وادی محسر

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۴ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

مُحسِّر مکانی است میان مزدلفه و منی که بر اساس روایات تاریخی، اصحاب فیل و سپاهیان ابرهه در همین نقطه به هلاکت رسیده‌اند و چون یاران ابرهه به سبب این شکست حسرت خوردند، این وادی به مُحسِّر مشهور گشت[۱]. محسر به معنای از پا افتادن است. وادی نیز به معنای دره یا مکان جاری شدن رود است. رودی که در محسر جاری می‌شده به وادی یا دره «عُرَنَه» می‌ریخته است. بعضی نیز آن را نام رودخانه‌ای دانسته‌اند. وادی محَسر نه جزو منی و نه جزو مزدلفه است. حاجیان پس از گذشتن از مزدلفه به محسر رسیده و سپس به منی وارد می‌شوند. مستحب است آنان این مکان را مقداری سریع پشت سر گذاشته یا در آن بدوند و جایز نیست که در آن بمانند و توقف کنند. طول وادی محسر حدود نیم کیلومتر و عرض آن حدود صد قدم بین دو کوه و میان مشعر و منی است. در کتب مناسک آمده است که نباید تا قبل از طلوع آفتاب از این وادی گذشت و به منی وارد شد. احکام و آداب محسر؛

  1. حجاج که باید در صبح روز دهم ذی‌حجه (عید قربان) مشعر را به سوی منی ترک کنند تا نزدیکی وادی محسر آمده و توقف می‌کنند و با طلوع خورشید از این سرزمین می‌گذرند و به منی می‌روند. (محرم نباید قبل از طلوع آفتاب از این وادی عبور کند).
  2. مستحب است هنگام عبور از وادی محسر (چه سواره و چه پیاده) این فاصله را به سرعت طی نمود. (و رسول الله وقتی به این وادی می‌رسید مرکب خود را با شتاب می‌راند).
  3. دعایی هنگام عبور از محسر از رسول خدا(ص) رسیده «اللَّهُمَّ سَلِّمْ عَهْدِي‌...».

تسمیه محسر - این وادی به جهاتی اسامی متعددی دارد:

  1. وادی النار، نامی که مردم مکه آن را می‌خوانند.
  2. مهلل؛ زیرا وقتی مردم به این وادی می‌رسند، شتاب می‌گیرند.
  3. مهلهل؛ زیرا نزد مردم مشهور است و یا به این دلیل است که وقتی به اینجا می‌رسند، شتاب می‌گیرند.
  4. محسر، یا بطن محسر یا وادی محسر. بر اساس روایات تاریخی اصحاب فیل (یاران ابرهه) در این نقطه شکست و هلاکت یافتند و به خاطر این شکست حسرت خوردند.[۲].

منابع

پانویس

  1. معجم البلدان، یاقوت حموی، ج۷، ص۳۹۴؛ سیره النبویه ابن هشام، ج۱، ص۴۴.
  2. تونه‌ای، مجتبی، محمدنامه، ص ۸۴۴.