ولایت اهل کتاب

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Bahmani (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۴ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ[۱]. منظور از اتخاذ یهود و نصاری (اهل کتاب) اولیا در آیه، نهی از دوستی با آنان است [۲] و ذیل آیه مذکور، فلسفه نهی از ولایت‌پذیری از اهل کتاب را بیان کرده که عبارت از تأثیرپذیری فرهنگی و همرنگ آنان شدن است و در این زمان، فرهنگ و روش زندگی دوستداران غرب، پیشِ‌رویِ دیگران است، که حاکی از تأثیرپذیری اخلاقی و روحی از آنان است[۳].

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

  1. «ای مؤمنان! یهودیان و مسیحیان را دوست مگیرید که آنان (در برابر شما) هوادار یکدیگرند و هر کس از شما آنان را دوست بگیرد از آنان است؛ بی‌گمان خداوند گروه ستمگران را راهنمایی نمی‌کند» سوره مائده، آیه ۵۱.
  2. درباره اینکه اتخاذ اولیا، به چه معناست، صاحب تفسیر المیزان اقوالی را نقل کرده و آنها را رد می‌کند و به معنای دوستی را می‌پذیرد. المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۳۷۰.
  3. حق‌جو، عبدالله، ولایت در قرآن، ص۴۴-۴۵.