همسایه در معارف و سیره امام باقر

مقدمه

امام باقر(ع) بر رفتار و تعامل نیکو با همسایگان تأکید داشته، فرموده‌اند: در کتاب علی(ع) خوانده‌ام که پیامبر اکرم(ص) در میان مهاجر و انصار و کسانی که از اهل یثرب به آنها پیوسته بودند نوشت که: همسایه تا وقتی که دست به ضرر رساندن به همسایه‌اش نگشوده و در این راه مرتکب گناه نگردیده است، مانند خود انسان است و حرمت او بر همسایه مانند حرمت مادر انسان بر اوست‌^[۱].

آن حضرت همچنین از آزار و اذیت همسایگان و ضایع کردن حقوق آنها جلوگیری می‌نمودند. آن حضرت روایتی را از جدّ بزرگوار خود حضرت امیر المؤمنین(ع) از رسول اکرم(ص) نقل نموده‌اند که فرمود: هرکس همسایه خود را بیازارد، خداوند بوی بهشت را بر او حرام کرده، جایگاه او جهنّم و این جایگاه بد جایگاهی است، هرکس حقّ همسایه‌اش را ضایع و پایمال نماید از ما نیست، و جبرئیل همواره مرا به برخورد نیکو با همسایگان سفارش می‌کرد تا جایی که من گمان کردم همسایه از همسایه ارث خواهد برد...^[۲]. آن حضرت همچنین از جدّ بزرگوار خود حضرت رسول اکرم(ص) نقل نموده‌اند که فرمود: هرکس سیر بخوابد و همسایه او گرسنه شب را به صبح بیاورد به من ایمان نیاورده است‌^[۳]. قابل ذکر است آنچنان‌که از روایات صادر از اهل بیت(ع) برداشت می‌شود، عنوان همسایه در منطق آنان بر همه افراد جامعه خواه شیعه و پیرو اهل بیت(ع) یا غیر آن، همچنین مسلمان یا غیرمسلمان اطلاق می‌شود.^[۴].

منابع

حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۷

پانویس

↑ وسائل الشّیعه، ج۱۲، ص۱۲۶.
↑ وسائل الشّیعه، ج۱۲، ص۱۲۷.
↑ محاسن، ص۹۸.
↑ حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۷، ص ۲۸۸.

[1] وسائل الشّیعه، ج۱۲، ص۱۲۶.

[2] وسائل الشّیعه، ج۱۲، ص۱۲۷.

[3] محاسن، ص۹۸.

[4] حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۷، ص ۲۸۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]