موسی بن بکر واسطی در معارف و سیره رضوی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث موسی بن بکر واسطی است. موسی بن بکر واسطی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: موسی بن بکر واسطی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
او از گروه واقفیه بود و از حضرت کاظم(ع) روایت کرده است؛ صفوان بن یحیی و محمد بن ابی عمیر از وی روایت می‌کنند، احمد بن ابی عبدالله برقی در رجال خود او را از اصحاب امام کاظم(ع) و امام رضا(ع) ذکر می‌کند، شیخ طوسی در رجال گفته: موسی بن بکر واسطی اصلش از کوفه بود و از امام کاظم(ع) روایت کرده است.
او کتابی هم تألیف کرده و روایات آن را از حضرت صادق(ع) نقل می‌کند نجاشی گوید موسی بن بکر واسطی از امام صادق و امام کاظم(ع) روایت می‌کند، و کتابی هم تألیف کرده که علی بن حکم از او روایت کرده است، علامه حلی نیز او را در بخش دوّم خلاصة الاقوال یاد کرده و او را از واقفیه ذکر می‌کند.
شیخ کشی در رجال خود از محمد بن سنان نقل می‌کند که موسی بن بکر واسطی گفت: ابوالحسن(ع) برای من پیام فرستاد تا نزد او بروم، هنگامی که خدمت آن بزرگوار رسیدم، فرمودند: چرا رنگت زرد شده است مگر من به تو نگفتم گوشت بخور، گوید: عرض کردم من از آن روز که شما فرمودید همواره گوشت می‌خورم.
فرمودند. گوشت را چگونه می‌خوری؟ گفتم: آن را پخته می‌کنم و می‌خورم، فرمودند: گوشت را کباب کن و بخور، من چند روز کباب خوردم و خون در صورتم ظاهر شد، امام فرمودند: حالا خوب شد، اکنون میل داری کاری را که به تو می‌گویم انجام دهی، گفتم: آری من بنده شما می‌باشم هر کاری دارید امر بفرمائید. در این هنگام امام مرا برای کاری به طرف شام فرستادند.
او از امام رضا(ع) فقط یک حدیث روایت می‌کند، او می‌گوید: امام رضا(ع) فرمودند: اگر به برادر مؤمن خود افطاری بدهید فضیلت آن از روزه داشتن هم بیشتر است، رسول خدا(ص) در روز جمعه آخر ماه شعبان برای مردم خطبه خواندند و بعد از حمد و ثنای خداوند چنین فرمودند:
اینک ماه رمضان فرا رسیده، هرکس در این ماه روزه‌داری را افطار دهد مانند آن است که در راه خداوند برده‌ای را آزاد کرده باشد و خداوند گناهان گذشته او را میآمرزد، گفته شد: یا رسول الله همه ما توانایی نداریم به روزه‌دار افطار بدهیم، فرمودند: به هر اندازه که توانایی دارید ولو مقداری شیر و یا شربتی آب گوارا و یا یک دانه خرما افطاری بدهید خداوند به شما پاداش خواهد داد.[۱]
منابع
پانویس
- ↑ عطاردی قوچانی، عزیزالله، راویان امام رضا در مسند الرضا، ص 485-487.