فکری و سیاسی از مخالفان بنی‌امیه بود و حجاج بن یوسف ثقفی را در شمار اشقیا می‌شمرد[۳] و مانند پیروان اهل بیت(ع)، 
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
[۴] را جزو سوره به حساب می‌آورد[۵] و نماز صبح و مغرب و عشا را بلند قرائت می‌کرد. وی همچنین تکتّف (دست روی دست گذاشتن در نماز) را مستحب می‌شمرد نه واجب.[۶] مذهب شافعی در مصر[۷] اندونزی و مالزی و کردهای ترکیه[۸] و کردستان ایران دارای پیروانی است.[۹]
- ↑ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ۲/۵۴ و ۶۸.
- ↑ سمعانی، الانساب، ۸/۲۱.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ۲۰/۱۶۶.
- ↑ «به نام خداوند بخشنده بخشاینده» سوره فاتحه، آیه ۱.
- ↑ شافعی صغیر، نهایة المحتاج الی شرح المنهاج، ۱/۴۷۸؛ قزوینی رازی، نقض، ۴۶۰.
- ↑ مغنیه، الفقه علی المذاهب الخمسه، ۱/۱۰۹.
- ↑ جعفر پیشه‌فرد، درآمدی بر فقه مقارن، ۵۹.
- ↑ فرمانیان، فرق و مذاهب، ۱۳۷.
- ↑ ایرانی و صاحبی، مقاله «اهل سنت»، دانشنامه امام خمینی، ج۲، ص ۴۷۹ – ۴۸۸.