تدارک در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث تدارک است. تدارک از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تدارک در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
تدارک: فریادرسی و دستگیری کردن[۱] و اغاثه. اصل آن "درک" به معنای لحوق و وصل (پیوستن)[۲].
﴿لَوْلَا أَنْ تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاءِ﴾[۳].
تدارک به معنای دستگیری کردن و پشتیبانی که معمولاً با نعمت استعمال می‌شود، در فرهنگ سیاسی قرآن به خداوند نسبت داده شده است. جبران نقیصه و خطیئه با تدارک الهی، به معنای دادن توفیق توبه و پذیرش توبه از بندگان محقق می‌شود[۴]. این فعل پسندیده که با رحمت و فضل خداوند همساز است، در جامعه انسانی نیز باید جاری و ساری گردد تا همه با تدارک یکدیگر، به همپوشانی اجتماعی نایل شوند[۵].
منابع
پانویس
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۳.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۲۶۹.
- ↑ «اگر نعمتی از پروردگارش او را درنمی‌یافت نکوهیده به کرانه افکنده شده بود» سوره قلم، آیه ۴۹.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۲۹، ص۷۳.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۷۲.