دین اسلام
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دین اسلام (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- اسلام آخرین دین الهی و حضرت محمد(ص) خاتم پیامبران و کتاب آسمانی آن قرآن است. اسلام در مقایسه با یهودیت و مسیحیت آموزه‌هایی گسترده‌تر و متنوع‌تر دارد. آموزه‌های وحیانی اسلام در طول ۲۳ سال و به تدریج بر پیامبر اکرم(ص) نازل شد و گسترش یافت. آن حضرت در ابتدا فرمان یافت تا دعوت خود را از نزدیکانش آغاز کند:
وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الأَقْرَبِينَ
[۱] در مرحله دوم مردم مکه و مناطق پیرامون را به دین اسلام فراخواند: وَهَذَا كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ مُبَارَكٌ مُّصَدِّقُ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَلِتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا[۲] و در نهایت، دعوت خویش را متوجه همگان کرد: وَأُوحِيَ إِلَيَّ هَذَا الْقُرْآنُ لأُنذِرَكُم بِهِ وَمَن بَلَغَ. [۳][۴][۵]. - پس از اینکه اسلام تقریباً همه مناطق شبه جزیره عرب را فرا گرفت، پیامبر اکرم(ص) مردمان کشورهای دیگری چون ایران، مصر، روم و حبشه را نیز به پذیرش آن فراخواند. بخشی از این سرزمین‌ها در زمان حیات و بخشی دیگر پس از رحلت آن حضرت به سرزمین اسلامی ملحق شده و بسیاری از ساکنان آن مسلمان شدند. به این ترتیب، دین اسلام به قاره آسیا، سواحل دریای روم و هندوستان تا سواحل اقیانوس اطلس راه یافت[۶][۷].
- به تصریح قرآن و دیدگاه نزدیک به همه دانشمندان مسلمان، برخلاف کتاب‌های آسمانی ادیان دیگر، هیچ گونه تحریفی در کتاب آسمانی دین اسلام قرآن راه نیافته است. قرآن کریم در کنار سنت نبوی مهم‌ترین و اصلی‌ترین منبع تشریع در دین اسلام است. سه اصل توحید، نبوت و معاد، اصلی‌ترین و بنیادین‌ترین پایه‌های اعتقادی اسلام به شمار می‌روند. بیشترین بخش از آیات قرآن کریم به صورت مستقیم و غیرمستقیم به این سه موضوع پرداخته‌اند[۸].
منابع
جستارهای وابسته
منبع‌شناسی جامع دین
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ سوره شعراء، آیه:۲۱۴.
- ↑ سوره انعام، آیه:۹۲.
- ↑ سوره انعام، آیه:۱۹.
- ↑ المیزان، ج۴، ص۱۵۹-۱۶۱.
- ↑ اسدی، علی، دائرةالمعارف قرآن کریم ؛ ج۱۳، ص ۲۳۶- ۲۳۷.
- ↑ لغت نامه، ج۲، ص۲۰۹۲، «اسلام».
- ↑ اسدی، علی، دائرةالمعارف قرآن کریم ؛ ج۱۳، ص ۲۳۶- ۲۳۷.
- ↑ اسدی، علی، دائرةالمعارف قرآن کریم ؛ ج۱۳، ص ۲۳۶- ۲۳۷.