اقتداء در فقه سیاسی
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اقتداء (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- اقتداء: پیروی از سیره و سنت کسی، اتباع از سنت دیگری با رغبت[۱] و اقتدا کردن[۲]. اصل آن "قدو" به معنای اقتباس کردن و هدایت یافتن[۳] و تبعیّت و عمل به روش دیگری[۴].
- ﴿أُولَئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ﴾[۵].
- پیروی از سنن گذشتگان بدون تفکر در آرا و اعمال آنان در قرآن کریم مذموم و نکوهیده است: ﴿قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِمْ مُقْتَدُونَ﴾[۶] و تنها بر اقتدا کردن به هدایت‌یافتگان الهی تأکید شده است: ﴿أُولَئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ﴾[۷]. این آیه شریفه بر این نکته مهم دلالت دارد که خداوند در هر زمانی بنده یا بندگانی دارد که موکلین الهی برای هدایت و نشان دادن راه راست -که آنچه انبیای الهی از کتاب و حکمت و نبوت آورده‌اند، متضمن آن است- هستند که خداوند به وسیله آنان دینش را از زوال و هدایت خود را از انقراض حفظ می‌کند. شرک و ظلم راهی برای نفوذ بر این بندگان ندارند؛ زیرا به اعتصام الهی چنگ زده‌اند و اینان انبیای کرام و اوصیای آنها هستند که معصوم‌اند[۸][۹].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۹، ص۲۱۶.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۱۳.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۵، ص۶۶.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۹، ص۲۱۶.
- ↑ «آنان کسانی هستند که خداوند رهنمایی‌شان کرده است پس، از رهنمود آنان پیروی کن!» سوره انعام، آیه ۹۰.
- ↑ «کامروایان آن (شهر) گفتند: ما پدران خویش را بر آیینی یافته‌ایم و آثار آنان را پی می‌گیریم» سوره زخرف، آیه ۲۳.
- ↑ «آنان کسانی هستند که خداوند رهنمایی‌شان کرده است پس، از رهنمود آنان پیروی کن!» سوره انعام، آیه ۹۰.
- ↑ سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۷، ص۲۵۹-۲۶۰.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۱۵.