الگو:صفحهٔ اصلی/پرسش برگزیده
احساس امنیت به عنوان یکی از آثار روان‌شناختی انتظار در بعد ارتقای بهداشت روانی به چه معناست؟
امنیت، اصطلاحی است که در جامعه‌شناسی، علوم سیاسی، فقه، علوم تربیتی و روان‌شناسی مورد کاربرد قرار گرفته است. از جهت روان‌شناختی، احساس امنیت عبارت است از احساس آزادی نسبی از خطر. این احساس، وضع خوشایندی را ایجاد می‌کند و فرد در آن دارای آرامش روحی و جسمی است.
یکی از اساسی‌ترین نیازهای انسان معاصر بهره‌مندی از آرامش و امنیت روانی است. در سایه آرامش و امنیت روانی، بهداشت روانی و سلامت جسمی و شخصیت سالم انسانی شکل می‌گیرد و انسان‌ها می‌توانند به رشد و کمال و توسعه انسانی، اهداف عالی زندگی و سجایای اخلاقی نائل شوند.
از دیدگاه اسلام، احساس امنیت واقعی برای انسان، تنها در سایه ایمان به خداوند حاصل می‌شود؛ به دلیل اینکه "میل به احساس ایمنی از جانب افراد، به دلیل ترس است؛ ترسی که از محرّک‌های موجود و یا احتمالی در محیط بیرون ارگانیزم ایجاد می‌شود".
احساس امنیت، به عنوان یکی از آثار روان‌شناختی انتظار در بُعد ارتقای بهداشت روانی به این معناست که ایمان به مهدویت و باور به مُنجیِ که ولی و حجت خدا در زمین و حاضر و ناظر بر احوال مؤمنان و آگاه بر جریانات زندگی آنهاست و در بحران‌ها و خطرها مراقب و کمک‌کار آنان می‌باشد، به مؤمنان و پیروان مکتب انتظار، امنیت روانی می‌بخشد و آنان با این باور راسخ، در برابر هر گونه فشار و رویداد تنش‌زا و تهدیدها و خطرات احتمالی، بدون ترس و اضطراب و استرس، قادر به مقابله هستند. همان‌طور که پژوهش‌گران عرصه مهدویت به این واقعیت واقفند و آن را اظهار کرده‌اند: "شیعه معتقد به امام زمانی زنده و حاضر و ناظر بر اعمال خود است که او را در مواقع حسّاس کمک‌کار خواهد بود. این اعتقاد از جهت روان‌شناختی آثار عمیقی را در روحیه شیعیان خواهد داشت".