شعر غدیر
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل شعر غدیر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
شعر غدیر سروده‌هایى است که شاعران شیعه در آن به یادکرد حادثۀ غدیر خم و امامت حضرت علی(ع) و ذکر مناقب و فضایل آن حضرت و آیات و روایاتى که در شأن اوست پرداخته‌اند و از این رهگذر، انبوهى از غدیریّه‌ها پدید آمده است. به اینگونه شعرها شعر ولایى نیز گفته مى‌شود[۱].
مقدمه
- شاعران غدیر، ادبیات و شعر را در مسیر هدف متعالى تبیین آرمان‌هاى شیعى و اثبات حقانیّت على(ع) و ولایت او و گسترش شور على‌دوستى و على‌جویى به کار گرفتند و اینگونه حادثۀ غدیر را زنده نگه داشتند. یکى از نویسندگان مى‌نویسد: شعر غدیر با نام على(ع) جان مى‌گیرد، با نام على(ع) اوج مى‌پذیرد و با نام على(ع) مکانت و منزلت مى‌یابد. تصویر غدیر بدون توصیف على(ع) ناممکن است. هرکجا سخن از عظمت این روز به میان مى‌آید، ناگزیر سخن از عظمت على(ع) به میان مى‌آید. هرگاه شعر مى‌خواهد از جوشش خمّ غدیر بسراید، پیش از آن باید گویشى از کوثر ولایت علوى بنمایاند. شعر غدیر فقط یک واقعه را تصویر نمى‌کند، که یک معرفت را تفسیر مى‌کند. شعر غدیر به تبیین یک حقیقت مى‌پردازد، حقیقتى که سرحلقۀ هرمعرفت دیگرى است. شعر غدیر تنها پرداختن به یک رویداد نیست که نمود یک نماد بینش است، آن هم یک بینش ارزشى، ارزشى که ریشه در ملکوت دارد. یعنى کسى که از غدیر مى‌گوید، نه‌تنها از محمّد(ص) و على(ع) مى‌گوید که از خدا مى‌گوید. یعنى شعر او زبان گویاى حقیقت می‌شود در مجراى زمان. شعر غدیر اگر طراوتى دارد، از آن جهت است که در سبزه‌زار معرفت روییده است. شعر غدیر اگر تازگى دارد، از آن جهت است که صاحب غدیر کهنگى ندارد و چونان آفتاب عالمتابى است که جهانیان از او هستى مى‌گیرند، شعر غدیر اگر جوششى دارد، از آن جهت است که غدیر چشمۀ جوشانى است که هرگز نمى‌خشکد و شعر غدیر اگر جاویدان است، از آن جهت است که بیان‌کنندۀ یک بنیاد عظیم فکرى است که ارادۀ الهى بر فراز آن متجلّى است. بنابراین، شاعر غدیر هم مروّج آن تفکّر شیعى است که با جدّ و جهدش مى‌کاود تا بذر این تفکّر را در دل هراندیشه‌ورى بکارد و جوانه‌هاى اندیشه را از آبشخور این جویبار همیشه جارى سیراب سازد. پس شعر غدیر ترسیم و تجلّى یک فرهنگ و آیین است[۲].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۴۰.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۴۰.