ثواء در فقه سیاسی
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ثواء (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- ثَواء: اقامت[۱] و مقیم[۲]، اقامت همراه با استقرار[۳] که صفت ساکن و مقیم محل یا شهری است.
- ﴿وَمَا كُنْتَ ثَاوِيًا فِي أَهْلِ مَدْيَنَ﴾[۴].
- مشرکان قریش در مقابل قصص انبیای الهی که در کلام وحی آمده (از جمله قصه شعیب(ع) در شهر مدین) آن را تکذیب می‌کردند و ابراز حیرت و تعجب می‌کردند که پیامبر(ص) این قصص را از کجا آورده است. خداوند در آیه شریفه ﴿وَمَا كُنْتَ ثَاوِيًا فِي أَهْلِ مَدْيَنَ﴾ برای اثبات اینکه این آیات از جانب خداوند است، به حضرت رسول(ص) خطاب می‌کند که تو مقیم مدین یا همشهری شعیب پیامبر(ص) و قوم او نبودی[۵]. که از احوال آنها اطلاع داشته باشی. با توجه به سیاق آیه شریفه و شأن نزول آن به نظر می‌رسد، مراد از ﴿ثَاوِيًا﴾ همعصر و معاصر بودن است[۶].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۳۴۱.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۲۵۲.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۸۱.
- ↑ «و تو در میان مردم مدین ساکن نبودی» سوره قصص، آیه ۴۵.
- ↑ سیدمحمدحسین طباطبابی، المیزان، ج۱۶، ص۵۰.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۰۰.