ولایت کافران

مقدمه

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ﴾^[۱]. همچنان ‌که از ﴿تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ﴾ استفاده می‌شود، مراد از اتخاذ کافران به عنوان اولیا، دوستی با آنان است^[۲].

منابع

حق‌جو، عبدالله، ولایت در قرآن

جستارهای وابسته

پانویس

↑ «ای مؤمنان! اگر برای جهاد در راه من و به دست آوردن خرسندی من (از شهر خود) بیرون می‌آیید، دشمن من و دشمن خود را دوست مگیرید که به آنان مهربانی ورزید در حالی که آنان به آنچه از سوی حق برای شما آمده است کفر ورزیده‌اند‌» سوره ممتحنه، آیه ۱.
↑ حق‌جو، عبدالله، ولایت در قرآن، ص۴۶.

[1] «ای مؤمنان! اگر برای جهاد در راه من و به دست آوردن خرسندی من (از شهر خود) بیرون می‌آیید، دشمن من و دشمن خود را دوست مگیرید که به آنان مهربانی ورزید در حالی که آنان به آنچه از سوی حق برای شما آمده است کفر ورزیده‌اند‌» سوره ممتحنه، آیه ۱.

[2] حق‌جو، عبدالله، ولایت در قرآن، ص۴۶.

[۱]

[۲]