ولایت کافران

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ[۱]. همچنان ‌که از تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ استفاده می‌شود، مراد از اتخاذ کافران به عنوان اولیا، دوستی با آنان است.[۲]

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

  1. «ای مؤمنان! اگر برای جهاد در راه من و به دست آوردن خرسندی من (از شهر خود) بیرون می‌آیید، دشمن من و دشمن خود را دوست مگیرید که به آنان مهربانی ورزید در حالی که آنان به آنچه از سوی حق برای شما آمده است کفر ورزیده‌اند‌» سوره ممتحنه، آیه ۱.
  2. حق‌جو، عبدالله، ولایت در قرآن، ص:۴۶.