وهابیت

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

وهابیت در تاریخ اسلامی | وهابیت در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل وهابیت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

وهابیت یک فرقۀ انحرافی که پیروان افکار محمد بن عبد الوهاب به آن معتقدند و با عقاید افراطی که عمدتا برگرفته از سخنان "ابن تیمیّه" است، در مقابل اکثریت مسلمانان قرار دارند^[۱].

مقدمه

مؤسس این فرقه، محمّد بن عبد الوهاب اهل نجد در عربستان بود، پس از آموختن دانش در مدینه، بصره، بغداد و ایران به حجاز بازگشت و دعوت خود را که الهام گرفته از اندیشه‌های ضدشیعی "ابن تیمیّه" بود آغاز کرد و به سرزمین‌هایی لشکر کشید و به بهانۀ گسترش توحید و مبارزه با بدعت‌ها و عقاید شرک‌آلود به غارت و خونریزی پرداخت. افکار او در میان جمعی رواج یافت و با تأثیرگذاری بر حاکمان عربستان، حکومت وهابی در آن کشور قدرت گرفت. در سال‌های بعد، در نقد افکار آنان، حتی از سوی اهل سنت کتاب‌هایی نوشته شد و بی‌پایه بودن معتقداتشان تبیین گشت. از مجموعۀ رفتارها، کتاب‌ها، سخنان و مواضع وهابیان چنین برمی‌آید که آنان همۀ این کارها را بدعت و شرک و حرام می‌دانند: زیارت قبور اولیای الهی، گنبد و بنا ساختن بر قبرها، نماز و دعا کنار قبور اولیا، تبرک به آثار انبیا و اولیا و حرم‌های مقدس، صدا زدن انبیا و اولیا پس از فوتشان و استغاثه به آنان، کمک خواستن از مردگان و توسل به اولیای الهی، شفاعت خواستن، قسم خوردن به غیر خدا، نذر برای پیامبر یا ولی خدا، برپایی جشن و عزا در اعیاد و وفیات، تعمیر و تزیین قبور، سجده بر تربت یکی از اولیا، روشن‌کردن چراغ بر سر قبرها، اقامۀ عزا و فاتحه برای مردگان و... وهابیان، نوعی جمود فکری و قشری‌گری و تحجّر دارند و بخصوص با شیعیان خصومت بیشتری می‌ورزند و با دستاویز قرار دادن سنت، بسیاری از اعمالی را که شیعیان و مسلمانان دیگر با تمسّک به سنّت عملی پیامبر و ائمه و صحابه و مسلمانان صدر اسلام انجام می‌دهند شرک می‌دانند و با بدترین عبارت‌ها می‌کوبند. این فرقه که از آغاز پیدایش آن در قرن دوازده هجری با مساعدت انگلیسی‌ها به سرعت گسترش یافت، همواره نقش تفرقه‌افکنی در بین مسلمانان داشته و با ایجاد سازمان‌های تبلیغی و سیاسی، در تبلیغ اندیشه‌های خود در جهان اسلام کوشش کرده و از پشتیبانی با واسطه‌یابی واسطۀ دشمنان اسلام برخوردار بوده است و از اهل سنت نیز بسیاری در مقابل آنان موضع دارند و در نقد اعمال و افکارشان سخن گفته و کتاب نوشته‌اند^[۲]